Primeiro conto destacado do concurso "Vellos contos, novos finais"

Por Tamara Muíño (2º ESO)

Fermosa

Érase unha vez un home que tiña tres fillas, dúas delas eran guapísimas. A máis pequena non era moi guapa, pero si que era unha gran persoa.O cal facía que as irmás se riran dela.

Un día o comerciante tivo que facer un viaxe de negocios, as irmás máis grandes pedíronlle roupa para que a trouxese cando volvera da viaxe, mentres que María –así se chamába a filla menor do comerciante- só lle pediu unha rosa.

No camiño de volta, unha nevarada pillou por sorpresa ao comerciante.Cando cría que xa ía morrer ,viu ao lonxe unha luz, acelerou o paso e atopouse cunha fogueira e unha tenda de campaña. Seguiu mirando dentro da tenda , encontrou un saco de durmir e quedouse durmido dentro del.

Cando ía polo cabalo para marchar, viu unha roseira que lle recordou a María. Cortou unha rosa cando se oíu un ruído, e viu un home fermoso que lle preguntou:

-Porque colles as miñas rosas sen permiso?

-Perdoe señor, eu pensei que a roseira era do bosque, era para levarlle unha rosa que me pediu a miña filla.

-Unha das súas fillas pediulle unha rosa?

-Si, só me pediu eso e quería levarlla.

-Pode vostede lévalle a rosa a súa , pero cunha condición, que ma traía aquí e ma presente.

O comerciante colleu a rosa e prometeulle que traería a súa filla para que a coñecese. Cando levou a súa filla, a rapaza namorouse do rapaz, que se chamaba Adrián, pero ao rapaz non lle gustaba moito María, porque non era moi fermosa.

María pasou con Adrián tres meses, os dous fóronse coñecendo mellor ata que un día o comerciante enfermou e ela foino coidar, pero prometeulle a Adrián que volvería.Cando marchou , Adrián decatouse de que estaba namorado dela, porque como di o refrán “non sabes o que tes ata que o perdes”. A rapaza foi coidar ao seu pai pero regresou de contado porque o seu pai morreu.

Cando xa pasara un tempo despois de que o pai de María morrera , o rapaz decidiu que xa era hora de pedirlle a María que casase con el, e preguntoulle:

-María , quéres casar comigo?

A rapaza non sabía que contestarlle , pero pensouno mellor e dixo:

-Non quero casar contigo.

-Por que?

-Porque ti xulgas polas aparencias e as aparencias enganan.

E así María volveu para a casa de seu pai , aínda amando a Adrián como o amaba. E Adrián aprendeu a non xulgar polas aparencias, e xurou volver a estar con María.