Máis relatos, bos relatos, do alumnado

O relato de Leticia de 3º de ESO, dos que máis nos gustou no certame de relatos convocado polo Día das bibliotecas, quedábasenos na nosa "base de datos" sen telo compartido aquí. Non pode ser !!!

 Os cen libros

-O 15 de novembro hai control de lectura, as persoas que non collestes aínda o libro recoméndovos que o collades se non queredes suspender lingua- dixo Anselmo o meu profesor de galego.

-Ariadna –chamoume a miña amiga Camila- ti aínda non colliches libro verdade?

-Non -dixen eu poñendo os ollos en branco.

-Recoméndoche que leas Aire negro, está ben é e curto- dixo.

-Xa verei, pero grazas

Cheguei á casa e púxenme  a ver Teen Wolf, en Netflix. Despois de acabar un capítulo deste recordei que tiña que escoller un libro.

Fun polo meu arquivador e busquei no apartado que poñía lingua, había un montón de libros onde escoller. Collín a listaxe e marchei rumbo á biblioteca, quedábame cerca da casa, podía ir andando. A dicir a verdade esa foi a primeira vez que entrara na biblioteca, xa que como non me gusta ler. Normalmente sempre lle pido un resumo a un compañeiro ou ao meu queridísimo amigo “El rincón del vago”, pero esta vez decidín ler eu mesma o libro xa que non podía seguir así.

Cando xa estaba dentro da biblioteca quedei coa boca aberta, os meus ollos percorrían toda a biblioteca observando o “mogollón” de libros que alí había. Estaba todo moi ben organizado polo apelido do autor, por linguas e por categorías. A  min gústame o misterio e a fantasía sobre todo nas películas. Mirei a listaxe e debía de haber polo menos uns 100 libros apuntados nela, e menos mal que ao lado de cada título aparecían as categorías. En total había 23 de fantasía e 36 de misterio, o resto eran de romance, aventura, suspense...

Pasadas un par de horas xa só me quedaban 3 libros para escoller. Funme sentar a unha  mesa, e comecei a ler os libros así por enriba, cando oio que alguén está a falar comigo. Levantei a cabeza e encontreime cuns ollos color café que me estaban a mirar, era un rapaz mais ou menos da miña idade con lentes e co pelo negro, delgado, bastante guapo, para que negalo.

Apartou a mirada e agora estaba a mirar os libros sinalando un que poñía O gardián invisible de Dolores Redondo.

-Este está moi ben, é un dos meus libros preferidos- dixo o rapaz.

-E que non sei cal é o mellor, cal me recomendas?- preguntei.

-Sen dúbida este –dixo sinalando o mesmo libro de antes.

-Grazas eh...

-Marco –dixo- chámome Marco.

-Grazas Marco.

-Ben ,teño que marchar que se me fai tarde, e grazas –dixen collendo o libro que me recomendara Marco e dirixíndome a onda a bibliotecaria.

-Espera -dixo Marco- que che parece se te apuntas ao club.

-Que club?

-O de lectura.

-Non sei...non me gustan moito os libros -por non dicir nada pensei.

-Veña, porque non probas e se non che gusta desapúntaste.

-Está ben, pensareino -dixen e marchei despois de rexistrar o libro.

Ao chegar a casa subín as escaleiras e tombeime na cama e comecei a ler o libro.

Aquela fora a primeira vez que entrara  na biblioteca pero podería non ser a última.

Alumnado que sorprende con relatos inquietantes (e brillantes)

Pausa por Laura Codesido Fernández (2º ESO)

(relato destacado no Concurso do Día das bibliotecas)

Ola, chámome Paula e teño 16 anos, estou no instituto Rosalía de Castro en Santiago de Compostela estudando letras. Ben, mellor dito, agora mesmo non estou no instituto Rosalía de Castro, agora mesmo estou no instituto William Frankling Miller en Chicago. E por que? Preguntarédesvos moitos, ou non, ben, dá igual, prosigamos, a ver estou en Chicago porque estou desfrutando dunha das bolsas de estudo de Amancio Ortega.

A verdade é que aquí estou moi ben aquí, tocoume unha familia dun matrimonio gay, Damion e Alfonso, cunha filla, Mary, e un fillo, Famous. O mellor é  que Alfonso é venezolano e con el podo falar en castelán.

Na escola tamén teño moitos amigos, os meus mellores amigos de aquí son Hadmed, que é de Arabia Saudí pero emigrou aquí a Chicago fai uns anos, Michael, Sky e Helen que son de aquí de Chicago e Laura, que é de Córdoba.

Agora mesmo os da miña clase están en clase de Español, pero claramente Laura e eu non imos a esa clase, xa que o español é a nosa lingua materna. Nesta hora imos a unha sala onde facemos os deberes, estudamos, falamos, e demais cousas.

-Paula, quedan dous minutos para que toque o timbre, imos indo cara ao comedor?- preguntoume Laura-

Eu díxenlle que si e fomos as dúas cara ao comedor.

-Olaaa!- dixeron ao unísono Michael, Sky e Helen cando chegaron ao comedor-

-Que pasa Hadmed, non saúdas? Tes mala cara, que che pasa?- pregunteille eu a Hadmed-

-Chicos teño un problemón- dixo preocupado Hadmed-

-Que che pasa?- preguntou Michael-

-A ver, sabedes que o profesor de historia me mandou traer onte o Corán, non? Ben, pois cando cheguei á casa e abrín a mochila, non estaba, e hoxe busquei por todo o colexio coa axuda do conserxe e tampouco o encontramos! Non sei que vou facer- dixo preocupado Hadmed-

-Ben, non pasa nada, compras outro Corán, e xa está- dixo Sky-

-Non, non podo comprar outro Corán, ese libro é único. Leva mais dun século en mans da miña familia é moi importante para nós. Como non o encontre miña nai vaime matar.- dixo preocupado Hadmed.-

-Un momento- dixo Helen -o Corán que trouxeches era marrón cunhas liñas vermellas polos bordes?-

- Si,  por que? Encontráchelo?- preguntou Hadmed-

-Non, pero o outro día vin un coma ese na biblioteca, na sección de relixión- contestoulle Helen-

Nese momento fomos correndo cara á biblioteca. Nós pensabamos que non ía estar a porta aberta e non iamos poder entrar. Pero para a nosa sorpresa si que estaba aberta.

-Non nos berrarán se entramos aquí?- preguntou preocupado Michael-

-Bo, cala a boca e entra- respondinlle eu-

-Mira Hadmed, aí está!- exclamou Helen-

Nese momento fomos correndo cara a onde estaba o Corán. Víase que Hadmed estaba moi feliz. Hadmed colleu o libro coas súas mans pero así que o inclinou uns centímetros para sacalo do estante as luces empezaron a acender e apagar. Hadmed asustado soltou libro e este caeu ao chan. Nese momento pasou algo moi raro, non sei nin como explicalo. Unha forte racha de vento pasou por diante das nosas caras e as luces pararon de acender e apagar.

-Sentistes unha refoleada de vento?- preguntou Laura asustada-

-Si- contestamos o resto ao unísono tamén moi asustados-

Nese momento todos quedamos calados mirándonos uns a outros. Hadmed colleu o Corán do chan, pasou as follas para comprobar que era igual que o da súa familia e asentiu, entón os seis marchamos da biblioteca totalmente calados. Cruzamos o corredor igual sen que ninguén dixera ningunha palabra. Pero entón chegamos ao comedor. Cando vimos o que había aí dentro os seis detívémonos sorprendidos. O que os nosos ollos viron non era normal. Todo o mundo estaba totalmente parado, ata había uns spaghettis suspendidos no aire.

Quedamos arredor dun minuto calados observando todo ese panorama.

-Que?- preguntou Michael-

-Ai, Deus!- exclamou Sky

-Buff- budei eu-

-Isto non pode estar pasando- dixo Hadmed e nese momento desmaiouse-

Nós os cinco mirámonos, collemos a Hadmed e levámolo á enfermería. Cando chegamos á enfermería presenciamos o mesmo escenario que ollaramos no comedor.  Na enfermería estaban o director e a enfermeira, pero ao igual que no comedor estaban totalmente parados, sen mover nin un mísero músculo.

Sen pensalo deitamos a Hadmed na padiola e chamamos a urxencias. Ninguén colleu o teléfono.

Un ou dous minutos despois Hadmed espertou e nada máis espertar dixo Willis, Sears.

Nós non entendemos nada pero mentres Hadmed se recuperaba buscamos en google Willis. A primeira cousa que nos apareceu foi a torre Willis, unha torre moi importante que había alí en Chicago. Buscamos cousas sobre a torre Willis e atopamos outras das palabras que dixera Hadmed, Sears. Tamén buscamos Sears. Sears é unha cadea estadounidense de tendas de todo tipo de cousas, pero nos seus comezos só era de reloxos. O seu fundador foi Richard Warren Sears. Decidimos tamén buscar información sobre Richard Warren Sears.

-Dálle aí á wikipedia- dixo Paula-

Empezamos a ler a biografía de  Richard e non encontramos nada interesante, ata que…

-Un momento, para aí- dixo Helen sinalando unha foto dun dos modelos de reloxos desta cadea de tendas- de que me soa ese reloxo?-

-Ese é o reloxo da State Street aquí en Chicago, está moi preto de aquí, sobre un quilómetro. Podemos ir andando!- dixo Hadmed, que xa se recuperara-

Todos estábamos de acordo así que fomos a clase a coller os móbiles, que os tiñamos nas mochilas e fomos cara a State Street. Nas rúas todo estaba parado, non había nin unha persoa andando. Cando chegamos a State Street vimos o famoso reloxo.

-Agora que facemos?- preguntou Michael sen ningunha idea-

-E se miramos se hai algo dentro do reloxo?- preguntei eu-

-Vale, boa idea, pero como subimos?- preguntou sky-

-Mirade, alí hai unha escaleira- dixo Helen-

Fomos a unha ferretería onde había unha escaleira, e tamén atopamos un desparafusador para abrir ese vello reloxo.

Abrimos o reloxo, nel había un pequeno papel.

-Que pon? Rápido, leo Michael- dixo apresurada Helen-

-Tocarás as trompetas pero sen botóns para tocalas- leu Michael-

-Pero que?- estrañouse Sky-

-Creo que é unha adiviña- dixen eu- hai que intentar resolvelo-

-Tocarás as trompetas pero sen botón para tocalas- repetiu Laura- A ver, pensade en trompetas sen botóns…-

-Claro, xa o teño!- exclamou Hadmed- as vuvucelas que hai aí, son como trompetas pero sen botóns-

Collede a escaleira- dixo Helen- imos mirar dentro delas-

Michael subiuse outra vez é escaleira, pero esta vez para mirar nas vuvucelas que había colgadas no edificio de enfronte.

-Hai unha nota!- dixo emocionado Michael – non sei ler isto, é unha letra moi rara, creo que é árabe.

-A ver- dixo Hadmed acercándose para ler a nota- si, está en árabe. Aquí pon, vai ao regalo da vista pero non do tacto-

-Cal será o regalo da vista pero non do tacto?- preguntei eu-

-O regalo que hai no centro comercial Maci´s- dixo Sky- pódense ver pero non tocar-

Os seis fomos correndo inmediatamente ao centro comercial, cando chegamos había moita xente pero todos estaban quietos, como esperábamos. Cando chegamos a onde estaban os paquetes de regalos colgados do teito Laura e eu fixámonos nun en concreto. Tiña escrito algo pero dende a distancia non se vía moi ben, así que chamamos a Michael para que o lera. Michael colleu a escaleira e subiu.

-Creo que está en castelán!- dixo Michael – esperade, a nota está pegada con celo pódese quitar, agora a baixo.-

Michael baixou da escaleira coa nota e deunola a min e a Laura.

-Volve a onde todo comezou- dixo Laura lendo a nota-

-Temos que volver á biblioteca, onde todo isto comezou- dixen eu-

Os seis empezamos a correr moi rápido cara á escola, estabamos moi emocionados, podía ser que isto acabara moi pronto. Cando chegamos ao colexio todo seguía coma antes, claramente nada se movera, fomos rapidamente á biblioteca. Cando entramos Hadmed apresurouse a colocar o Corán no seu sitio do estante correspondente pero cando o ía colocar todos nos demos conta de que había outra nota.

Todos a empezamos a ler ata que eu moi sorprendida dixen.

-Está en galego!-

-Rápido, lea- dixo Hadmed-

-Abre o Corán por calquera páxina e le a primeira palabra da páxina- lin eu-

Hadmed abriu o Corán máis ou menos pola metade e leu a primeira palabra.

-Respectémonos- leu Hadmed-

Nese momento un libro saíu do chan e dirixiuse cara Hadmed.

-É o Corán da miña familia!- dixo Hadmed moi alegre-

Hadmed deixou o Corán que non era seu no seu lugar correspondente e como pasara a comezos de todo as luces empezaron a prenderse e a apagarse, e por último unha refoleada de vento pasou por diante das nosas caras.

-Continuará- dixo Hadmed-

- Que continuará?- preguntou Helen-

-Non sei, un momento, que facemos aquí na biblioteca?- preguntou Hadmed-

-Non sei- contestaron ao unísono Helen, Sky, Michael e Laura-

-Non vos acordades de nada?- preguntei eu-

-Que pasa? Témonos que acordar de algo?- preguntou Michael-

- Non, non pasa nada, vamos para o  comedor-

De relatos favoritos

Entre actividade e actividade, case se nos esquece comentar os relatos que máis nos gustaron dos participantes no Concurso de relatos convocado polo Día da biblioteca, o 24 de outubro. Este curso, botóusenos o tempo enriba e non fixemos pública a decisión final ata o 21 de decembro. Estivo moi disputada a cousa.

 Finalmente, estas foron as autoras e o autor favorito:

1º de ESO - Alicia Martínez Rodríguez e Ana Señarís Veiras

2º de ESO - Laura Codesido Fernández e David Rodríguez Blanco (os seus relatos repiten como favoritos, xa que tamén o foron o curso pasado)

3º de ESO - Leticia Añón Guerra e Paula Noya Redondo ( tamén repite)

Poucos foron os relatos presentados na clase de 4º, e non escollemos ningún. Non obstante, temos que destacar o traballo de Uxía pola súa orixinalidade.


Iremos subindo os diferentes relatos para que valoredes a calidade e orixinalidade do noso alumnado. Hoxe ímosvos deixar co relato de David Rodríguez Blanco, de 2º de ESO.

O misterio da nena sen vida

Pablo ten 13 anos, vive en Lugo e vai en 2º da ESO. Coma un día normal acudiu á escola.

El e a súa clase están preparando unha obra de teatro moi longa. No medio da clase o director chama aos alumnos para presentarlle unha alumna que chegara ese mesmo día a escola. Aquilo era moi estraño, en pleno mes de marzo aparece unha nova alumna e ademais un mércores. A nena era moi rara, era alta, tiña o pelo longo e negro, tiña os ollos azuis e unha mirada moi seria e incomodante.

A xente deulle a benvida con moita alegría, pero ela non contestaba a nada e seguía seria. Ela chamábase Miranda, era dunha pequena vila de Portugal. Veu vivir a Lugo porque súa nai e seu pai traballan nunha empresa na que se tiñan que trasladar a moitos lugares. Eles viviran en moitos lugares: naceu en Portugal, aos 8 anos mudouse a Londres, aos 9 a Madrid, aos 11 a Berlín, e aos 12 a Estrasburgo e agora Lugo. Ela sabía moitas linguas, un total de 8.

Na escola as súas notas eran as mellores da escola, sacaba 10 en todo e sempre facía os traballos e deberes, pero nunca participaba, sempre estaba calada. O motivo das excelentes notas de Miranda non era só que estudase moito. Tamén era que a súa familia era adiñeirada e ela sempre tivo profesores particulares, ademais de 9 horas de clases diarias e a esixencia dos seus pais.

Co paso do tempo, os alumnos empezaron a tratala como a “rara da clase”. Empezou a estar sempre desapercibida, sen amigos, soa e coa súa expresión peculiar. Pero a ela parecía non importarlle. Ademais algunha xente lle tiña envexa porque vestía con roupa moi cara.

Chegara o día no que o profesor ía elixir aos dous protagonistas para a obra de teatro. Cada alumno tiña un número, Miranda era o 5 e Pablo o 17; o profesor escribira os números nuns papeis, meteunos nunha caixa e meteu a man para sacar os 2 números:

-O 17, dixo o profesor.

-Ben!, dixo Pablo

-Parabéns, dixeron os compañeiros.

-Seguinte número... O 5!

-....(Ninguén dixo nada excepto unha nena chamada Ana que dixo: Quen é esa?).

-A nova, dixeron os demais.

Xa elixidos os protagonistas o profesor repartiu os guións e empezaron a ensaiar, esa foi a primeira vez que oíran a voz de Miranda. A Pablo non lle caía ben, parecíalle mala persoa pero seguíalle sendo misteriosa. O profesor díxolles que debían ensaiar e tamén facer un traballo sobre a obra cun libro que só había nas bibliotecas. Miranda e Pablo foron á biblioteca ao saír da clase, a unha moi grande e extensa que posuía varias salas para ler. Colleron o libro e entraron na sala número 42, estaban eles sós. Empezaron o traballo ás 16:00, falaron do traballo pero de nada máis, coma sempre Miranda seguía co mesmo entusiasmo, é dicir, nulo. Estaban facendo o traballo cando de súpeto as luces apagáronse, todo estaba escuro e non se oía nada. Pablo prendeu a lanterna do móbil, intentou abrir a porta da sala pero estaba pechada. Preguntoulle a Miranda que pensaba que ocorría, pero ela non contestaba. Alumeou cara ela pero non estaba. Asustouse moito ao ver iso, daquela decatouse de que a biblioteca pecha ás 22:00 e eran as 22:20. Naquel momento gritou pero ninguén o escoitou e aquí cando comeza a historia da nena sen vida feito polo diario de Pablo:

-Día 1:

Escribo este diario polo que me empezou a ocorrer onte, estou nunha biblioteca, levo todo o día sen comer e non hai luz. Sigo sen saber da miña compañeira e o que non entendo é porque a biblioteca non abriu está mañá.

-Día 2:

Teño moita fame e sede, teño frío, sigo sen saber de Miranda. Hoxe a porta abriuse tras terlle dado moitos golpes, collín a lanterna e atopei un gran cartel na sala principal que poñía “A biblioteca cerra para sempre, será substituída pola nova biblioteca na Praza de Italia, un saúdo”. Non sabedes o medo que tiven ao ler iso. Non teño cobertura, así que non podo chamar a ninguén. Seguro que meus pais están moi preocupados por min, pero non lle dixen que ía a esta biblioteca. 

-Día 3:

Pode que morra do frío ou da sede, así que doulle unha aperta e bicos a toda miña familia. Estouno pasando moi mal, nunca me aburrín tanto na miña vida.

-Día 4:

Hoxe espertei por un ruído que proviña do fondo da sala, fun mirar, o ruído era cada vez máis forte. Decateime de que había unha greta na parede. Xa non podía máis, así que empecei a gritar e golpear a parede. A parede era oca e rompela era moi sinxelo. A parede rompeu e do outro lado vin por primeira vez a luz en 4 días. Sorprendentemente nesa sala estaba Miranda sentada nunha cadeira tomando limoada, o primeiro que fixen foi pedirlle algo de beber e comer, bebín e logo comecei a falar. Díxenlle todo o que me pasara, abraceina e pregunteille que facía alí. 

-Se fixen isto foi por algo. Ti botáchesme de menos?

-Si..., pero iso que ten que ver?

-Dáste conta de que ninguén me falou en todo o tempo que levo na túa escola?

-Si...

-Pois para iso fixen isto, para que te deras conta de que a xente xulga sen coñecer, todos me tratades como a rara, ademais dos alcumes de “a morta”, “dona muda”, etc. E todo isto simplemente polo feito de estar seria e non falar. Non é a primeira vez que me pasa, en todos os países que estiven ocorreu isto. Nunca puiden facer amigos. Pero esta vez quería facer ver a alguén o que ocorre. Non te preocupes, avisei aos teus pais do que ía a facer, é verdade que a biblioteca pechou, así que avisei para que non lle fixeran caso aos teus berros. Ademais distraínte para que non miraras o reloxo.

