Por Cristina Deus (1º ESO)
Bríncameles
Silvia era una nena mi guapa e coqueta e ademáis chamábanlle Brancaneves, pois encantáballe a neve. Vivía en Trazo e sempre quería ser a mellor arreglada e a mellor vestida da clase,pois quería chulearse diante das súas amigas.
Un día, no autobús escolar cara o colexioViaño Pequeno, quedou durmida, pois a noite anterior estivera vendo ata moi tarde a súa serie favorita, Hannah Montana. De repente sentiu algo nasúa boca… Era Xabier, un neno da escola que estaba por ela e que aproveitara o momento para bicala. Brancaneves, ao sabelo, enfadouse de tal modo que ata lle deu un sopapo en toda a cara.
Pouco despois chegaron ao colexio e como a mestra viu que Xabier chegara chorando por culpa de Brancaneves berroulle moito a ela, pero non lle importou. Todas as rapazas da clase envexaran sempre a roupa coa que vestía Brancaneves e o seus peiteados, ata que un día chegou unha rapaza nova, chamada María.
María era moi boa nena, moi humilde, todo o contrario que Brancaneves. Por iso desde aquela as rapazas empezaron a deixar a Brancaneves de lado e empezaron a estar con María. Daquela Brancaneves empezou a terlle moitos ciumes, tanto que un día deulle a María unha crema perxudicial para a pel, dicíndolle que era moi boa e que lle faría ter unha pel sen grans e moito máis suave. María, como era moi confiada, aceptouna e inmediatamente boutona na cara. Cando se deu conta tiña a pel chea de grans e de manchas.
Brancaneves, ao ver que o engano lle funcionara, foille preguntar ás rapazas da súa clase se aínda querían seguir sendo amigas de María. Elas respondéronlle que si, porque non lles importaba como fose María por fóra, senón que lles importaba como era por dentro e aí era mellor ca ela.
1 comentario:
Que conto máis chulo!
Publicar un comentario