Conta de Libros (X): Chamábase Luís, de Marina Mayoral

Chamábase Luís. Marina Mayoral. Xerais 

Para min o momento máis importante do libro paréceme o final cando a nena se acorda do nome do pai e di: ah si, xa me acordo, chamábase Luís, porque me pareceu moi tenro e moi bonito. 

Pareceume interesante porque fala sobre os problemas que pode chegar a ter unha familia só por dous membros que se drogan pode acabar coa maior parte das vidas da súa familia.

A parte que máis me gustou son as últimas palabras do libro onde a nena di: ah si xa me acordo chamábase Luís. Gustoume estas palabras porque me parece moi bonito que a nena tratase de acordarse de seu pai desa forma tan peculiar que é contando a súa relación con el aínda que non se lembrase do seu nome.

Non faría ningún cambio porque me gustou todo o libro aínda que ao principio pareceume algo raro. 

A min o final pareceume moi axeitado porque a que fala eéa súa filla e fala sobre o seu pai aínda que non se acorda moito del.

Alicia González Lage (3º ESO)

A min este libro persoalmente gustoume moito, aínda que lle cambiara a forma en como conta a historia, non a iría contando por personaxes como o fixo a autora deste libro. 

A historia en si está moi ben porque faite reflexionar sobre todos os problemas que pode provocar a droga. Ademais esta historia tamén conta o xeito de reaccionar cada un dos personaxes á adicción de Luís que son as drogas.

Neste relato hai varios momentos importantes, pero para min o que máis foi cando Luís tivo a entrevista coa señora da casa, aí ela decatouse de que Luís está chegando ao seu fin. A historia en si non tería moito sentido se non acontecera este momento tan fundamental para min.

Sobre o vocabulario, é moi doado de entender, case non había palabras que descoñecía e se había algunha polo contexto dábase a entender o seu significado, e sobre o tema, está moi ben escollido porque fai que o libro non sexa deses que son aborrecidos, senón que se le moi rápido.

Lucía Viqueira García (3º ESO)

Este libro trata un tema moi interesante, a pesar de que non me gustou moito, xa que conta a mesma historia dende diferentes puntos de vista. Gustaríame que a contase un familiar só e que entrase máis en detalle, como é vivir con un drogadicto, como afecta iso á súa vida e á dos familiares, á súa economía.

O momento máis importante é difícil de escoller, xa que ten todo a mesma importancia pero aínda así escollería cando a dona da casa na que traballa a nai de Luís se enteira de que o fillo dela é drogadicto xa que se porta ben coa nai de Luís ao non botala a casa como faría calquera outra persoa.

Respecto a  final eu cambariao, xa que non queda moi claro se morre ou non, faría un capitulo sobre como morre, outro sobre o enterro e por último para rematar o libro con bo sabor de boca contaría dento dun cantos anos como lle ía á familia e poñería que se reconciliaran todos. 

A pesar de que non me gustou moito recomendo a súa lectura xa que é fácil de ler e non ten palabras difíciles, o máis difícil foi facerlle o resumo.

Martín Dafonte Rodríguez (3º ESO)

Non sei como dicir que me pareceu, pero a verdade foi un pouco interesante.

A historia é moi bonita,  representando algo da realidade sobre o que lle pode pasar a calquera persoa na vida real. Foi tamén moi chocante como criticaban a Luís dunha forma moi odiosa e incluso me gustou que algúns personaxes intentaran axudalo para que se recuperara e cambiara a súa maneira de ser aínda que fora imposible. 

O máis triste de todo é a morte de Luís e do seu irmán Pablo que tamén era un drogadicto. O final para min seria bonito se os dous cambiaran e empezaran unha nova vida.

O que non me gustou foron algúns personaxes que condenaron a morte a Luís, (que deberían ir eles tamén ao inferno), polo menos os fillos se preocupaban de verdade do seu pai. 

Para min foi moi doado de entender porque en cada capitulo parecía que estaban facendo unha entrevista a cada personaxe sobre a súa vida tras a morte do protagonista.

Eduarda Andrade Marinho (3º ESO)

Conta de Libros (IX): Agosto do 36, de Xosé Fernández Ferreiro

Agosto do 36. Xosé Fernández Ferreiro. Xerais

Gustoume moito ler este libro, é moi entretido e ao mesmo tempo agradable de ler. Está baseado na época na que os meus avós e tamén os dos meus amigos eran nenos e iso é un punto a favor porque me interesa moito saber as cousas que acontecían naquela época, como se solucionaban os problemas, qeé medidas se tomaban... 