-Sabes..., tes razón, síntoo moito. De feito, creo que es moi amable.

-Eu tamén.

E así foi como agora estamos casados Miranda e eu. Así que recorda que a persoa que menos esperas pode ser a túa namorada.

E así foi o final da historia da nena sen vida.

Aberto o prazo do Concurso de relatos

Laura Codesido Fernández e Gabriela González Lamas premiadas con exemplares da novela "A balada dos unicornios", de Ledicia Costas

A escritora Ledicia Costas realizou este ano un sorteo para conmemorar o Día das Bibliotecas, que se celebra o 24 de novembro. Dúas das nosas alumnas lectoras de 2º da ESO, Laura Codesido Fernández e Gabriela González Lamas, resultaron premiadas cun exemplar da novela A balada dos unicornios (Xerais). Velaquí as bases do sorteo e a RESOLUCIÓN:

ESTE ANO CELEBRO O DÍA DAS BIBLIOTECAS CUN SORTEO!

Existe mellor xeito de celebrar o Día das Bibliotecas que agasallando libros? Si, existe! Agasallando libros e unicornios 😍

Se queres conseguir un exemplar asinado da miña nova novela A balada dos unicornios, galardoada co Premio Lazarillo, e un unicornio de madeira feito polas expertas mans de @latapadepulpo, só tes que seguir as instrucións:

✔Debes ter conta en Instagram e darlle “gústame” á publicación onde anuncio o sorteo.

✔Segue as contas de @latapadepulpo @edicionsxeraisdegalicia e @lediciacostas en instagram.

✔Deixa un comentario na publicación de Instagram etiquetando a dúas persoas a quen lles poida interesar este sorteo

 O prazo está aberto desde hoxe ata as 22:00h. do día 24 de outubro, data na que se celebra o Día das Bibliotecas. Sortearei 10 unicornios e 10 exemplares asinados do libro! A que esperas para participar? Bule, que é de balde!

RESOLUCIÓN

Logo de dúas semanas intensas, cunha elevada participación e toda a miña atención posta nesta conta de Instagram que por momentos botou fume, compráceme anunciar que xa temos gañadoras do sorteo! 

As persoas afortunadas, que recibirán un destes unicornios feitos a man por @latapadepulpo e un exemplar do meu último libro "A balada dos Unicornios" publicada en Edicións Xerais, son:

 @acuzurru @maria_blanco76 @nat697 @lessi_30 @gabrii_g.l @laurichaaa @vanesasantiagov @laurasdg12 @laura_codesido @cayetana_rb 

Moitos parabéns e grazas a tod×s por participar! (Ás persoas gañadoras prégovos que me mandedes un privado indicándome un enderezo postal)

Festaaaaa!#sorteo #unicornios #libros #books

Chega Outubro

Aquí de novo un curso máis. Unha das datas que nos gusta conmemorar é o Día das bibliotecas, o vindeiro día 24 deste mes.
Como cada ano, organizaremos un concurso de relatos. Para ir abrindo boca, iremos publicando estes días algúns dos relatos que máis nos gustaron o curso pasado. A condición que esiximos no último certame era "que debía aparecer algún escritor ou escritora como personaxe importante no relato". Algúns das creacións foron realmente apaixoantes, como esta de María Gigirey, alumna de 3º de ESO, agora en 4º.

RELATO: O MISTERIO DE ROSALÍA

   Dende pequena miña avoa sempre me contaba o poema de Rosalía “Airiños, airiños aires”. Sempre recordo a miña avoa con ese poema, pero dende que o lin pola miña propia conta, vexo as cousas distintas, como con outra perspectiva. Eu son escritora ou algo así, e sempre me inspirei na gran Rosalía de Castro, e iso foi grazas a miña avoa. Pero agora cando escribo non son a mesma, son como máis ela, como máis Rosalía.

24 de Febreiro

   Hoxe púxenme a escribir, e non sei como, déuseme por probar coa poesía, dáseme bastante ben.

25 de Febreiro

   Hoxe pola noite soñei con ela, con Rosalía. Non entendía o que dicía, só que seguira, Pero seguir a que? Non ma podo quitar da cabeza, iso que me gusta, pero nunca pensara tanto nela, para mín que debo tomarme unhas vacacións e ir a calquera sitio, tiña pensado Padrón, non sei, non está moi lonxe de onde eu vivo e ademais sempre quixen ir alí.

27 de Febreiro

   Xa estou instalada nunha pequena habitación dunha casa rural de Padrón. A ver se me esquezo de todo por uns días e me relaxo, que ultimamente estou que non dou para máis.

28 de Febreiro

   Hoxe volvín a soñar con Rosalía. Esta vez volveume a falar, tampouco lle entendín moito, só que volvese a escribir e que quedara alí. Ao principio non entendía ó que se refería de quedar alí, así que se me dou por investigar sobre Padrón e a súa relación con Rosalía, e resulta que naquel bonito lugar era onde Rosalía viviu durante moito tempo e onde morreu. Non sei, pero este lugar doume intriga, vouno investigar máis a fondo.

1 de Marzo

   Esta noite non podía durmir así que lle fixen caso ó que me dixera Rosalía a noite anterior, e púxenme a escribir. Pero a escribir poesía. Sen pensalo, empecei a escribir, e cando me decatei xa o tiña rematado, foi un poema no que non pensei e me deixei levar. Cando o rematei de ler, ao final da poesía estaba firmado coa firma de Rosalía de Castro. Eu non lembrara firmar, e aínda menos coa firma dela, era moi estraño. Púxenme a buscar na internet os poemas de Rosalía, e non encontrei ningún igual co que eu escribira, ou co que supostamente escribira.

2 de Marzo

   Esta mañá fun á casa de Rosalía, para informarme un pouco máis. Despois pola tarde fun dar unha volta por Padrón, a paisaxe é preciosa, non me estraña que Rosalía se namorara deste lugar, é magnífico. Estou esperando a que chegue a noite e que volva Rosalía e me conte o que necesita de min.

3 de Marzo

   Esta noite non vía a hora na que me durmira. Daba voltas e voltas na cama e non me durmía. Empecei a ler un libro de Rosalía que me dera miña avoa, e que levo a tódolos lados, xa que me recorda a ela, anque xa o lin moitas veces encántame e non me canso de lelo.

   Ao durmir soñei con Rosalía e díxome que volvera á súa casa, que mirara con atención nas paredes do seu cuarto. O problema é que hoxe non podo ir, xa que a casa-museo de Rosalía non está aberta. Ademais, quero durmir un pouco máis, que esta noite non durmín case nada, e estou moi cansa.

