Este libro gustoume moito, é entretido e é realista porque che fai sentir como se tiveses na súa pel e todas as cousas que lle van pasando a unha rapaza bastante nova. O momento do libro que máis me gustou foi cando Carlota, a protagonista do libro rematou co tratamento, que estaba dando por unha enfermidade, e xa podía deixar medrar o pelo, tamén cando Moncho e ela no ensaio se bicaron e Moncho conseguiu que ela perdese a vergonza e quitase o gorro. O final gustoume bastante a forma en como ela remata feliz.
O vocabulario, na miña opinión, é bastante fácil porque non se complica moito.
É un libro moi bonito para ler as persoas que lle gusten as historias reais e que lle guste ir sentindo todo o que lle pasa á protagonista porque hai casos na vida real que son moi similares e este é un exemplo de superación da súa vergonza ante todos. Recomendo este libro, porque está moi ben.
Antía Iglesias Iglesias (3ºESO)
É
un libro que está moi ben e que recomendaría para todas as idades pero
sobretodo para adolescentes xa que a min gustoume moito e divertinme
moito léndoo. A parte que máis me gustou foi cando empeza a saír con
Moncho. Unha parte que non me gustou tanto e que me pareceu un pouco
triste foi cando a avoa lle di a Carlota que súa nai lle mentira e lle
di que ten cancro e que lle quedaban poucos anos.
Non me pareceu un final axeitado porque creo que debería continuar un pouco máis a historia e que falara de cando lle crece o cabelo e
para saber como continúa a súa relación con Moncho e o que lle pasa a
súa avoa. Se fose eu continuaríalle a historia desta maneira: A
Carlota crécelle o cabelo e ten unha enorme melena rubia. Vólvese a
rapaza máis guapa da clase e Miguel corta con Paulina para saír con ela.
Cando se fan maiores casan e teñen fillos. A avoa puido ir á voda, xa
se recuperara do cancro e viviu moitos anos máis.
Foime moi fácil de ler e entender e gustoume moito. Recoméndoo!!
Fernando José Couselo Noya (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario