Balda de Libros (XXXVII): Reo, de Xesús Fraga

 

Reo. Xesús Fraga. Galaxia

Para empezar, a min este libro gustoume bastante xa que tampouco é un libro común, xa que fala dun neno chamado Reo, que verdadeiramente ese non é o seu nome e que fai grafittis. E ten unha banda de Hip-Hop.

Gústame tamén xa que engaden moitos personaxes e para min iso fai que a historia sea máis fácil, dinámica e entretida ao ler, xa que non se fai tan descritiva (neste caso) e hai máis historia. Tamén me gustou e non polo feito do final, si que me gustou porque me pareceu moi inesperado, non é un relato que se vaia ver o que vai pasar a non ser nos momentos con Cora (unha amiga), polo resto é todo bastante inesperado, e iso gústame. Pola contra, o que non me gustou foi o feito de que non dixeran que era “Oni” o segundo inimigo de Reo.

E por último, o meu personaxe favorito foi Cora, xa que aínda que non falara tanto como outros pareceume unha nena moi espabilada e agudiña, e á parte moi extrovertida e iso gustoume. E un dos que menos sería Thum xa que tampouco lle vin moito movemento pola historia e foi un pouco aburrido.

Carla Caramés Rivas (3º ESO)

Reo de Xesús Fraga é unha novela que me gustou moito xa que é un relato no que pasan moitas cousas que poden suceder hoxe en día.

A min gustoume moito o personaxe Reo, paréceme unha persoa á que a vida lle pon moitos obstáculos e aínda así segue adiante, sen ningunha dúbida é o meu personaxe favorito. Outro personaxe que tamén me gustou bastante é Cora xa que intentou escaparse dun sufrimento que lle estaba ocasionando súa nai aínda que despois non o conseguiu e tivo que marchar igual pero tamén me gustou.

Unha das escenas que máis me gustaron da novela foi cando na festa foron falar e arranxar algunhas cousas e acabaron gustándose e dándose bicos. E outra das que máis me gustou foi cando encontraron o seu amigo morto e querían ir ao seu enterro, non sabían como era o seu nome real, entón non sabían se ir ou non porque non coñecían a ninguén da súa familia nin nada, só sabían o seu alcume e nada máis.

A novela en si gustoume bastante e pareceume fácil de ler e interesante.

Lara Piñeiro González (3º ESO)

O que máis me gustou deste libro é a súa historia e como trata ao seu personaxe, se a analizamos encontrámonos a un rapaz de dezasete anos do que non se nos dá o seu nome pero si o alcume Reo, un rapaz ao que non lle gustan os estudos e quere dedicarse á escritura en muros, o que vén sendo o grafiti. Vamos, o típico un rapaz adolescente ao que non lle gustan os estudos e quere dedicarse á súa paixón que neste caso vén sendo o grafiti. A este rapaz sucédenlle uns acontecementos que o van cambiar a el e á súa forma de pensar, conflictos cos pais, problemas coa moza, a policía..., estes feitos que nos dá a historia e abrandan ao personaxe son o que me encanta deste libro xa que polo menos no meu caso síntome identificado co personaxe e faime collerlle cariño e aprecio.

Non estou dicindo que os seus actos estean de todo ben pero tampouco o critico e penso que non debe de ser fácil que o teu pasatempo favorito non sexa de todo legal.

Se a isto do personaxe e a boa historia que transmite lle engadimos a linguaxe doada e vulgar que manexa fai unha mestura na que sae un libro moi divertido e o cal recomendo que o leades.

Mateo Pérez Vázquez (3º ESO)

Esta novela trata sobre a historia dun grafiteiro, o cal esconde o seu verdadeiro nome co seu nome artístico: Reo é un libro que me gustou moito posto que a historia atrápate dende que comezan as ‘pelexas’ entre Reo e Virus, que é outro grafiteiro coñecido naquel lugar.

En xeral o libro ten unha historia que atrapa a calquera persoa porque non só trata de grafitis, senón que tamén se aprecia a historia dun rapaz de dezasete anos que ten amigos, os cales non son poucos, estudos, que son un punto importante da historia porque Reo terá que ter sempre na súa cabeza no transcorrer do libro que os exames finais estaban por chegar. Ademais diso, a forma na que o narrador vai contando as cousas paréceme axeitada posto que explica o suficiente as cousas e si fai falta danse detalles.