4 de Marzo

   Onte non seguín escribindo, porque non me apetecía nada. Cando me deitei a durmín a sesta, volveu Rosalía e díxome que tiña que ir á súa casa hoxe e que fora axiña, e que anque non estivera aberta tiña que ir si ou si, e que na parede do cuarto había algo importante que tiña que coller e que ninguén o encontrara, xa que era un lugar moi escondido.

   Así que collín unha mochiliña e fun correndo á casa de Rosalía. Cando cheguei, estaba o xardineiro alí, pero estaba ao seu e non me viu. Non sabía por onde entrar, xa que a porta principal estaba pechada. Busquei a ver se había algunha fiestra aberta ou pola que se puidera entrar, pero nada. Déuseme por buscar a porta de servizo, e encontreina, estaba aberta xa que o xardineiro a debera de abrir. Entrei con coidado, por se había alguén máis dentro da casa. Por sorte non había ninguén dentro, así que tiña vía libre. Pero tiña que estar atenta por se o xardineiro marchaba e me fechaba dentro.

   Fun correndo á habitación de Rosalía. Fixeime nas paredes por se había algo, pero non encontrei nada raro. Así que recordei o que me dixera Rosalía a ver se ma daba algunha pista por onde buscar. Lembrei que era un lugar moi escondido. Púxenme a palpar a parede por se había algún sobresaínte, pero non encontrei nada. Déuseme por pensar a ver onde era o sitio que puidera ser máis lóxico, pero ao mesmo tempo que non fora sospeitoso. Para min que sería ao lado da caña así que mirei na parede que está a cama, e vin unha pequena rañura case detrás da cabeceira da cama, movina un pouco e intenteina abrir. E alí estaba, un diario. Collino e marchei da casa correndo.

   Cando cheguei á casa rural, fun á miña habitación e empecei a mirar que había nese diario. Había un montón de cartas; algunhas fotos dela, do seu home, e dunha persoa que non sabía quen era. Así que antes de empezar a ler o diario, mirei na internet a ver quen podía ser, pero non encontrei nada. Pero aínda así, seguín mirando o diario, a ver se dicía algo desa persoa. No diario só había os poemas que escribiu ela en sucio; os seus noivos escondidos de moza,... pero nada do home da foto.

 Xa era tarde así que fun durmir, que estaba moi cansa, o día fora moi longo.

6 de Marzo

   Onte non escribín porque estiven todo o día revisando folla por folla o diario de Rosalía. Ademais  non soñei con ela, penso que espera a que acabe de ler o seu diario. Encontrei moitas cousas íntimas que ninguén coñece de Rosalía, e obras dela que ninguén sabe que existen. E sobre o home da foto resulta que estaba buscando a seu pai, e ese era el. Ela acordábase dunha señora que a coidara de pequena, antes de vir para Padrón, e que sospeitaba de que era algo da súa familia, pero súa nai non lle quixera dicir máis. Quería encontrar a esa señora a ver se a través dela o podía encontrar ou tan sequera saber del. Súa nai só lle dixera que non o podía coñecer porque era un matrimonio prohibido. E a pobre Rosalía estivo buscando ao seu pai durante case toda súa vida, iso que fora corta. Tamén falaba dos seus fillos e de que algúns deles morreran. Do seu querido home tamén falaba de que estaba moi namorada del, e sempre a tratara ben e con respecto. O que máis me quedou coa intriga é o do pai, porque non sei se ao final o coñeceu, só sei que tiña a foto e agora téñoa eu.

7 de Marzo

   Aínda non é día, pero esta  noite non durmín nada. Rosalía faloume nos soños, e que quería saber se ese home da foto era realmente o seu pai. Nas súas pesquiñas só conseguiu esa foto. Agora quería confirmar se ese home era seu pai e que fora cura de verdade. Agora teño que seguir investigando sobre ese home, pero non sei como. Vou ir a Santiago e vou mirar nos arquivos do concello, e mirar o entorno da familia de Rosalía, a ver que encontro. Espérame un longo traballo.

Grazas Rosalía, seguirei soñando contigo.

24 de outubro, Día da(s) Biblioteca(s)

Desde o ano 1997 a Asociación Española de Amigos del lIbro Infantil y Juvenil, en colaboración co Ministerio de Educación, Cultura e Deporte, conmemora cada 24 de outubro como o Día da(s) Biblioteca(s) para tratar de concienciar á sociedade da moita importancia da lectura no desenvolvemento das persoas e tamén como unha homenaxe e un recoñecemento ao labor das/os bibliotecarias/os.

As gañadoras do Premio Nacional 2015, Ledicia Costas e Elena Odriozola, foron as autoras escollidas para a redacción do pregón e o deseño do cartaz desta ano.

E aquí tedes o fermoso texto de Ledicia na súa versión galega:

Un vagalume é unha illa diminuta extraviada na noite máis densa. Cen vagalumes, unha constelación misteriosa que marca o rumbo cara a outros universos. Así, con esa estratexia de luz, organízanse os libros que moran nas bibliotecas. Son aloumiños fosforescentes que incendian os soños e recompoñen os corazóns grises ata facelos recobrar o seu vermello brillante. Calquera individuo que padeza a síndrome do corazón gris, debería poñerse en mans dun experto e visitar unha biblioteca. 

Para escribir un libro, ademais de facer malabarismos coas palabras hai que ser unha desvergonzada ou un tolo. Un atrevido, unha excéntrica descontrolada! Levar un calcetín de lunares, outro de raias e os pelos de punta. Unha crista como as das cacatúas sería un peiteado ben interesante para un escritor. Só as mentes máis disparatadas son aptas para escribir libros. Mais para custodialos non chega con ter un desaxuste nos cables cerebrais. É indispensable ser de fóra. Un extraterrestre. As bibliotecas albergan seres con antenas xiratorias, cerebros milliométricos que memorizan títulos rebuscados, rimbombantes, campanudos. As persoas que custodian os libros sempre me pareceron criaturas singulares. Están dotadas de extremidades retráctiles que estiran e estiran ata alcanzar aquel volume ao que semellaba imposible acceder. E logo, coma se nada, recompóñense e todo volve á súa posición natural. Semellan seres humanos, mais a pouco que os observes, percibirás que non son de aquí. Unha das cousas que máis me fascina é o seu cerebro. Parécenme tan listos! Os libros fabrican pensamentos. Pasar tantas horas dentro dunha factoría de ideas é bo para ter un corazón vermello e brillante e unha cabeza chea de plans fantásticos. 