Hai uns meses atrás, xa lera un libro parecido a este, os dous tratan da mesmas historias, do ano 36. O ano que comeza a guerra civíl. Resulta que este libro, Agosto do 36, é o primeiro libro que leo deste autor, Xosé Fernández Ferreiro. A verdade foi que ler este libro non me defraudou nadiña, porque, como ben dicía máis arriba, gústanme estas historias pero ao mesmo tempo baseadas na realidade, que foi onte como quen di. Pronto hei de volver a ler un libro de Xosé Fernández Ferreiro, a ver se son todos así de interesantes como este que lin. Por desgraza, Xosé xa faleceu pero guastaríame poder preguntarlle que motivo lle levou a escribir esta obra. 

É  fácil de ler, e recomendaríallelo a calquera que fose da nosa idade, 16, ou ben máis adulto porque está perfectamente adaptado para nós. De seguro que lles gustaría lelo, acabarían agradecéndomo.

Samuel Vieites Abelenda (4º ESO)

Non foi que me gustara moito a historia porque os franquistas abusaban das persoas e nos casos máis graves xulgábanos e chegaban ata o punto de matalos pero estivo fácil e chula de ler.

A parte que menos me gustou foi cando abusaron de Sara e a mataron a tiros pouco a pouco. 

O desenvolvemento está bastane ben pero o único que cambiaría seria o final que non me gustou nada, foi moi forte como mataron a Sara e como apareceu Gregorio morto no monte.

O personaxe que máis me gustou foi Sara que se sacrificou polo seu namorado e o que menos me gustou foi Gregorio porque non intentou defender a súa muller e deixouna nas mans dos franquistas. 

Recoméndolle este libro a persoas de dezaseis para arriba porque ten un vocabulario algo forte pero fácil de entender xa que non había palabras moi difíciles de ler nin de comprender. 

Martín Castro Señarís (4º ESO)

Conta de Libros (VIII): Noite de voraces sombras, de Agustín Fernández Paz

Noite de voraces sombras. Agustín Fernández Paz. Xerais

Ola! Son Uxía de 3º e vou facer a avaliación do libro de Noite de Voraces Sombras, de Agustín Fernández Paz. O libro gustoume moito. 

Comeza cunha historia normal, unha rapaza na casa da avoa, a cal morrera había pouco. A rapaza, en plena adolescencia, non quería marchar da súa cidade natal, A Coruña, para a vila perdida da súa avoa, Viveiro. Pero ao longo da historia van sucedendo cousas que farán que a historia cambie, de maneira moi positiva, ou iso é o que penso eu. A aparición das cartas ou o seu romance con Daniel. 

O que máis me gusta é que vaian á illa de San Simón, quero dicir, que súa nai realmente a crea e valore a historia do tío Ramón. 

Penso que a parte máis interesante do libro é cando atopa as cartas, senón as atopara, a historia non evolucionaría. 

O final gústame moito e o vocabulario non é nada complicado. Doulle unha nota de notable, pois non me gusta que lle dea moitas voltas á historia con Daniel e porque fáltame algo máis de humor na historia, pero se che gustan os libros de misterio este é o axeitado. Totalmente recomendado!

Uxía Iglesias Vázquez (3º ESO)

Este libro é un dos libros que máis me gustou. Resume a vida dunha rapaza que vai de vacacións á casa de súa avoa que facía pouco que falecera, a Sara tocoulle a habitación do tío Ramón e cada vez que entraba na habitación sentía unha presenza fantasmal, que ao final descubriu que quería indicarlle, sitios nos que buscar información sobre o pasado de seu tío Ramón. 

Entón ela atopa unhas cartas que estaban escritas con moita paixón, sobre o amor que tiña seu tío Ramón cunha mullar que se chamaba igual ca ela, pero máis adiante descobre máis cartas dentro dun libro no que esa paixón que tiñan as cartas anteriores non aparecía, xa que Sara deixouno por outro home que estaba con ela. 

E seu tío Ramón tiña unha cousa que era para Sara na illa de San Simón que nunca foi recollida por ninguén, xa qu era un regalo para Sara que acababa de deixalo. Pero Sara quedou coa intriga de saber o que era esa cousa que quedara na illa de San Simón, entón ela dillo a súa nai, e no mes de setembro deciden ir á illa, e alí encontraron unha xoia, coa que Sara se quedou.

Eu a este libro non lle sacaría ningunha parte, pero deume moita mágoa cando Sara deixa ao tío Ramón, xa que el estaba sufrindo moito no cárcere por estar ao lado de Sara, e non puido facer nada para volver xuntarse con ela.

Laura Pena Gutiérrez (3º ESO)

Conta de Libros (VII): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre

Unha presa de terra. Marilar Aleixandre. Ir Indo

O libro gustoume moito porque é moi entretido e non perde o misterio en ningún momento. O momento que máis me gustou foi cando Ana fala coa súa amiga Choni sobre Pepe porque nese momento a historia dá un xiro e Pepe pasa de dar pena a ser un dos sospeitosos. 

