Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



Amosando publicacións coa etiqueta emocións. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta emocións. Amosar todas as publicacións

martes, 24 de novembro de 2015

25 N - A violencia machista non só son os golpes

El abuso no solo es físico, también es emocional, mental y verbal. (...)

Además, el principal problema es que a menudo el abuso emocional es cometido por una persona cercana, a la que queremos y de la que no esperamos semejante comportamiento. Por eso, cuando nos damos cuenta es porque ya estamos enredados en la tela de araña que ha construido a nuestro alrededor. (...)
Imaxe: www.puntovital.cl

Marionetas en las manos de otros: Las técnicas de manipulación más dañinas

1. Gaslighting. Este término proviene de la obra de teatro “Gas Light”, en la cual el protagonista intentaba convencer a su mujer de que estaba loca, manipulando diferentes objetos de su entorno e insistiendo en que estaba equivocada cuando ella le hacía notar esas variaciones. 

En la práctica, esta persona se dedica a presentar falsa información, para hacernos dudar de nuestra memoria y percepción y, en última instancia, incluso de nuestra cordura. El abusador suele comenzar negando que determinados eventos hayan ocurrido, hasta llegar a escenificar situaciones raras que desorientan a su víctima. De esta forma, terminamos dudando incluso de lo que dijimos un minuto atrás.

2. Silencio. El silencio también se puede utilizar como una táctica de abuso emocional. De hecho, la indiferencia asociada al silencio causa profundas heridas emocionales porque no solo aumenta el nivel de ansiedad en la víctima sino que también daña profundamente su autoestima y provoca una enorme inseguridad.

El abusador usa el silencio para castigar a su víctima, simplemente no responde, se muestra frío y distante. De esta forma, tensa al máximo la cuerda, hasta que la otra persona no puede más y termina disculpándose por algo que no ha hecho. Así el abusador logra su objetivo: dominar y manipular jugando con las emociones. 

3. Proyección. Básicamente, se trata de un mecanismo de defensa a través del cual les atribuimos a otras personas deseos y sentimientos que son nuestros pero que no reconocemos como propios porque desequilibrarían la imagen que tenemos de nosotros mismos. Así, al proyectarlos sobre otros, nos sentimos aliviados.

En el abuso emocional, la persona lo que hace es proyectar sobre su víctima sus propias inseguridades, miedos y problemas. Por eso, acusará a la otra persona de mentir, cuando en realidad es él quien miente, o le acusará de ser infiel, cuando en verdad es ella la que traiciona. En práctica, se trata de descargar su responsabilidad sobre el otro, para crear confusión y cambiar su autoimagen, diseñándola a su imagen y semejanza. 

4. Intimidación encubierta. La persona que recurre a las tácticas de abuso emocional no suele emplear la agresividad y la violencia, al menos no de forma evidente porque su principal objetivo es manipular a su víctima sin que su imagen se vea dañada. Por eso, en muchos casos suele recurrir a la intimidación encubierta.

Es fácil percatarse porque su discurso está plagado de amenazas indirectas, que quedan implícitas en sus palabras. De esta forma, le deja claro a su víctima cuáles serían las consecuencias de sus acciones y, de paso, puntualiza que la responsabilidad es únicamente suya, se lava las manos. Por ejemplo, puede decir: “entiendo que no hagas nada, pero así terminarás con nuestra relación” o “si no inviertes ahora mismo, perderás todo tu dinero”.

5. Victimismo. Cuando todas las tácticas anteriores fallan, el abusador suele recurrir al victimismo. En práctica, descarga su responsabilidad en el otro, haciéndose pasar por la víctima de la situación. De hecho, incluso es común que terminemos compadeciéndonos y sintiéndonos mal por nuestro comportamiento, cuando en realidad no hemos hecho nada malo.

De esta forma el abusador genera un sentimiento de culpa que mantiene a la víctima atrapada en su tela de araña. La empatía nos hace caer en sus redes y, al convertirnos en el “malo de la película”, somos más proclives a ceder a sus demandas. Así nos manipula sin que seamos conscientes de ello. Frases típicas de este tipo de manipulación emocional son: “con todo lo que he hecho por ti y así es como me pagas” o “me he sacrificado por ti y no lo consideras”.





mércores, 25 de xuño de 2014

xoves, 15 de maio de 2014

Son diferente e merezo o teu respeto

Esta semana das nosas letras tivemos, entre outras actividades, a proxección da película Vilamor e un posterior coloquio, organizado polo Departamento de Normalización Lingüística. Un dos aspectos que máis nos chamou a atención foi a concepción do amor e das relacións, moi diferente do concepto tradicional: amor/parella/fidelidade/exclusividade. 