Alguén me contou que o 24 de outubro é o Día das Bibliotecas. Sería xenial montar unha festa con confeti e pompas de xabón. Unha cousa grande. A min encantaríame vestirme para tal ocasión coma o personaxe dalgún libro, sentar na mesa dunha biblioteca da cidade onde vivo, e agardar a que viñesen visitarme. Nas bibliotecas podes ser quen ti queiras. Desde Mary Poppins ata Matilda. Atreyu, Drácula e ata Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump. Podes poñer botas de pelo, plumas, zancos e sombreiros. Sombreiros! Iso é! Imaxino a unha pequena lectora achegándose a min discretamente, engaiolada polas cores e formas do meu chapeu:

—Sombrereira tola, que festa tan marabillosa! Sería tan amable de servirme unha taza de té?

Eu serviríalla con moito gusto, poñendo cara de muller refinada, e logo as dúas faríamos a un tempo ruído ao tragar. Soaría algo así como glup glup glup. E antes de que nos dese tempo de botarnos a rir de xeito desenfreado, aparecería o bibliotecario, como xurdido da nada, que para iso posúen a facultade de materializarse diante de ti no momento máis inoportuno, e nos advertiría de que as bibliotecas non son lugares aptos para ir merendar. Hai que recoñecer que son únicos custodiando tesouros. Extraterrestres co corazón vermello e brillante. Que cousa tan fantástica. Feliz Día das Bibliotecas!

Ledicia Costas

Medo en 3º de ESO

Relato destacadísimo do concurso organizado polo Día das bibliotecas no mes de Outubro. Todos e todas que lemos este relato consideramos que é unha magnífica creación.

Unha noite na biblioteca de Lucas Paz González de 3º de ESO

Que ocorrería se todas esas historias que nos contan para asustarnos e que á noite teñamos pesadelos, fosen certas? Quizais a máis de un o terían que internar nun hospital psiquiátrico, quizais eu estea escribindo esta historia dende un, quizais esta historia chegue a ti, nese caso, tes que crerme, eu non fun, el estaba alí, el fixoo todo, el…

Todo comezou xusto antes de acabar o curso, cando estabamos cos exames finais, algúns compañeiros e eu, tiñamos un grupo de estudo. Aquela semana tiñamos un lote de exames, polo que decidimos quedar o sábado á tarde na biblioteca para estudar. A biblioteca case sempre estaba baleira, xa que o resto de estudantes preferían ir á da universidade. Pero así era mellor, ninguén nos molestaría, ademais, coñeciamos ao bibliotecario de sempre e non tiña ningún problema en deixarnos a chave para que quedásemos ata máis tarde para estudar.

Chegou o sábado, collín os libros, os cadernos, os apuntamentos e algo para cear, xa que iamos pasar alí a tarde e boa parte da noite, e fun. Ao chegar xa me estaban os demais. Comigo, formábamos un grupo de cinco persoas, cinco amigos da infancia, que dende sempre estudaron xuntos.

Estivemos a estudar toda a tarde, despois paramos para cear, e cando rematamos seguimos estudando. O bibliotecario deixounos as chaves na mesa e apagou as luces, deixando só unhas cantas para que nós vísemos.

Xa eran preto das doce cando o escoitei, agora que o penso, aquel foi o primeiro aviso, seguramente daquela aínda podíamos ter escapado, pero naquel momento non o pensei moito. Eran preto das doce, como dicía, cando vin unha sombra pasar polo cristal da porta, pensei que se trataba do persoal de limpeza e non lle dei importancia.

Cando o reloxo vello da biblioteca deu as doce, ocorreu o segundo incidente. De súpeto, foise a luz. Cando volveu despois duns instantes, só eramos catro na mesa. e dixen o segundo incidente coma se fose pouco importante, pero foi este o que desencadeou todo o que ocorreu despois.

Chamamos polo que faltaba ata que nos demos conta de que na súa cadeira había unha nota, escrita cunha letra case ilexible, supoño que polo pouco tempo que tivo. A nota dicía: “Non o busquedes, non o chamedes, se queredes vivir, simplemente ídevos e esquecédeo, el non tiña familia, ninguén se preocupará”.

Pero claro, pensamos que era unha broma del, que sempre fora moi dado ao humor negro e pensamos que en calquera momento volvería. Ese foi o noso erro, o que pagaríamos coas nosas vidas.

Cando o reloxo deu as doce e media, a luz volveuse a ir, e cando volveu, éramos tres na mesa. Entón si que nos asustamos, levantámonos e puxémonos a buscar polos outros dous. Un de nós, non lembro agora quen, tivo a gran idea de separarnos para abarcar máis terreo, outro gran erro, se algo nos ensinan as películas de terror é que nunca hai que separarse, pero a nós non nos gustaban as películas de terror…

A biblioteca era grande, pero aínda así, o berro que botou un dos meus amigos, poderíao escoitar aínda que estivese na outra punta do mundo. Botei a correr cara o lugar de onde saíra e, ao chegar alí atopeime cos outros dous, que estaban mirando un vulto inerte que se atopaba no chan. Aquel vulto era o primeiro compañeiro que desaparecera, cunha gran ferida no peito, enriba da cara tiña outra nota, que, escrita coa mesma letra, dicía: “Aviseivos e non me fixestes caso, agora, todos sufriredes as consecuencias”. Botamos a correr cara á porta de saída, pero estaba pechada, así que fomos ata a mesa a polas chaves, pero non estaban. Buscamos arredor da mesa por se caeran ao chan, pero desapareceran e, agora estabamos encerrados.

Atrapados, aterrorizados e indefensos, ameazados por unha forza, un ser, algo que descoñecíamos. Algo que calquera pensaría que só pode pasar nas películas, estábanos a ocorrer a nós, un grupo de rapaces que nunca fixeran nada para sobresaír dunha multitude de xente cunha rutina,que nunca pensaran que cousas coma estas puideran pasar na vida real.

Sentamos no chan, sen poder facer nada, desexando que todo fose un pesadelo deses nos que te levantas entre suores frías, pero nin nos nosos peores pesadelos se nos presentaría unha situación así.

Estabamos alí sentados cando vin, entre as estanterías, unha figura, era alta, escura, pero houbo algo que me chamou a atención, e foron os seus ollos, que me hipnotizaban e me paralizaban, mentres que se ía acercando a nós. Libereime daquela mirada e avisei aos outros. Botamos a correr en direccións distintas, aínda que non nos serviría de moito, xa que non tiñamos ningunha saída, nin forma de avisar para que nos viñesen socorrer. Corrín ata unha esquina e senteime, facéndome un vulto na escuridade, pensando que así non me podería ver. Un anaco despois escoitei uns pasos apresurados polo corredor do lado, era un dos meus compañeiros correndo, escapando da morte, ou polo menos intentámdoo. Despois diso non volvín a escoitar nada máis ata un bo anaco despois. Ata que escoitei o segundo berro da noite, un berro que se foi apagando ata quedar en nada. Foi entón cando souben que so quedabamos dous.