Ten un desenvolvemento moi lento ao principio cando describe como aparecen o corpo e a todas que aparecen pero co paso da historia o desenvolvemento vólvese normal e axeitado.

Na miña opinión ten un final un pouco decepcionante pois así como a historia é moi interesante o desenlace quédase un pouco aburrido

Os personaxes están moi ben caracterizados e elexidos. Ten unha linguaxe fácil de entender e apropiada para todas as idades.

Recoméndolle este libro a todos os interesados en historias de misterio e amor pero sobre todo á xente que non lle guste moito ler porque é un relato moi pequeno e con moitas ilustracións que axudan a entender o contido.

Alba López González (4º ESO)

O momento máis importante, aínda que hai moitos, para min foi cando Ana ve unha maceta con pedras e terra, iguais ás do Trece, na casa de Pepe. Porque a partir dese momento ten unha proba máis, pero ela non se decata diso. 

Outro momento importante, para min, foi cando Ana se atopou coa súa veciña vella, no ascensor, e lle dixo que algunhas noites escoitaba golpes no piso de Pepe, xa que Pepe mallaba na moza, e isto deulle outra pista máis, e ademais comezou a desconfiar algo de Pepe.

Paréceme un tema moi interesante, e na miña opinión foi un dos mellores libros que lin en galego. Eu non cambiaría nada. Tamén me parece  moi acertado que os capítulos sexan pequeniños, porque fai a historia máis fluída. O final resulta bastante axeitado para como foi transcorrendo a historia.

A lingua é fácil de entender, aínda que aparecían, de vez en cando, algunhas rarísimas.

Óscar Iglesias Domínguez (4º ESO)

O momento máis importante do libro é cando Ana encontra a terra, porque senón o crime non podería ser resolto. O libro gustoume, pero o tema xa está bastante usado, aínda que é interesante. 

A personaxe que máis me gusta é Ana, porque cando chega o inspector pasa dela, e aínda así esfórzase para resolver o crime, e ten a valentía de enfrontarse a Pepe, sabendo que podería ser o asasino. 

Cambiaría o ritmo da historia e faríao máis rápido, ou engadiríalle cousas, xa que conta pouco en moitas páxinas. E cambiaría o final, xa que é bastante obvio o desenlace dende a metade do libro, pola actitude que comeza a mostrar Pepe. 

Ten unha lingua moi fácil de entender, sen palabras cultas nin coloquiais. 

Recoméndolle este libro a persoas de todas as idades, xa que é moi fácil de ler, e as cales lle gusten os libros de asasinatos e misterio.

Eloy Castro Deus (4º ESO)

O máis importante ou o que máis me sorprendeu foi cando a vella lle dixo a Ana que Pepe pegaba na muller porque non me esperaba iso del, porque parecía que non tiñan problemas e que eran moi felices xuntos.

Pareceume moi interesante menos o final que non me gustou, este foi o libro que máis me gustou de todos os que lin en galego.

Non lle faría ningún cambio , só que o final pareceume algo insulso xa que non me gustou moito porque era de esperar que o que matara a Lulú era Pepe entón non tivo nada de emoción. Eu no final cambiaría ao asasino de Lulú  por unha persoa que non se esperase ninguén, como Lorena, a moza de Toño o do bar, porque así sería moito máis emocionante o final.

O personaxe que máis me gustou foi Ana porque tomaba moi en serio o seu traballo e era unha muller lista e intelixente. E o personaxe que menos me gustou foi Couto porque era un home das súas ideas e non quería que ninguén se metera no seu traballo.

A lingua era fácil pero tiña bastantes palabras que non entendía e que tiven que buscar no dicionario e en internet.

Nerea Rodríguez Deus (4º ESO)

O libro gustoume moito, xa que é un libro de investigación e crime, cousa que me fascina moito, e é un tema que me gusta tratar. O mellor momento do libro é cando hai tocamentos e escenas sensuais, cousa que lle dá moita vida á historia. 

Se cadra o que máis me defraudou foi que ten un final moi aberto e pouco emocionante para o meu gusto, polo que lle cambiaría o final de xeito que acabara dun xeito máis tráxico e sobre todo máis pechado. 

Pero o mellor e máis importante para o meu gusto e que ten unha linguaxe fácil de ler e sobre todo de entender. 

O libro é pouco recomendable para xente que non ten interese polas novelas policíacas, pero recoméndollo a xente que lle guste a ciencia como é a autora do libro e a xente que lle guste o misterio xa que é o único do que trata a historia. Hai algo de romance pero moi pouco, xa que é mais ben unha aventura.

Carlos Dafonte Rodríguez (4º ESO)

Trata varios temas moi interesantes e da actualidade como o tema do maltrato e o tema das drogas e alcohol. Non é un libro moi divertido pero si que esperta moito interese para saber o que aconteceu de verdade aínda que ás veces parece que despista. 