A linguaxe do libro pareceume axeitada porque a persoa que está a falar coma narrador é un adolescente, así que non podes esperar que che vaia falar coma se fose un home culto, senón que ten as súas maneiras coloquiais de dicir algunha que outra palabra, ese detalle gustoume moito.

Para finalizar, o libro ten un desenvolvemento bastante bo xa que vai ao que vai (aínda que poden resaltar algunha matiz especial dalgún momento pero non son innecesarias tampouco) e os personaxes son bastante variados e interesantes

Diego Vásquez Fernández (3º ESO)

Reo, un rapaz de dezasete anos a piques de cumprir os dezaoito, acabando bacharelato, ao que lle gusta moito facer graffitys pola rúa, porque ten moi boa man para pintar.

Ben, este libro lese moi fácil e ten un vocabulario moi sinxelo de entender e axeitado para a nosa idade. Algo que non me gustou moito é que ten un final moi aberto e a min persoalmente non me gustan os relatos que te deixan coa intriga do final sen saber o que pasará.

Tamén non me gustou moito este libro porque aínda que trate un pouco do amor de adolescentes pareceume un pouco aburrido xa que a maioría trata dos graffitis e a min iso non me interesa.

O meu personaxe preferido é Sen xa que para a idade que ten xa ten pensado sacar un álbum xunto co seu irmán xemelgo, e ten moita iniciativa. E outro que me gustou moito foi Reo xa que é o protagonista da historia e non se rende na busca de Oni.

Un personaxe que non me gustou nada foi Oni xa que é o contrincante de Reo, o protagonista, e nunca se sabe quen é.

Se vos gustan os libros con final intrigante anímovos a que o leades pero se ese non é o caso non volo recomendo ler xa que vos vai parecer aburrido.

Laura Rodríguez Seoane (3º ESO)

Reo é un libro de Xesús Fraga que conta a historia dun rapaz que está a acabar o bacharelato chamado como di o título, que quere ser o rei dos graffitis pero ten competencia cun deles, Oni. Tamén ten un lugar cos seus amigos chamado A-100 Grew.

Nesta novela hai moitos personaxes pero o meu personaxe favoritos é Reo xa que axuda as persoas e loita polo seu soño de ser o rei dos graffitis no seu barrio. E outro personaxe que me gustou moito foi Cora (unha rapaza brasileira que cursa na clase de Reo) porque e unha rapaza moi valente e simpática. Hai moitos personaxes como os irmáns xemelgos Sen e Rai, amigos de Reo que eran moi distintos pero a súa paixón pola musica uníaos.

O momento máis interesante para min foi cando Reo e Cora quedaron mirando as luces.

Eu cambiaralle o final porque é moi aberto xa que te deixa con moitas dúbidas e gustaríame que o relato acabara cun final máis pechado.

A min, persoalmente gustoume moito o libro paréceme fácil de ler e rápido, ademais é entretido aínda que podía ter un desenlace diferente.

O vocabulario non é moi difícil e enténdese ben. Recoméndollo á xente que lle gusten os libros de adolescentes.

Lidia González Rey (3º ESO)

Para min Reo foi un libro moi bo para ler porque non ten palabras moi complexas nin vocabulario moi difícil de entender como outros textos que dificultan a súa comprensiónn.

En canto á historia que nos conta, non me gusta moito simplemente porque non nos dá nada informativo e non é un tipo de libro que me guste, porque prefiro os temas de acción que che fagan sentir un pouco de emoción.

O que son os personaxes foi o aspecto que máis me gustou, sobre todo o personaxe de Reo, que é o protagonista, porque non é un personaxe plano e tamén hai aspectos que non me gustan tanto como a súa actitude porque é algo egoísta, a peor parte de todo.

Para min, sen dúbida o título é enganoso porque non nos permite entender se a historia que se vai contar nos vai gustar porque non nos axuda a saber que tipo de libro é, non che dá ningunha pista sobre o tema da novela e tes que comezar a lelo para saber de que trata.

Brais Castro Señarís (3º ESO)

Para min foi un dos dous libros que máis me gustou, aínda que é algo longo, pero lese rápido e unha vez que empezas a ler non te podes parar porque é moi interesante polo que vai acontecer. E o que mais me chocou foi o final porque non me esperaba nada así.

O personaxe que máis me gustou foi Cora, unha nena brasileira, porque parece moi boa nena e quérelle moi ben a todos os personaxes da historia e sempre está feliz.

Tamén me gustou moito Reo porque é un enredante e á parte empezou a facer grafitis sin ter idea, só porque lle gustaba e tivo que competir contra dous reis dos grafitis ata gañarlle e asi el conseguiu ser o ( rei ) polo esforzo que lle botou a prácticas polas rúas.

Os que menos me gustaron foron os mellizos porque son moi paradiños, calados e vergonzosos ata co do club.

É fácil de ler porque o vocabulario é moi sinxelo, por iso recoméndolle a lectura a todas as persoas, xa que é válido para todas as idades.

Ángel Castro Noya (3º ESO)

Book tráiler (XCII): Reo, de Xesús Fraga. Realizado por Carla Caramés Rivas

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Reo, de Xesús Fraga (col. Costa Oeste. Galaxia, 2012). Realización youtubeira: Carla Caramés Rivas, 3º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

 

Book tráiler (XCI): Xelís, o guieiro das botellas de mar, de Rosa Aneiros. Realizado por Lucía Viqueira Vieites

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Xelís, o guieiro das botellas de mar, de Rosa Aneiros, con ilustracións de Andrés Meixide (col. Merlín, Xerais, 2019). Realización youtubeira: Lucía Viqueira Vieites, 1º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo) 

 

Book tráiler (XC): Plan de rescate, de Antía Yáñez. Realizado por Lucía Viqueira Vieites

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Plan de rescate, de Antía Yáñez, con ilustracións de Xiana Teimoy (Xerais, 2020). Realización youtubeira: Lucía Viqueira Vieites, 1º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

Book tráiler (LXXXIX): Reo, de Xesús Fraga. Realizado por Laura Rodríguez Seoane

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Reo, de Xesús Fraga (col. Costa Oeste. Galaxia, 2012). Realización youtubeira: Laura Rodríguez Seoane, 3º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

 

Book tráiler (LXXXVIII): Iridium, de Francisco Castro. Realizado por Lucía Rey Martínez

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Iridium, de Francisco Castro (col. Costa Oeste. Galaxia, 2018). Realización youtubeira: Lucía Rey Martínez, 3º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

 

Book tráiler (LXXXVII): Iridium, de Francisco Castro. Realizado por Cristina García Regueiro

 

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book tráiler da novela Iridium, de Francisco Castro (col. Costa Oeste. Galaxia, 2018). Realización youtubeira: Cristina García Regueiro, 3º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

 

 

Balda de Libros (XXXVI): Atranco no banco, de Manuel Núñez Singala

 

Atranco no banco. Manuel Núñez Singala. Galaxia

O personaxe que máis me gusta é Lois. Ademais da súa capacidade de improvisación en situacións complicadas, as súas bromas e chistes proporcionan un ton agradable e desenfadado á narración.

O meu personaxe que menos me gusta é probablemente o director do banco, que moitas veces parece encarnar o estereotipo do banqueiro cobizoso e egoísta, sen mostrar moito desenvolvemento máis aló diso.

Os momentos que me parecen máis interesantes son:

- Tanto o proceso de preparación como a realización do roubo son momentos fascinantes, cheos de tensión e comedia. As estratexias e plans manteñen o lector en suspenso.

- Ademais, resulta especialmente significativo cando se revelan os motivos reais do roubo e como afectan aos personaxes implicados, proporcionando así unha maior complexidade emocional á historia.

Se tivese que facer algún cambio, quizais investiría máis tempo en desenvolver algúns personaxes secundarios. É doado entender o vocabulario do libro. A escrita caracterízase por ser clara e directa, cun ton coloquial que facilita a comprensión na historia.

Ainoha González Iglesias (4º ESO)

Este libro é un libro moi entretido, xa que é unha obra de acción e de roubos, pero implicando tamén un toque cómico o cal fai que a lectura sexa máis entretida aínda. Na trama aparecen varias escenas nas que os protagonistas teñen perigo de ser descubertos, o que ao momento de ler o libro xera un suspense por saber cando serán descubertos, aínda que, ao suceder iso varias veces na obra, pode chegar a facerse monótono de ler ao repetirse o mesmo.