Funme achegando pouco a pouco á zona das mesas por se estaba alí o outro, cando xa case podía chegar ata as cadeiras, vin pasar ao meu amigo ao outro lado das mesas, correndo cara min, pero aquela figura era máis rápida, abalanzouse sobre el tirándoo ao chan, onde non puiden ver o que ocorría. O meu amigo logrou levantarse, pero o outro tirouno contra unha mesa, rompéndoa, e acabando así, co meu compañeiro. Arqueou entón o lombo cara atrás nun ángulo imposible e, mirando cara o teito, soltou un berro que fixo espertar en min unha sensación de terror que nunca antes sentira. Era unha sensación que se apoderaba de min, nun instinto primitivo pola supervivencia, facendo que botara a correr, o que fixo que a figura me seguise. Non sei como, acabei xunto ao meu amigo, ao lado da mesa esnaquizada. A figura achegouse a min, que xa non podía máis e comezou a rir, aquela risa fixo que un arrepío percorrese o meu lombo. Achegouse a min, mentres que eu me alonxaba pouco a pouco, pero tropecei coa perna do meu compañeiro e caín. Foi nese momento cando a figura aproveitou para abalanzarse sobre min, e eu, non sei como, agarrei un anaco de madeira e cuns reflexos que aínda nunca tivera, espeteillo no peito, atravesándoo e enchéndome eu de sangue, el berrou, cun sufrimento inimaxinable, e tan alto que fixo que se rompesen as ventás e saltase a alarma, despois do cal desapareceu, coma se nunca existira, deixándome so e cheo de sangue, agora ríame eu, cunha risa histérica, estiven rindo ata que chegou a policía, que me atopou sentado no chan, ríndome coma se estivese posuído, cheo de sangue e co meu compañeiro ao lado, cunha ferida no peito, morto.

Como podes supoñer pensaron que fora eu e ingresáronme onde agora estou. Aínda que agora, un ano despois, sigo a escoitar o berro que botou aquel ser. Ninguén me cre, a policía di que atopou as miñas pegadas en todos os cadáveres, o primeiro en desaparecer, atopárono colgado do teito, como puiden facer eu iso? Non, eu non fun, tes que crerme, sácame de aquí, el está vindo, síntoo cada vez máis cerca, por favor, creme, sácame de aquí, EU NON FUN! FOI EL,CREME E VÉN POR MIN! Suplícocho...

Máis relatos curiosos sobre libros e bibliotecas en 2º de ESO

Seguimos a compartir relatos destacados do concurso do trimestre pasado. 

Anabel Dafonte Iglesias de 2º de ESO, conquistounos co seu relato A maxia dos libros.

Hoxe a 8 de decembro do 2034 vouvos a contar unha historia. 

Fai moitos anos atrás, no colexio de Trazo, un profesor de lingua galega enfadouse cos seus alumnos, pero non foi un enfado coma os de sempre, ese enfado fixo historia. A historia comeza así:

O profesor chegou á clase de 2º da ESO, e algúns alumnos estaban berrando, outros tirados polo chan e  ata enriba das mesas. Como o profesor xa estaba farto deses escándalos, decidiu facerlle unha proposta, que foi a seguinte:

Se eles eran  capaces de aguantar, sen ningún tipo de tecnoloxía durante tres semanas, aprobarían a materia senón suspenderían.

Cando llo propuxo todos se riron:

- Claro e como nos vai controlar? 

 Preguntábanse algúns.

-Pois moi fácil, imos ir a unha illa moi coñecida pero moi puoco visitada, alí non hai hoteis nin sequera hai liña telefónica. 

A todos lles pareceu ben, xa que ían ir de vacacións a unha illa. O profesor puxo data e hora para a saída. 

Cando chegou o día  todos estaban alí preparados para a saída,  e alá foron. Colleron, primeiro o bus e despois o avión. 

Cando o avión engalou, decatáronse de que só ían eles nese avión. Por qué sería? Carlos, un dos alumnos moi atrevido, preguntoulle ao profesor:

- Por que estamos nós  sós neste avión?

-Non te preocupes, ti só déixate levar pola imaxinación.

Carlos pensou que o profesor estaba un pouco raro.

Nese instante o profesor soltou unha risa maliciosa. E ordeou:

-Poñede os paracaídas, dunha vez.

Uns minutos despois o profesor rompeu o silencio:

- De verdade pensabades que ía quedar con vós? Pois pensastes mal. Ha ha ha.

De  repente abriuse coma  unha porta por  debaixo do avión e caeron no medio das árbores da famosa illa.

 Alí quitaron os paracaídas, e pensaron como saír daquel lugar pois non tiñan que comer nin un lugar onde durmir. 

Nerea, que era unha das máis exploradoras da clase, dixo: 

-Eu opino que deberíamos buscar un lugar onde durmir e mañá xa pensaremos  como saír desta illa.

Xa todos de acordo dispuxéronse a buscar un  lugar onde pasar a noite. 

De alí a un tempo  encontraron algo coma se fose unha casa pero... non era. Era unha biblioteca! Era moi antiga pero aínda se conservaban libros. 

Alí buscaron todo tipo de información pero non atoparon a solución para saír da illa. Entón Brais dixo:

-Boh, se tiveramos internet xa estaba. Alí está todo.

Pero Dani dixo:

- Non, Brais engánaste, en internet só buscas cousas que queres saber, en cambio nos libros, non buscas cousas, senón que as encontras.

Oscar atopou un libro, no que aparecía todo, resulta que non estaban nunha illa senón no seu propio concello.

Grazas ás pistas dos libros, encontraron a saída, mellor dito, o camiño, onde estaba o profesor esperándoos orgulloso e feliz.

Esta é a historia que fixo que aínda hoxe haxa libros. Porque sen libros seríamos gasolina sen vehículo. E que o que nós podemos encontrar nos libros non a podemos encontrar en ningunha páxina de internet. E non fagades coma estes nenos, non sexades despistados. Deixade por unha vez internet e usade os libros porque con eles podese viaxar, voar, rir… os libros son máxicos.

Máis creatividade en 1º de ESO

O misterio da biblioteca de Tania Villasenín Bello, de 1º de ESO


Era unha tarde de tormenta, e xuntámonos uns cantos compañeiros. Como a tarde non valía para xogar fóra, nin tiñamos actividades, decidimos ir á biblioteca. Ao entrar cada un foi polo libro que quería ler. Unha vez que nos puxemos a ler escoitamos uns ruídos, levantamos todos a cabeza e miramos uns cara os outros, pero non soubemos que puidera ser. Seguimos lendo sen darlle máis importancia. Cando estaba todo en silencio oiuse caer un libro da estantería. Démonos todos a volta, e vimos un libro no chan, estrañounos porque non había ninguén máis na biblioteca, porque a encargada da biblioteca tampouco estaba. Puxémonos intranquilos. Intentamos seguir cos nosos libros , pero xa non estábamos concentrados. Entrounos a curiosidade de saber por que pasaban esas cousas. Cada un dicía o que pensaba que estaba a ocorrer e de súpeto abriuse unha ventá. Iso si que nos puxo asustadísimos. Estabamos desexando que chegara a encargada da biblioteca, que ía buscar uns libros ao faiado. Vimos unas sombras na ventá e atemorizámosnos, pensamos que era unha pantasma, pero resultou ser una figura que se reflictía nela.