Ao principio faiche dubidar e pensas que foi o home dela quen a matou. Logo segundo vas lendo e avanzando na lectura do libro parece que foi o dono do pub “Trece”. Ao final foi o home que nun arrebato a matou e intentouno esconder pero descubrírono. 

O personaxe que máis me gustou foi Ana Candean que conseguiu resolver o crime con moita astucia. Outro momento importante foi cando grazas á veciña que lle contou informacion moi importante para resolver o caso.

A linguaxe que se utiliza neste libro é fácil de entender xa que non hai palabras moi complicadas de ler.

Recoméndolle este libro a persoas maiores de doce anos xa que fala de cousas que se es máis pequeno quizais non entendas e non te decatas de nada. 

Martin Castro Señarís  (4º ESO)

Gustoume moito este libro porque conta a morte dunha moza que foi asasinada polo seu home, quen aparenta ser unha cousa pero era outra. Ana a detective descubriuno arriscando a súa vida. 

Para min é un moi bo libro porque podería ser unha historia totalmente real. Ten un aire de misterio porque non sabes quen a matou case ata o final.

O meu personaxe favorito é Ana porque ela é a que descobre o asasinato sen axuda ningunha a pesar de que o inspector xa abandonara o caso. O segundo personaxe que máis me gustou foi o asasino porque o fixo moi ben para non ser o principal sospeitoso.

É moi doado de ler, e aínda que algunhas palabras hai que buscalas no dicionario pois ten un vocabulario moi extenso pero fácil de entender polo contexto.

Recomendaríallo a toda aquela xente que lle gustan os libros de misterio porque este é un deles ou de asasinatos sen resolver ata o final de todo. En resumo é sen dúbida un moi bo libro.

Brais Bouzas Leis (4º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando entrou Silvia e lle disparou a Pepe nunha coxa, pareceume o momento máis importante porque el matara a Lulú. 

O libro pareceume emocionante porque non se sabía quen era o asasino e tiña moitas ganas de sabelo, e ao final emocioneime cando Silvia lle disparou a Pepe.

Dos persoaxes só cambiaria un, que sería Gonzalo porque no relato di, que só está a falar polo móbil e preocupándose pola comunidade, na miña opinión só cambiaria iso.

E para o meu gusto non faría ningún cambio no desenvolvemento xa que me pareceu unha historia perfecta. O final pareceume axeitado e tampouco lle faría ningún cambio porque para min foi o mellor final que puido haber. 

Non, non foi difícil de entender sacando algunha palabra difícil polo medio pero despois foi un vocabulario adecuado para rapaces e rapazas da nosa idade ou algo máis xoves.

Brais Pena Baluja (4º ESO)

Conta de Libros (VI): A neve interminable, de Agustín Fernández Paz

A neve interminable. Agustín Fernández Paz. Xerais

Este libro é un dos poucos libros que me intrigaron ata o final. Xa que conforme vai transcorrendo a historia no hostal, vai contando os relatos que ían inventando, e cada vez vai aumentando a intriga e o misterio. Este é o único libro, xa que non leo moitos libros de medo, que mantivo o misterio e o terror ata o final, ata a última palabra. Iso é o que me gustou deste libro. 

O que menos me gustou e quedou claro, é que ao final os pantasmas desaparecesen, sendo o máis importante do relato e tanto polo que estiveron investigando. Iso é o que menos me gustou do libro ademais de que contaba poucas cousas do hostal. Polo demais estivo moi ben este libro. 

O que máis me chamou a atención é como introduce no final de todo, a metáfora coa neve. Tamén me intrigou moito as historias que contaban, polo forma de contalas, parecían tan reais, que ata eu me asuntei. 

E o relato que máis me gustou foi o último das xemelgas, porque aínda que sexa extenso este relato, está moi ben detallado, e ademais contábao dende dentro das persoas que o vivían, neste caso as irmás, e poñía un anaco escrito por unha das xemelgas, e outro trozo polo outra, e ía intercalándoos.

María Gigirey Iglesias (3º ESO)

Este libro gustoume moito, porque mentres vas lendo no conto van contado diferentes historias de misterio de medo, mentres que ti vas lendo ese conto vaste dando de conta de que as historias que contén o libro están todas relacionadas porque todas elas teñen un final tráxico e ademais todas conteñen un misterio desde que comeza ata que se acaba.

A min as que máis me gustaron foron “A casa azul” e tamén me gustou a última historia contada por Ruth porque nesa historia ela conta un suceso que se lle cruzou polo camiño da súa vida grazas a unha carta dunha rapaza que encontrou debaixo da súa mesiña e que falaba sobre unha historia que pasou cos donos do albergue onde eles estaban instalados durante a tormenta de neve. Entón a ela ocorréuselle contar unha historia sobre si. Despois de morrer os mortos poderían facer unha nova vida. Esa foi a que máis me gustou pero tamén me gustou bastante a historia da casa azul.