Por que tendemos a considerar que o noso concepto é o adecuado, o correcto, o que debe ser? 

Por que desprezamos/insultamos/desvalorizamos a quen non pensa coma nós, non se comporta coma nós? Por que nos molesta/incomoda o diferente, o que non segue a norma? 

Que ten de bo que sexamos tod@s iguais e nos comportemos do mesmo xeito, como borregos?

Por que non facemos noso o lema de "Vive e deixa vivir" ou "A miña liberdade remata onde comeza a túa"?

Deixamos aí estas cuestións chamando á vosa reflexión. Gustaríanos saber que vos pasa pola cabeza sobre estes asuntos, comentade e compartide nos comentarios, é moi enriquecedor. E queremos traer en relación con estes temas un artigo da Revista Pikara sobre alguén diferente que está a dar moito que falar estas semanas. Probablemente a súa imaxe transgresora e diferente levada ao extremo non nos deixa indiferentes.

Conchita Wurst, ganadora de Eurovisión 2014. Foto: Thomas Hanses (EBU)
«We are unstoppable» («somos imparables») fue la contundente frase con la que culminó Conchita Wurst el sábado al recoger el primer premio en la final de Eurovisión. Y no se refería con ese «we» a las mujeres de barbas pobladas ni a los hombres con traje de cola, que también, pero eso sería quedarse en la punta del iceberg, como muchos han decidido hacer porque tienen miedo de mirar más allá. En ese «we» Conchita estaba incluyendo a todas aquellas personas que son diferentes o sufren discriminación y que todavía tienen mucho por lo que luchar para poder vivir una vida normal. Sí, porque aunque sea paradójico, ser diferente es normal, y a estas alturas de la vida, por triste e insólito que parezca, aún se hace necesario reivindicarlo en muchos países de nuestra Europa. (…)

Su victoria ha sido, incluso más que simbólica, necesaria. Habrá pobres de espíritu que la llamen «friki» o «mamarracha», que no sepan ver más allá de su transgresora imagen o que osen compararla con engendros artificiales y falsos como el Chikilicuatre, nuestro representante eurovisivo allá por 2008. Pero mientras éste se queda en la mera representación de algo cutre y verdaderamente ridículo, sin más pretensión, Conchita ha decidido alzarse como símbolo de la diversidad, apoyo altruista a las personas acosadas por su condición (recordemos que el propio artista que se esconde tras la barba, Thomas Neuwirth, creó el personaje de Conchita para superar su dificultosa salida del armario) y reconocimiento de derechos igualitarios.

Aquí o artigo completo

xoves, 10 de abril de 2014

Violencia de xénero no mundo rural

Menos información, más presión y miedo a la hora de denunciar, dificultad para que se respeten medidas judiciales como órdenes de alejamiento y peor acceso a los recursos disponibles son algunas de las barreras que afrontan las mujeres que sufren el drama de la violencia de género en el medio rural. (...)



"Hay una mayor presión sobre las mujeres para ocultar el maltrato que viven, al ser un medio más cerrado, puesto que las relaciones de vecindad son más intensas y sienten que hacerlo público afectaría al entorno", asegura la publicación, titulada "Violencia de genero igualdad en el medio rural".

En el otro lado de la moneda, "los maltratadores se sienten menos cuestionados por su entorno, pues creen que gozan del respeto de sus vecinos y que no se inmiscuirán en lo que ocurre dentro de casa".

Para acabar con esta situación, los expertos recomiendan sensibilizar a la población para que identifique la violencia desde estadios iniciales y para que los hombres hagan ver al agresor que no son sus cómplices y muestren su desaprobación.

Aquí o artigo completo

xoves, 27 de marzo de 2014

Día mundial do teatro: revisando a "utilidade" das artes escénicas

En este mundo de poder desigual, en el que distintos órdenes hegemónicos intentan convencernos
de que una nación, una raza, un género, una preferencia sexual, una religión, una ideología, un marco
cultural es superior al resto, ¿se puede realmente defender la idea de que las artes deberían apartarse
de las agendas sociales?