Por fin veu a encargada da biblioteca, contámoslle todo o que pasara, ela quedou asombrada, e intentou tranquilizarnos. Estaba anoitecendo e chegaba a hora do peche da biblioteca, entón comezamos a recoller, e, sen máis, apagáronse as luces. A encargada da biblioteca díxonos que non pasaba nada, que ocorría de vez en cando, pero si que estaba pasando algo. Oímos un ruído detrás dunha estantería de onde saiu unha pantasma, puxemos todos cara de terror e angustia, estábamos desexando saír de alí. Empezou a falar con nós e díxonos:

-Non teñades medo, non vos quero facer dano nin asustarvos... Só quero ter uns amigos! Eu veño de vez en cando por aquí porque me encanta ler.

A encargada non daba crédito ao que estaba a ocorrer. Entón preguntámoslle nós:

-Mañán queres que veñamos á biblioteca e leamos todos xuntos?

-Claro que sí, encantaríame! -contestounos el.

Entón quedamos pra o día seguinte. Marchamos alucinados co que nos pasara. Estábamos desexando que chegara o día seguinte...

-Xa era día, por fin!

Fomos ás clases pero estábamos impacientes que chegara a tarde. Fíxose a mañá longuísima.

-Por fin chegou a tarde!

Iamos todos ilusionados para estar co noso novo amigo. Entramos na biblioteca e había máis xente, e pensamos que non ía vir. Ao longo da tarde a xente foi marchando. Unha vez que estabamos sós, apareceu, e puxémonos todos contentos. Preguntámoslle como se chamaba, díxonos que como sempre estivera só, non tiña nome. Pensamos entre todos un e a el gustoulle o de Trevor. Trevor contounos as súas historias. A nós gustábanos moito o que nos estaba a contar. Pasamos a tarde moi entretida con Trevor, que, acabou sendo un máis na panda.

Como estaba só, decidimos que viñera connosco para una das nosas casas. El aceptouno contentísimo. A partir de aquel día formou parte das nosas familias. Pero iso non é todo, Trevor acabou vindo connosco á escola. Ao final fíxose amigo de todos!

Creatividade en 1º de ESO

Arrincamos este novo trimestre compartindo convosco os relatos máis destacados do Concurso de relatos que organizamos con motivo do Día da Biblioteca, alá polo mes de Outubro. A única condición era que o espazo do relato debía ser unha biblioteca.

María Gigirey, de 1º de ESO, sorprendeunos con este relato futurista, no Trazo de 2100:

 Ano 2100. Xailorios e Maritina son dous irmáns. Xailorios ten 14 anos e vai en 3º da ESOA (Educación Secundaria Obrigatoria Animada) El é moi pillabán e encántanlle as aventuras. En cambio Maritina ten 12 anos e vai en 1º da ESOA. Ela é moi tímida, pero tamén é alegre e aventureira. Estes dous persoaxes van ser os nosos protagonistas e vannos acompañar na súa aventura xunto con outro personaxe que xa irá aparecendo máis adiante. E desde logo non nos vamos a aburrir. Aquí empeza a historia: 

Xailorios e Maritina están facendo os deberes na “Dixiteca” (a biblioteca do futuro). Teñen que facer un traballo para a clase de Historia, sobre as “Dixitecas”. Un problema que teñen é que non poden utilizar os ordenadores para buscar información, só nos “dixilibros” (os libros do futuro). Pero como son moi pillabáns, non van mirar nos ordenadores nin nos dixilibros, van buscar información no pasado. Si, non lestes mal, no pasado, como a ciencia e a tecnoloxía avanzou moitísimo neses tempos teñen na casa unha máquina do tempo. Collérona e despois de darlle a moitos botóns chegaron aos nosos días. Miraron no GPS 3.000, e estaban nun sitio chamado Trazo, segundo eles era un nome moi raro... Xusto aterraron no tellado da biblioteca. Baixaron e foron a ese edificio. Preguntaron se era a “Dixiteca” e a bibliotecaria estrañada díxolles que era a biblioteca. Os dous irmáns supuxeron que sería o que estaban buscando. Cando se puxeron mans á obra viron que os “dixilibros” eran papeis xuntos e todos escritos, preguntáronlle á bibliotecaria o que era, e ela estrañada contestoulle que eran libros. Xailorios e Maritina moi asombrados empezaron a coller apuntamentos e seguiron rebuscando. Alí había unha nena que estaba lendo. Os nosos protagonistas quixeron facer amigos e así de paso aprendían un pouco máis do que estaban a facer.

 Dixéronlle á nena:

 - Ola, como te chamas?- preguntáronlle.

 - Ola chámome María Gigirey, e vós?- respondeu

 - Nós chamámonos Xailorios e Maritina, e somos irmáns. E mira é unha coincidencia, porque nos tamén nos apelidamos Gigirey, contestou Xailorios rindo.

  Os tres nenos estiveron falando e tal e cal, e fixéronse moi bos amigos, tiñan moito en común (Seguídesme por onde vou...?) A nosa nova protagonista invitounos á súa casa. Pero eles dixéronlle que non porque xa ían marchar dentro de nada. A curiosa nena preguntoulles onde vivían, os irmáns como non coñecían ese sitio tivéronlle que dicir a verdade. A nena estrañada non o creu e supuxo que non lle querían dicir de onde eran. Pero Xailorios e Maritina insistiron que era a verdade, e como María non os cría ensináronlle a máquina do tempo. Ao final María tivo que crelos. Xa todo solucionado, os nenos contáronlle o do traballo, e preguntáronlle a María como era a biblioteca e o que era. María contoulle todo o que sabía sobre ese lugar:

- Á biblioteca pódese ir a ler, ou tamén se pode ir a estudar, buscar información, facer os deberes...- Eles apuntaban todo o que dicía. Cando acabaron María preguntoulles se podía ir con eles ao futuro, pero os nenos dixéronlle que non podía, porque non podería volver e eles dous desaparecerían porque eran os seus netos. María pensou que o que dicían era mentira, pero xa viu que non o dicían de broma. Ela desilusionouse. Aos nenos deulles moita pena pero dixéronlle que volverían porque lles encantara ese sitio, e preguntáronlle se poderían levar libros e ensinarllos aos seus compañeiros. A nena afirmou e díxolles que terían que devolvelos, así xa terían unha escusa para volver. Os tres nenos riron, pero xa era a hora de volver ao 2100.

  Así foi e non volo digo de mentira...