E houbo outra historia que non me gustou tanto, que foi a do Daniel, porque non tiña tanto misterio, xa que todo o que sucedía o ía contando e só era misterioso para os personaxes do libro.

Alicia González Lage (3º ESO)

Conta de Libros (V): Cartas de inverno, de Agustín Fernández Paz

Cartas de inverno. Agustín Fernández Paz. Xerais

Este libro gustoume, excepto polo final xa que é aberto e a min persoalmente non me gustan. Trata un tema moi mítico, o das pantasmas, e o de que as cousas que funcionen soas e sen electricidade cando a precisan é moi común neste tipo de relatos.

Un bo detalle foi que Agustín Fernández Paz escribira o conto en formas de cartas, enviadas uns aos outros xa que podes sentir mellor os sentimentos dos personaxes, imaxinándote a ti recibindo as cartas dos teus familiares en apuros.

O momento máis importante para min é cando a irmá de Adrián colle o libro no castro e decátase de que está enmeigado e decide queimalo onde estaba a trapela na que se meteron os protagonistas, por culpa do libro que os enganaba coa pintura da moza. Do que me queda perda é de que non fale máis do que realmente había debaixo da trapela, como se formara a súa imaxe, o porqué de enganar a xente, o que conseguía a cambio se conseguía algo.

É fácil de ler e de resumir nun control de lectura ou nun traballo optativo.

Martín Dafonte Rodríguez (3º ESO)

Conta de Libros (IV): A esmorga, de Eduardo Blanco-Amor

A esmorga. Eduardo Blanco-Amor. Galaxia

Gústame moito o tema, xa que non hai moitos libros que falen dunha noite “tola”, por así dicilo. Para min o momento máis importante é cando van á casa de Socorrito, porque lle dá moita máis vida e intriga á historia e ao final.  

Na parte final do libro non faría ningún cambio, pero no resto poñería menos descricións e acurtaría os capítulos, para darlle un ritmo máis rápido e ameno á historia, e tamén poñería máis sucesos diferentes, xa que se fai algo monótono. Non cambiaría nada do final, porque como dixen antes é o que lle dá máis intriga á historia, porque é un suceso moi inesperado o feito de que falecesen todos, e cada un de maneira diferente. 

A lingua cando empezas a ler o libro faise un pouco difícil, xa que bastantes palabras están no dialecto ourensán, e dificultan bastante a fluidez da lectura, pero despois xa te vas acostumando, xa que sempre son as mesmas.

Eloy Castro Deus (4ºESO)

Pareuceme un libro algo difícil de ler pola forma na que falan os persoaxes, isto facía que a lectura se fixera algo lenta, pois algunhas intervencións había que lelas un par de veces para comprendelas.

Encontrei o libro tamén algo repititivo pois menciona algunhas das accións que realizan os personaxes varias veces durante o conto. Teño que dicir que as primeiras páxinas son algo monótonas e que o libro non te comeza a enganchar ata que leves xa unhas cantas. A pesar de todo isto a historia gustoume e pareceume divertida, pois fala das festas e empatizas con algunas cousas que narra a novela se es unha persoa festeira. 

É un libro recomendable tanto para os mozos como para os adultos e sobre todo para as persoas que lles gusten as historias de comedia. Se estás pensando en escollelo recoméndoche que o leas para realizar un traballo optativo, pois suceden moitas cousas e para resumir no control de lectura é algo complicado.

Iván Rivas Suárez (4º ESO)

Gustoume sobre todo cando entraron na casa dos Andradas e foron ata onde estaba esa muller tan fermosa e levaron un susto cando viron que era de porcelana e non era real. 

A parte que menos me gustou foi cando o Milhomes matou ao Bocas que estaba con Socorrito dunha navallada no estómago, pois non contaba que pasase iso nese momento. 

O personaxe que máis me gustou foi o protagonista aínda que non me gustou nada a forma de morrer que tivo ao final da historia.

Non cambiaría nada desta historia tan interesante e divertida duns amigos que ao final non acaban sendo tan amigos.

Recoméndolle este libro a persoas maiores de doce anos porque se fala de beber alcohol, de matar e ter relación sexuais e os menores desa idade non creo que entendan o que é iso. 

Pareceume un libro fácil e entretido de ler xa que non hai palabras nin expresións moi estrañas. 

Martín Castro Señarís (4º ESO)

Este libro gustoume moito moito porque fala de festas, borracheiras e pasalo ben, e a min iso gústame moito.

Este libro engancha moito porque a historia sempre ten intriga ou emoción, para min foi unha historia moi divertida, interesante e fíxome rir moito. O momento que máis me gustou foi cando Cibrán se matou coa navalla diante do xuíz ao enteirarse de que foi el o culpable. 