O meu personaxe favorito é Lois, xa que é un personaxe que interrompe moito no labor do atraco, e non fai ningún dos traballos que lle mandan facer ben, fainos ao revés de como lle indican, estorbando para facer rabialos, e polos seus chistes e actuación cómicas que lle dan o toque humorístico.

Para min o momento favorito do libro foi cando están intentando roubar o banco e senten os ruídos da policía dende fóra, xa que mete aos protagonistas nunha situación de perigo, e teñen que apurar a roubar os cartos.

Aarón Gómez Álvarez (4º ESO)

Ola, eu son Nerea Sánchez Castro e hoxe vou vos dar a miña opinión completamente sincera do libro Atranco no banco. A min persoalmente encantoume esta obra de teatro porque tiña unha historia moi entretida, porque ao longo do que vas lendo dáste conta de que son catro persoas para atracar un mesmo banco e con ideas diferentes, e iso é o que o fai un libro entretido.

Unha das cousas boas que ten esta obra é que ten un vocabulario moi axeitado para a nosa idade e iso é o que fai que sexa un libro moi fácil de ler.

O meu momento favorito da historia é o final porque non sabes se os van encarcerar ou non por estar facendo o roubo no banco.

E o meu personaxe favorito de toda a historia é Olga que é a alcaldesa, a muller do director do banco (un dos que estaban roubando) e irmá de Lois (outro dos que estaban roubando), é o meu personaxe favorito porque a pesar de que seu home lle dixera que non levara a policía ao banco ela levounos igual porque ela sabía que estaba pasando algo raro.

Nerea Sánchez Castro (4º ESO)

Balda de Libros (XXXV): Rastros, de Roberto Vidal Bolaño

 

Rastros. Roberto Vidal Bolaño. Positivas

Rastros é unha obra de Roberto Vidal Bolaño que nos ensina os rastros que deixa Esther, na vida de tres dos seus grandes amigos. Esther intenta acabar coa súa vida, nun intento de suicidio e mentres os tres homes esperan unha resposta no hospital estes mesmos reflexionan en conxunto sobre todos os recordos que comparten con ela. Danse de conta de que co tempo todas estas lembranzas adquiren máis valor sentimental, e que ata os pequenos detalles son dignos de recordar, xa que finalmente o único que queda de nós despois da vida é o recordo de todas as vivencias que compartimos coas persoas da nosa contorna.

E por iso considero que o título da obra está moi ben escollido, xa que recolle de forma precisa o que esta intenta transmitir. O rastro dunha persoa é o único que queda cando esta xa non está. Pero cal é o rastro que un deixa? Podemos decidilo? Ou vese influenciado polas normas impostas dunha

sociedade? Con estas preguntas, reflexiono e chego á conclusión da importancia da liberdade, neste libro coma na vida real. A liberdade das túas propias decisións. A liberdade de vivir como nós realmente queremos. A liberdade de existir baixo os nosos ideais. Tantas liberdades que deberíamos ter e que non se acaban cumprindo. A túa “propia” vida vese influenciada polas decisións e opinións dos demais, polas circunstancias que vives e pola sociedade en xeral. E esta, acaba sendo menos propia do que pensabamos.

Todas estas razóns, sen darte de conta, acaban facendo que vivas da maneira que che impoñen e non da que desexas. E así deixando un rastro xa decidido por externos e non completamente noso. Este libro reflicte moi ben todas estas reflexións, amosándonos unha protagonista cunha personalidade moi forte, con moitos soños e metas e sobre todo con ganas de ser libre. Todos estes desexos vense opacados pola sociedade que finalmente impulsate a tomar duras decisións, como a que tomou a nosa protagonista Esther.

Como conclusión gustaríame, ademais de recomendar moito esta gran obra, que se a les, mires máis alá do que parece unha simple conversa entre tres homes sobre unha muller, senón que reflexiones e que busques o teu propio enfoque sobre a trama da obra. Finalizo dicindo que ao meu parecer é simplemente excelente.

