O momento máis
interesante deste libro foi cando se deron de conta de que un dos lobos era
Aurora. Cando o empezas a ler xa queres saber como acaba porque é moi curioso,
en verdade penso que está moi ben rescrito e compréndese moi ben.
Dos personaxes, Xosé
pareceume botado para diante porque non lle tiña medo ao lobo e sempre o quixo
atacar, seu pai era moi disparador porque á mínima xa tiña a escopeta na man
para coser a tiros os condenados dos lobos. E Aurora falsa porque encubría que
ela era o lobo xunto súa irmá.
En relatos coma
este non cambiaría nada, só ler e desfrutar dunha gran narración como é Pel de lobo. O final deste relato foi bastante
axeitado ademais porque o deixa como medio aberto, cando a irmá marcha para
Madrid non se sabe máis dela nin da súa existencia.
Eu persoalmente
recomendo moito ler esta historia porque de verdade que o desfrutaredes moito.
Daniel Martínez Calvo (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario