Neste video da AELG (Asociación de Escritores/as en Lingua Galega) Bernardino dá resposta á pregunta: Por que empecei a escribir?
Os nosos parabéns a Bernardino Graña, que vén de facer 79 anos pois naceu tal día coma onte. Bernardino Graña Villar naceu en Cangas do Morrazo, no ano 1932. Fillo dun mestre nacional, coma tamén o eran os seus compañeiros de xeración Alexandre Cribeiro, Gustavo Docampo, X. L. Méndez Ferrín e Gonzalo Mourullo, foi seu pai, moi afeccionado ás letras quen o introduciu no mundo da literatura. E así, o primeiro libro en galego que leu foi Cantares Gallegos de Rosalía de Castro. Na súa familia sempre houbo unha experiencia de mar, seus avós eran mariñeiros e o propio Bernardino foi moitas veces ao mar co seu tío Emilio, un mariñeiro de baixura. Nunha entrevista explicaba: “Meu tío Emilio morreu hai pouco como mariñeiro, e parecía que me pedía sen pedirmo que cantase o mar, e cantase esa epopeia diaria. Sobre todo naqueles tempos, nos que con dous remos de madeira estaban a xogarse a vida”. E aquí o seu poema "Un gato na tasca mariñeira"O gato da tasca mariñeira
Aquí non hai silencio porque hai homes
falan os homes falan
aquí non pasa o vento esa fantasma
os homes falan falan
e fórmase outro vento outro rebumbio
unha fantasma feita deste fume
este fumar sen tino estas palabras
e pasa un suave gato que é da casa.
Beben viño coñac
berran discuten contan chistes mascan
un pouco de xamón tal vez chourizo
o gato ulisca cheira mira agarda
vai á cociña ven ao mostrador quixera
un anaquiño de boa carne un chisco
de tenrura algún queixo unha migalla.
Aquí non hai vagadas nin roncallos
non se ven os cabezos nin as praias
o taberneiro bole saúda cobra serve fala
cambea mil pesetas chama á muller a berros
e contesta ao teléfono ás chamadas
e os homes berran moito cheos de ira
e rin e danse a man e nada pasa.
O gato calandiño ergue as orellas
ten maino tan suavísimo sen gana
cruza por entre as pernas entre as botas
altas botas de caucho contra as augas co seu rabo
arrequichado e duro e tan en calma
e aquí non hai silencio que hai vinte homes
e están ben lonxe os mares que arrebatan.
Se acaso o gato mira os ollos do home
guicha en suspenso escoita en paz agacha
unha orelliña aguda e indiferente
lambe teimudo e calmo unha das patas
e se acaso durmiña e abre un ollo
e ve que os homes beben fuman discuten moito non se cansan
de ensaladilla callos mexilóns anchoas
e viño e viño e viño tinto e branco en tantas tazas
e esgarran cospen entran saen empuxan brindan cantan
e a radio está acendida e óese música
e o gato pasa indemne comprendendo ten costume son os homes
non se espanta.
Bernardino Graña, de Profecía do mar (1966)
Ningún comentario:
Publicar un comentario