Victoria Domínguez Marinho (4º ESO)

Balda de Libros (XXXIV): Os vellos non deben de namorarse, de Castelao

 

Os vellos non deben de namorarse. Castelao. Galaxia

Este libro está dividido en tres lances, e en cada un conta unha historia diferente pero que teñen algún tipo de relación. E no epílogo da obra reúnense todos os personaxes que están mortos, e ao señor Fuco tíranlle outro morto enriba del, que é a sua sogra.

A relación é que en todos os lances un señor maior se namora dunha rapaza moito máis nova ca el, e claro a rapaza non lle fai caso e eles pásano mal.

No segundo lance, que é o que máis me gustou, o meu personaxe preferido son os pais de Ramón, xa que miran o mellor para el, e danlle moi bos consellos, que se queres sabelos tes que ler a obra.

A verdade é que recomendo moito ler este libro, xa que ao ter tres historias diferentes na miña opinión faise moito máis interesante e menos pesado, pero tamén ten unha parte mala (polo menos para min), que cando acabas de ler o terceiro lance xa non te acordas de todo o que pasou no primeiro, e como son historias bastante semellantes ao mellor confúndeste.

A pesar de ter tres lances (tres tramas distintas), é un libro moi curto e que se le moi rápido, xa que tamén é moi fácil de entender.

Zaira Antelo Iglesias (4º ESO)

Este libro de teatro de Castelao gustoume moito xa que é moi sinxelo de ler e moi curto pero o que máis me gustou é o entretido que é.

Neste libro hai varias personaxes e a que máis me gustou foi a do señor Fuco xa que me daba pena que só se quixeran aproveitar do diñeiro que tiña, aínda así tamén me deu pena Pimpinela, a moza da que estaba namorada, xa que ela só casou co señor Fuco para facerlle un favor aos seus pais e que estiveran contentos con ela, por iso me deron pena os dous.

As personaxes que menos me gustaron foron Micaela e o portugués porque tamén se aproveitaron moito de Don Ramón, que a cambio dun bico dáballe unha leira, por iso o seu mozo portugués e Micaela fixeron ese trato para facerse con todas as terras de Don Ramón.

O momento deste libro que máis me gustou foi cando os tres vellos se atoparon no cemiterio, xa que aí decataronse de que a morte tiña razón e que non debían namorarse cando eran vellos, tamén porque se decataron do que querían realmente as mozas, que era quedarse co seu diñeiro.

Valeria Grela Bello (4º ESO)

Os vellos non deben de namorarase é moi interesante, e sobre todo entretido xa que sempre tes esa curiosidade sobre o que vai acontencer. En xeral é moi fácil de ler ademais lese moi rápido xa que son lances curtos.

Para min o momento máis importante foi cando o boticario se namorou cando era vello. Tamén me parece moi importante cando se reencontran o señor Fuco, o boticario e don Ramón e se contan as novidades.

O meu personaxe favorito foi Pimpinela, xa que me dá moita mágoaa porque ten que facer o que os seus pais queren e non o que ela realmente sente. Tamén me gustou moito o boticario xa que me parece moi boa persoa e dáme pena que se namorara sendo tan maior e o que acabou facendo.

O personaxe que menos me gustou foi Micaela xa que me parece moi mala persoa e moi egoísta xa que se aproveitaba sempre de Ramón.

Nuria Recouso Pena (4º ESO)

Este libro titúlase Os vellos non deben de namorarse de Castelao. É unha obra de teatro que me pareceu moi interesante e sinxela, lévate a reflexionar sobre o que acontece, que é que uns señores bastante vellos se namoran dunhas rapazas novas, de aí o título, xa que non é normal iso, que un señor se interese por alguén que podería ser a súa neta.

E hai outro personaxe chamado “A Morte”, que non se sabe se é home, muller ou calquera outro ser, o único que coñecemos son os seus actos, non quero dicir o que fai exactamente pero digamos que é algo moi prexudicial para eses vellos.

Os personaxes máis importantes son os tres vellos da historia, con cadansúa rapaza nova e os amantes por así dicilo de cada unha delas.

O xénero do libro é o teatro, un xénero que a min non me apaixona moito pero merece a pena intentar lelo para ver que cada vez vai mellorando a trama. Non foi para nada difícil de ler e animo a todo o mundo a lelo para descubrir con máis profundidade o que vai ocorrendo, non vos ides arrepentir.