Eu do libro non cambiaría nada menos o final porque foi o que menos me gustou. O resto gustoume absolutamente todo. 

Recoméndolle este libro á xente que lle gusta ir de festa e tamén o recomendo porque é moi fácil de ler e case non ten ningunha palabra difícil de entender. Na miña opinión este relato sería propio para os rapaces/rapazas de entre quince, dezaseis e dezasete anos porque se van rir moito e vailles ser moi fácil de entender tanto o contexto coma o vocabulario.

Brais Pena Baluja (3º ESO)

As caras d@s nos@s lector@s

Non queremos marchar de ponte sen presentarvos ao "flamante" grupo do Club de lectura de 1º de ESO. Aquí estamos na segunda reunión sobre  O Nicolasiño. As súas aventuras e falcatruadas fixéronnos rir este trimestre. As profes comentamos que ás veces, a clase de Nicolás parece a súa propia clase de 1º de ESO.

E seguimos !! Estamos a repartir a vindeira noveliña que leremos este Nadal: Unha branca de cobre para Martiño de Ramón Carredano. Esperamos rematar a lectura con tan boa cara e tan content@s como así foi coa primeira lectura. Mirade que caras !!

Conta de Libros (III): Memorias dun neno labrego, de Xosé Neira Vilas

Memorias dun neno labrego. Xosé Neira Vilas. Galaxia

Na miña opinión o momento máis importante é cando morre seu padriño, porque a partir de aí cambia moito a historia, xa que para el era unha persoa moi importante na súa vida. É un tema bastante interesante, porque ensina moitas cousas sobre a vida, ademais de contar moito sobre a vida no século pasado. 

No desenvolvemento un dos cambios que faría, é que cada capítulo estivera máis entrelazado entre si, xa que facilitaría algo a lectura. Tal e como están, non van mal, pero se queres falar un pouco del é máis difícil así que da outra forma. 

Paréceme un final bastante axeitado para a historia, pero eu seguría un pouco máis coa historia, como fixen no meu, para que non fose tan aberto. Tamén outra opción sería deixalo así e facer unha continuación, é dicir, unha segunda parte. 

A lingua é bastante fácil de entender. Só hai algunhas palabras que son máis difíciles, pero que acabas entendendo polo contexto.

Óscar Iglesias Domínguez (4º ESO)

Para min o momento máis importante foi cando Balbino decide marchar, porque eu penso que tiña razón ao facelo, ademais, xa levaba moito tempo aguantando. Non deberían tratar así a Balbino xa que a culpa non era súa.

O que menos me gustou foi cando o pai de Balbino o foi visitar e non lle pediu perdón por tratalo así. Penso que polo menos podería tratalo con máis cariño ou pedirlle que volvese porque a pesar de todo é o seu fillo.

O libro pareceume moi interesante porque critica moitas cousas da época. Algunhas desas cousas séguense facendo ou dicindo, aínda despois de moitos anos e penso que hai certas cousas que se deberían deixar atrás.

O final gustoume pero, na miña opinión, sería mellor se tivese un final máis cerrado, porque deixa moitas dúbidas e preguntas.

En canto á lingua, é fácil de entender pero había algunhas palabras que non escoitara ou vira antes. Aínda así é un libro fácil de ler e lese moi rápido.

Anabel Dafonte Iglesias (4º ESO)

O libro gustoume moito pois mostra a dura vida das persoas das aldeas antigamente, todo o traballo diario, a mala alimentación, os costumes e o traballo infantil, tema que parece alleo á nosa sociedade e que está identificado con outros lugares pero que só temos que remontarnos 60 anos atrás para velo en Galicia. Tamén mostra as grandes diferenzas que había entre as distintas clases sociais que podemos ver entre Balbino e o fillo do señor, por iso a miña parte preferida foi cando Balbino lle tira a pedra ao outro porque pode liberar toda a rabia que sente por este.

O desenvolvemento é lento ao principio pero co paso da historia vaise facendo máis rápido e acaba sendo apropiado.

Cambiaría o momento no que o amigo de Balbino ten que marchar por deixalo quedar na historia ata o final, porque senón a historia queda demasiado triste con Balbino tan só.

Ten un final apropiado pero demasiado aberto e debería describir máis e mellor a nova vida do protagonista.

A linguaxe e fácil de comprender e o autor explícase moi ben.

Alba López González (4º ESO)

O momento máis importante para min foi cando se fixo sancristán e puido ter un traballo co que se sentía feliz, realizado e podía gañar diñeiro para el.

O momento que menos me gusto foi cando Balbino se enterou de que a mestra Eladia marchara da aldea para casar co seu mozo e el sentiuse moi triste.

Paréceme bastante interesante por saber como vivían antes os nenos nas aldeas e as súas familias. 