Nosotros, los artistas de escenarios y ágoras, ¿nos conformamos con las demandas asépticas del
mercado, o utilizamos el poder que tenemos: para abrir un espacio en los corazones y las mentes de la
sociedad, para reunir gente a nuestro alrededor, para inspirar, maravillar e informar, y para crear un
mundo de esperanza y colaboración sincera?


Brett Bailey.

Fragmento do Manifesto no Día Mundial do teatro de 2014.  

(Aquí o texto completo e máis información sobre o autor)

Dúas caras da igualdade

Debido a un exceso de traballo, exámenes por poñer, corrixir.... a semana pasada non colgamos a habitual noticia dos xoves igualitarios, así que hoxe, imos con dúas por unha.

En primeiro lugar, queremos invitarvos a coñecer a historia de Mercedes, unha muller traballando nun mundo de homes, unha mostra de que aínda que sexa paseniñamente, a desigualdades están a mudar:

 Mercedes Quispe tiene 40 años y actualmente vive en Alto Sopocachi. Aprendió a conducir a los 15 años. "Siempre quise ser conductora”, reconoce la trabajadora que ha dedicado los últimos seis años a manejar un taxi. 
Por eso conoce a la perfección las principales carreteras, así como las dificultades que se presentan en las vías de circulación de la ciudad. "Conducir el PumaKatari es casi igual que manejar un taxi, aunque por las dimensiones del bus lo más complicado es cuando me encuentro con vehículos mal aparcados en las esquinas”, cuenta.
Aquí a historia completa


En segundo lugar, a demostración visible de que a loita continúa, as mulleres seguen a ser minusvaloradas, e de xeito violento e visible, cada día.

Aquí a historia de Nadia:

“Cuando tenía 8 años vivía tranquila con mi familia. Pero cuando empezó la guerra una bomba explotó en nuestra casa y quedé herida. Durante dos años estuve hospitalizada y, en ese tiempo, se instauró el régimen talibán. Al salir del hospital me enteré de que las mujeres no podíamos trabajar. Un día, mi hermano salió a comprar comida pero no regresó, lo mataron en la calle las fuerzas militares. Fue entonces cuando compré ropa de hombre y empecé a buscar trabajo.”

Quien habla es Nadia Ghulan Dastgeer, una joven afgana de 21 años que, desde que los talibanes llegaron al poder en 1996, se ha visto obligada a vestir de chico para poder trabajar y ganar el dinero con el que mantener a sus padres enfermos y a sus hermanos pequeños. En todo este tiempo, Nadia ha trabajado en una granja, ha cavado pozos y ha reparado bicicletas, pero siempre vestida de chico y con una identidad que no era la suya.

Aunque hace algunos años que cayó el régimen talibán, la realidad para las mujeres en Afganistán no ha mejorado demasiado. En todos estos años, Nadia ha querido recuperar su identidad pero no lo ha hecho por temor a que la gente la reconozca debido a las cicatrices y su cara desfigurada, provocadas por la bomba que cayó en su casa cuando era pequeña.

mércores, 19 de marzo de 2014

Neste Día do Pai, compartimos a carta dun pai á súa filla

(...) una emotiva carta que se ha tomado las redes sociales bajo el título "Una carta de un papá a su pequeña hija (sobre su futuro esposo)".

 Kelly M. Flanagan es un psicólogo clínico estadounidense y autor de la conmovedora misiva, quien tomó la determinación de dedicar unas líneas a su hija, a quien llama "Cutie-Pie", luego de que navegando por Internet encontrará consejos para que las mujeres mantengan el interés de sus parejas y eviten ser abandonadas o engañadas. (...)

"Querida Cutie-Pie


Recientemente, tu madre y yo estábamos buscando algo en Google. A la mitad de escribir la pregunta, Google nos mostró una lista con las búsquedas más populares en el mundo. La búsqueda más popular en la lista era ‘Cómo mantenerlo interesado’.


Me sorprendió. Revisé varios artículos de la incontable cantidad que aparecieron acerca de cómo ser sexy y sexual, cuándo llevarle una cerveza en vez de un sándwich y las formas de hacerlo sentir más inteligente y superior.



Me enfurecí.



Pequeña, esto no es, nunca ha sido y nunca será tu trabajo -’mantenerlo interesado’.


Pequeña, tu única tarea es saber muy dentro de tu alma –en ese lugar inquebrantable que no se transforma por el rechazo, la pérdida o el ego- que tú eres digna de interés. (Si puedes recordar que todos también son dignos de interés, estarás por ganar la batalla de tu vida. Pero esa es otra carta para otro día.)