Carla Lema Domínguez

Balda de Libros (XXXIII): O achado do castro, de Manuel Núñez Singala

 

O achado do castro. Manuel Núñez Singala. Galaxia

A min paréceme un libro moi interesante, entretido e moi fácil de leer. Recomendo moito lelo, tamén é bastante curto. Ten un final feliz para todos e que me parece moi axeitado para a obra, e que non me esperaba para nada.

O momento máis importante é cando están os catro discutindo xa que finalmente chegan a unha conclusión boa para todos. É a miña parte preferida da obra xa que todo acaba ben.

Os catro personaxes principais son: Mariñae e Manolitus, e mais o emperador (o pai de Mariñae), e Arpexia (a nai de Manolitus). Arpexia e o emperador están os dous viúvos. O meu personaxe favorito é Manolitus xa que me parece o que máis bondade ten, e o único que quere é poder estar toda a vida con Mariñae, mentras que os pais polo único que miraban eran polos cartos e non pola felicidade. Tamén hai outros personaxes que son dous ladróns, un parvo e outro listo, que a pesar de que son ladróns fan un papel moi gracioso e que lle dá moita vida á obra, de feito cando están os dous sos tamen é unha parte das que máis me gustan da obra. E o personaxe que menos me gustou de todos foi o emperador, xa que me parece un home moi cruel, porque meteu a súa filla no cárcere sen pensalo e porque fixo moitas cousas que non me gustaron personalmente.

Zaira Antelo Iglesias (4º ESO)

Esta obra conta a unha historia de amor entre unha muller chamada Carmiñae e un home chamado Manolitus. Estes dous persoaxes comezan a súa historia de amor en Nápoles e logo séguena en Roma, aínda que ás agachadas, ata que os pillan a nai de Manolitus e o pai de Carmiñae, ambos viúvos.

Este libro sitúase na época do imperio romano, aínda que mestura elementos desa época con elementos da actualidade, o cal o fai máis entretido baixo o meu punto de vista.

A escena do libro que máis me gustou foi cando Caleno se facía pasar polo Citrón e líalle os epigramas mal traducidos ao Emperador.

A miña persoaxe preferida foi Carmiñae, xa que loita en todo momento por ser libre. E o personaxe que menos me gustou foi o emperador, xa que encarcera a súa filla e non a deixa ser feliz coa súa parella. Outros persoaxes que non me gustaron foron Catulo e Caleno, xa que intentaron roubar.

A verdade é que este libro gustoume bastante, foi entretido. Con respecto ao vocabulario, houbo algunhas palabras que non coñecía, pero en xeral entendín todo bastante ben.

Samuel Grela Seoane (4º ESO)

O libro trata sobre dous ladróns que lle queren roubar ao emperador César mentres que el intenta que a súa filla non case co fillo da comercianta máis rica de toda Roma, Arpexia, pero ao final acábanse namorando Arpexia mais Cesar e propóñense casar, o que os pon moi contentos e déixanlle roubar aos landróns e mais deixan casar aos fillos xuntos.

Esta obra de teatro gustoume porque foi bastante graciosoanalguns intres aínda que noutros moi aburrido. Tamén me gustou que fose dunha temática antiga e non moderna xa que facía o libro máis vistoso como cando di que o castigo era botar a persoa que fixera mal para a fosa dos crocodilos e que a comeran ou outro castigo que había era cortarlle unha extremidade (un bo exemplo é o soldado ao cal lle querían cortar a perna por un comentario en mal momento).

O meu personaxe favorito foi Catulo porque non sabía facer de sabio e aínda así amañábase para conseguir compracer ao Emperador, outro que tamén me gustou foi Manolitous polo simple feito de que como se mexaba intentaba marchar todo o tempo ata que nun momento de emoción acabouse mexando.

O título ao comezo non entendía porque empezara directamente no primeiro capítulo sen mirar antes o anterior pero unha vez que o lin deime de conta de que si que ten sentido polo mero feito de que foi un descubrimento (achado) nun castro, hai moitos anos e logo unironse as partes e creouse o libro aínda que non se atoparon todas as partes.

Anxo Domínguez Martínez (4º ESO)