Non lle faría ningún cambio, só que os pais non foran tan malos con el porque era o seu fillo e deberíano apoiar máis. Gustaríame que puidese ir a traballar a América con Miguel e que gañara moito diñeiro para axudar aos seus pais. Pero este final pareceume bastante axeitado.

A lingua era fácil pero había algunha expresión que non entendía ben, pero polo demais é un libro que se le rápido e sen problemas. Recomendable.

Nerea Rodríguez Deus (4º ESO)

O momento máis importante foi cando Balbino leu o libro dun home que fora á guerra e decidiu que el tamén quería viaxar e escribir sobre as súas aventuras, sen ese libro Balbino non redactaría as súas historias.

O tema do libro é moi interesante, como é o diario dun neno galego supoño que a case todos os galegos lle gustará e a maioría deles sentiranse algo identificados.

Como final eu opino que sería mellor que Balbino acabase cumprindo o seu soño. Así tamén podería haber historias sobre as súas viaxes por distintos lugares do mundo.

O desenvolvemento do retalo é sinxelo de comprender pero había algunhas palabras que eran máis difíciles de entender.

A min gustaríame que o libro fora máis extenso, que contara algunhas historias máis da vida de Balbino.

Daniel Varela Bello (4º ESO)

O momento que máis me gustou do libro foi cando Balbino lle lanza o croio á cachola ao fillo do señor. É a miña escena favorita xa que me sentín reflectido no que fixo porque eu tamén son moi espontáneo e un pouco bruto, e tamén porque por primeira vez no conto soltaba toda a rabia que tiña dentro para así desafogarse. 

En xeral o relato gustoume moito porque fala de moitos costumes que había antes e a min gústame aprender cousas e costumes de cando meus avós eran pequenos, pero pola súa contra non me gustou que non contara unha historia continua senón que fora contando historias pequenas, xa que non era moi fácil de seguir o que se contaba. Este é o cambio que lle faria. 

O final para o meu gusto é o final perfecto xa que me gustan os finais abertos. 

Ten unha lingua difícil xa que parece galego antigo. 

Este conto recoméndollo a xente que lle guste aprender cousas do rural e non fai falta que lle guste ler porque se le rápido.

Carlos Dafonte Rodríguez (4º ESO)

Pareceume moi interesante esta historia. O que conta Balbino nas súas memorias era o que realmente lle pasaba neses anos a moitos rapaces e rapazas. Tiñan que ir servir e traballar nas leiras á casa dos máis ricos sendo nós moi pequenos e indefensos. Meu avó tenme contado que el acorda ue viñeran nenos de oito ou nove anos servir á nosa casa cando el era máis pequeno pero el nunca foi servir á casa de ninguén, só foi traballar un par de veces. 

O personaxe que máis me gustou foi o protagonista Balbino porque era moi boa persoa e tamén moi traballador. A parte que máis gustou foi cando Lelo salvou a Balbino de morrer afogado e aí creouse unha gran relación de amizade e a Lelo foi ao único que lle contou que estaba namorado da mestra.

Recoméndolle este libro a xente de todas as idade porque e fácil de ler, moi entretido e dinámico.

Martín Castro Señarís (4º ESO)

Para min o momento máis importante desta fascinante historia foi cando o amigo de Balbino, Lelo, lle axuda a saír dun río no cal Balbino andaba por ai e nunha desas despistouse e como estaba o chan esvaradío, esvarou e caeu ao río pero xusto andaba por alí Lelo e lle axudou e dende esa fixéronse moi amigos. 

Outro momento moi importante pero a máis triste foi cando o can de Balbino, Pachín, morre nunha trampa para raposos. Para min este libro foi bastante interesante porque a familia de Balbino era bastante pobre e intentaban saír adiante sen renderse.

Sobre o desenvolvemento, o único cambio que a min persoalmente me gustaría facer sería que lles puidese tocar a lotería e así non estar escasos de diñeiro. 

E sobre a lingua, a min pareceume bastante fácil de entender aínda que eu pensaba que a lingua ía ser un pouco máis complicada. 

Por último gustaríame recomendarllo a lectores ou lectoras que lles gustan os temas da pobreza.

Alejandro Vásquez Fernández (4º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando Balbino marchou da casa, porque seu pai ía mallar nel. Pareceume emocionante porque non sabías que podía pasar nin o que ía facer. 

Na miña opinión eu non faría ningún cambio xa que me pareceu todo axeitado. E ao final non lle daría outro xa que me gustou moito o final e na miña opinión non cambiaría nada. 

Os personaxes parecéronme todos axeitados, só cambiaría a Manolito xa que non me gustou o seu comportamento.

A lingua tiña algunha palabra difícil de entender, pero o relato lese rápido e non me costou moito entender a lingua.

Eu recomendaría este relato a xente que lle guste os libros de como se vivía antigamente. Este libro é axeitado para os rapaces e rapazas de entre catorce, quince e dezaseis anos. Se tivera que volver a ler este libro volver, volveríao ler outra vez xa que me gustou moito. 