Si puedes estar segura de que vales en este sentido, serás atractiva en la manera más importante del mundo: atraerás a un chico que sea digno de tu interés y que también querrá pasar su vida invirtiendo todo su interés en ti.

Pequeña, quiero decirte algo acerca del hombre que no necesita que lo mantengan interesado, porque él sabe que tú eres interesante:

No me importa que ponga los codos en la mesa –siempre y cuando él ponga sus ojos en la manera en que tu nariz se frunce cuando sonríes. Y que luego no puede dejar de ver.

No me importa si no puede jugar golf conmigo –siempre y cuando él pueda jugar con los hijos que le des y disfrute todas las formas gloriosas y frustrantes en las que se parecen tanto a ti.

No me importa que no persiga el dinero –siempre y cuando él persiga su corazón y siempre lo lleve de vuelta a ti.

No me importa si es fuerte –siempre y cuando él te dé espacio para ejercitar la fuerza que hay en tu corazón.

No me podría importar menos si vota –siempre y cuando se levante cada mañana y te elija un lugar de honor en tu casa y un lugar para venerarte en su corazón.

No me importa el color de su piel –siempre y cuando él pinte el lienzo de sus vidas con pinceladas de paciencia, sacrificio, vulnerabilidad y ternura.

No me importa si fue educado en esta religión o en otra o en ninguna –siempre y cuando haya sido educado para valorar lo sagrado y para saber que cada momento de la vida y cada momento que pase contigo es algo profundamente sagrado.

Al final pequeña, si te topas con un hombre como ese y parece que él y yo no tenemos nada en común, en realidad tendremos en común lo más importante:

Tú.
Porque al final, pequeña, la única cosa que debes hacer para ‘mantenerlo interesado’ es ser tú misma.

Tu hombre eternamente interesado

Papá"

Aquí o artigo completo

martes, 18 de marzo de 2014

venres, 14 de marzo de 2014

Nestes tempos de acoso escolar...

Visto en Twiter ( blanquisantos)
Desmond Tutu foi galardoado co Premio Nobel da paz en 1984. 
Aquí máis información

xoves, 27 de febreiro de 2014

Reflexións dunha cativa de sete anos

Una niña de 7 años de edad llamada Charlotte escribió hace una semana la siguiente carta a la empresa LEGO por la falta de representación femenina en sus juguetes

 "Querida compañía Lego: 
 Mi nombre es Charlotte. Tengo 7 años y me encantan los legos pero no me gusta que haya muchos chicos lego y apenas ninguna niña. Hoy fui a una tienda y vi legos en dos secciones. Una de color rosa (niñas) y otra azul (niños). Todas las chicas de la rosa estaban sentadas en casa, iban a la playa, de tiendas... y ninguna tenía empleo. Pero los chicos van de aventuras, están trabajado salvando a las personas, tenían puestos de trabajo... incluso nadan con tiburones. Quiero que hagáis mas chicas lego y que vayan de aventuras y a divertirse, ok ?! - 
Gracias, de Charlotte ".



mércores, 29 de xaneiro de 2014

Carta dun alumno agradecido

Albert Camus, premio Nobel de literatura en 1957, relacionado coa nosa terra por causa dunha muller (pincha aquí para saber máis) foi un alumno agradecido. 

Esta é a carta que enviou ao seu mestre de Primaria tras recibir os honores do premio máis afamado.



Visto en Facebook (Literatura + 1)

martes, 8 de outubro de 2013

A lectura permítenos comprender mellor as emocións doutra persoa

"No son pocas las obras y los autores que nos descubren y nos detallan situaciones que en ocasiones creemos casi inexplicables, aun o sobre todo cuando nos suceden a nosotros mismos: los celos, el desengaño amoroso, la felicidad improbable, la pasión desenfrenada, el miedo a vivir, etc. Lo interesante es que entender o siquiera tratar de entender estas circunstancias redunda en un mejor conocimiento de nosotros mismos pero también de los otros. Si entendemos nuestro miedo es posible que seamos más clementes con el miedo de los demás, por ejemplo."

Aquí o artigo completo

mércores, 2 de marzo de 2011

Sobre O último traballo do Señor Luna, entre outras cousas...


Pois os libros cheos de fortes emocións que percorren estes días aulas, parece que pouca emoción están a despertar... en comparación coas propostas do primeiro trimestre...
Hoxe buscando a alguén que nos falara dalgún deses libros, atopamos a Andrea, alumna do CPI de Carral que leu O último traballo do Señor Luna, un dos seleccionados este trimestre, e nos conta algunhas cousiñas máis nesta entrevista no blog do seu centro. Pincha aquí:

http://www.blogoteca.com/deleria/index.php?cod=64327

luns, 28 de febreiro de 2011

E ti...¿Sobrevives?


¿Sobrevives? narra a estremecedora historia de Moni, Francisco Sánchez Loiro, un mozo de dezasete anos que cursa dificultosamente os seus estudios de formación profesional. A súa reiterada mala conducta, as súas amizades sorprendentes, a súa obsesión pola caza e polos seus cans podengos, o seu resentimento oculto e as súas absurdas reaccións, unidas á vivacidade inquietante dos seus enormes ollos, non deixan de abraiar continuamente ó profesorado e ós seus compañeiros. Moni é unha permanente mancha negra que se resiste a desaparecer. Moni, o protagonista de ¿Sobrevives?, vive dacabalo entre un mundo urbano que o rexeita, e no que vive dolorosamente, e un mundo rural que o acolle case amorosamente. Un contrapunto moi eficaz e, sen dúbida, sorprendente para os lectores. En palabras da propia autora ?Moni renega do que se lle antolla arbitraio e absurdo. Dos formulismos que non responden a ningunha sensibilidade. Non todo o que atopa no medio rural o arroupa no seu remuíño interior. De feito é nos seus podengos nos que confía case en exclusiva e pon esperanzas no futuro?.

xoves, 24 de febreiro de 2011

Emocións fortes en Campos de fresas de Jordi Sierra i Fabra

Alumnos e alumnas de 4º ESO do IES María Moliner de Sevilla cóntannos o que lles parece Campos de fresas de Jordi i Fabra, un libro reeditado ata 36 veces (unha pasada de vendas grazas a espectacular acollida entre os lectores e lectoras máis nov@s).

Pincha aquí:
http://3amoliner.nireblog.com/post/2008/03/03/campos-de-fresas


Atención...pregunta....A que fai referencia o título?? Quen investigue e o descubra en primeiro lugar, que pase pola biblioteca que hai premio...

mércores, 23 de febreiro de 2011

Para @s que se apuntan ao club de lectura (e para @s que non)


A ver que vos parece esta montaxe visual (a nós encantounos).

Pincha aquí:

http://www.youtube.com/watch?v=oX1LM9HIk_s

Máis libros de fortes emocións


Hoxe querémosvos presentar Chamábase Luis de Marina Mayoral. É un dos libros do lote que os titores e titoras da ESO andan amosando polas clases, libros cargados de fortes emocións. Pero...mellor que o que vos conte eu, que xa andades fart@s de escoitarme falar de libros, déixovos cos comentarios de Martín, un alumno de 3º da ESO do IES Chapela de Redondela (Pontevedra), parece que lle gustou bastante...

Pincha aquí:

http://bibliochapela.blogspot.com/2008/04/chambase-lus-marina-mayoral.html

xoves, 17 de febreiro de 2011

Libros cargados de fortes emocións


Supoño que xa vistes no pasillo un novo mural con propostas de lectura para este trimestre. Como sabemos que tod@s recibistes algunhas charlas sobre "fortes emocións" (drogas, alcohol...) e algúns ides ter un próximo obradoiro sobre alimentación, os libros propostos abordan estes temas. Os titores e as titoras levarán os libros polas clases para que os vexades, os toquedes...e se vos animades a lelos, estarán á vosa disposición na biblioteca, en canto "rulen" por todas as clases. Gustaríanos moitísimo coñecer a vosa opinión sobre libros en concreto, e sobre estas propostas trimestrales de lectura, relacionadas con temas que, pensamos, son do voso interese. Tamén podedes propoñer outros temas para o próximo trimestre. Na biblio temos de todo, a pedir de boca.

Imos ir comentando algúns dos libros nos seguintes días. Hoxe deixámosvos un enlace-comentario deste libro que atopamos no blog da biblioteca do IES Eduardo Pondal, de Santiago de Compostela. Acededes pinchando no enlace a un resumo do libro e a dous comentarios de rapazas de 4º de ESO, ben, ben interesantes.

Aquí:

Biblioteca IES Eduardo Pondal: El mensajero del miedo de Jordi Sierra i Fabra (lectura do Club de Lectura "Ponte un libro")