Brais Pena Baluja (4º ESO)

Este libro foi un dos que máis me gustou dos que levo lido, xa que é un libro moi entretido porque é moi divertido. Unha vez que o empezas a ler, engánchate e non o deixas ata que remates de lelo.

Tamén me gustou porque é un libro moi cercano a nós, á xente de Trazo concretamente que é de onde son eu, xa que se desenvolve na aldea e fala das cousas de antes, de como era antes toda aldea na que hoxe nós vivimos a cotío e é bastante fácil de ler e o seu vocabulario non é nada complicado. 

A parte que menos me gustou foi cando lle morreu o can. A parte que máis me gustou foi cando agacha a caixa misteriosa no xardín da súa casa. 

Eu, este libro, recomendaríallo a todas as persoas porque está moi ben feito e adáptase a todas as idades, pero en concreto, á xente que é da aldea e que está orgullosa de selo coma min, porque desenvólvese na aldea, como ben dicía antes, e faiche pasar un bo momento mentres o estás lendo.

Samuel Vieites Abelenda (4º ESO)

Este libro gustoume moito, xa que relata a vida dun rapaz chamado Balbino, este rapaz vivía na aldea, vai contando cousas da súa vida en diferentes capítulos, vai contando os acontecementos do día a día. 

A parte que máis me gustou foi o final xa que o seu amigo quere marchar ás Américas, e el tamén quere ir pero seus pais non lle deixan. Tamén me gustou cando viu á súa antiga profesora que a el lle gustaba e quería que volvera a dar clases, xa que o outro profesor era un andaluz e non se entendían. 

Este libro é fácil de ler, pero se fora unha historia que non contara unha cousa diferente en cada capítulo sería bastante máis fácil. O vocabulario tamén é fácil de entender, sempre que sexas un/unha galego/a do rural, aínda que hai algunhas palabras que eu non entendía pero se segues lendo acabalo entendendo polo contexto. 

Como xa dixen, o único que cambiaría sería o de poñer todo unha historia en vez de poñer unha historia diferente en cada capítulo. Este libro impactoume xa que ao lelo simpatizas cos teus avós, sabes o que viviron, e faiche saber como se vivía naqueles tempos.

Laura Pena Gutiérrez (3º ESO)

Este libro para min é un dos mellores que lin, para o meu gusto está moi ben escrito, e expresa moi ben as ideas que ten o autor sobre a vida na aldea. Conta as diferenzas ente os nenos que son fillos dos ricos e os que son fillos dos pobres, como é o caso Manolito que é o fillo do xefe da aldea, é dicir, é de familia rica, en cambio Balbino é de familia pobre, e a raíz de iso pasan moitas cousas relacionadas coas diferenzas que existen entre Manolito e Balbino. 

Ten momentos moi importantes como por exemplo o momento no que Balbino lle tira a pedra a Manolito e lle dá na cabeza, e se non ocorrera isto, o final do libro para min non tería moito sentido, pero aínda así o final cambiaríallo e a Manolito e seu pai faríaos pagar por todo o que fixeron. 

O tema do libro está moi ben se queres achegarte máis á vida no rural. O vocabulario enténdese moi ben, non é complicado. Así que se queredes saber de como é a vida rural da aldea só tedes que ler este libro.

Lucía Viqueira García (3º ESO)

O libro “Memorias dun neno labrego” vai sobre un rapaz chamado Balbino que lle ocorren moitas cousas, todas moi emocionantes. O relato non é aburrido porque vai sobre distintos temas, os capítulos case non teñen que ver uns cos outros. 

Para a xente que lle guste ir de festa pois este libro tamén lle gustara porque por exemplo aparece a festa de San Xoán. 

A min esta obra gustoume moito porque engloba varias temáticas: por exemplo o amor, porque a Balbino gustáballe a súa mestra e un día que foron á feira, atopouno da man dun home, era o seu noivo, ese mesmo día pola tarde foi á súa casa e un veciño díxolle algo que non lle gustou nada e desde ese día non volveu á escola. 

Tiña un mellor amigo que se chamaba Lelo e tivo que emigrar a América e relacionábanse por cartas. 

A min o libro resultoume moi fácil de ler porque o vocabulario é moi sinxelo, recoméndollo a todo o mundo porque é moi entretido e tamén para a xente que non lle guste ler pode lerse moi rápido.

Vannia Antelo Iglesias (3º ESO)

Estamos a ver no Club de cine

Película: Hombres, mujeres y niños



Críticas moi variadas sobre a película. Nós faremos as nosas na vindeira reunión do 5 de Decembro, martes, no tempo de lecer de despois de comer, de 15 a 15.30 horas, xunto con alumnado de 3º e 4º de ESO.