Cartas de inverno. Agustín Fernández Paz. Xerais
Iria Boquete Sánchez (3º
ESO)
Ai as cartas! Este
libro gustoume moitísimo. É moi interesante e aventureiro. Non podes para de
lelo, xa que sempre queres saber o desenlace desta intrigante historia.
Os personaxes
encántanme, parécenme moi axeitados, en todo momento saben levar a situación,
sobre todo Adrián. As cousas que pasaron nesa casa son tan raras, que realmente
fan que o libro sexa xenial.
O momento máis importante na miña opinión, foi
cando Adrián entrou nesa habitación, que cheiraba a peste, xa que debía facer
moito tempo que non se abría, tamén me pareceu moi importante cando Tareixa
queima o libro dos debuxos.
O final paréceme
moi triste, xa que morren os dous e ata chegar ó derradeiro capítulo tes a
esperanza de que ó queimar a casa, saian os dous vivimos.
Resultoume moi fácil
de ler, porque engancha e ten unha lingua moi sinxela. Anímovos a todas e atodos a
lelo, xa que é incríbel, emocionante, triste, aventureiro e sobre todo,
intrigante.
Alba Rey Brea (3º ESO)
Gloria Pena Gutiérrez (3º ESO)
Marcos Conde Delgado (3º ESO)
Para min o momento
máis importante é cando Adrián se muda para a casa enmeigada e lle transcorre
todo o acontecido, porque é o momento máis intrigante e interesante.
O tema
pareceume que enganchaba moito ao lector xa que é moi raro escoitar falar sobre
unha casa enmeigada.
O desenvolvemento está ben, só que as datas poden chegar a enredar ao lector porque non se sabe cando ocorre cada suceso.
O final tamén está ben, só
que unha casa enmeigada queimada... queda algo raro, eu en vez de que a casa
acabara queimada pois mellor poñería que a casa quedou precintada pola policía e
nunca ninguén mais soubo nada sobre a casa.
Para min o mellor personaxe de todos foi
Xavier xa que foi o que meteu toda esa intriga ao principio do relato e che
mete ganas de saber que vai acontecer.
A lingua na cal está escrito o relato pareceume que era moi sinxela de entender.
Eu recomendaríalle este libro ás persoas ás que lles gusten as historias de misterio e, como non, a todas as persoas ás que lle guste
ler.
Gloria Pena Gutiérrez (3º ESO)
Saúdos! Eu chámome Marcos e vouvos
falar acerca do libro Cartas de inverno de Agustín Fernández Paz.
O momento máis importante do libro creo
que é cando Adrián sobe ao tellado e descobre quen lle está mandando faxes. Porque
é cando se sabe que hai evidencias de que a casa estaba embruxada.
Os
personaxes foron bastante curiosos xa que por exemplo Adrián non é moi listo
porque compra unha casa por unha broma que dixera o seu amigo Xabier e cando
ve que está encantada en vez de marchar queda a investigar na casa mentres
que Xabier é case o contrario porque cando foi axudar a Adrián queimou a casa
polo menos xa que estaba encantada. Despois hai outros personaxes dos que non se
sabe moito coma a irmá de Xabier, Tereixa e o inspector.
A súa lingua non me parecía díficil de entender. Pero si que lle daría un final distinto.
Recomendo totalmente este libro ás
persoas ás que lle gustan os libros de suspense e misterio.
Marcos Conde Delgado (3º ESO)
A verdade é que
me gustou moito. Enganchoume dende o principio e acabeino moi rápido xa que ten
moi poucas páxinas. Ten un
vocabulário sinxelo polo que é fácil de ler .
O final gustoume
moito xa que non contaba para nada con ese desenlace, ben, en realidade, en ningún
momento do libro adiviñei o que ía a pasar a continuación
Non lle faria
ningún cambio xa que me parece un libro súper orixinal: A parte que máis me
gustou poida que fose cando Xabier vai
á casa embruxada e decide prenderlle lume, sabendo que tamén poñía a súa
vida en perigo, pareceume moi bonito...., ou por dicilo doutra maneira gustoume o
seu acto, xa que tamén morrería el, pero así acabaría con todo mal.
É un libro que sen lugar a
dúbidas recomendaría.
E tamén para os que non lles guste
ler moito está moi ben xa que é un libro moi curto.
Este poida que
sexa un dos libros que máis me gustaton de todos os libros que levo lido deste
autor.
Leticia Añón Guerra (3º ESO)
O libro pareceume
moi interesante. Trátase dun libro no que es capaz de meterte da historia e ter
tanto medo como teñen os personaxes, nesa casa que ten tanto que agochar. Que
estea narrado en cartas faite sentirte como si ti foras o receptor delas. E o
bo que ten tamén é que ten varias perspectivas de ver o conto; Tareixa, Adrián
e Xabier.
O papel de Tareixa
é breve, pero nel pódese ver que é unha muller forte e moi apegada a seu
irmán Xabier. Tamén nos conta que Adrián, o mellor amigo do seu irmán, é o seu
amor platónico. Adrián é o meu
personaxe preferido, xa que en busca de inspiración meteuse nunha casa
encantada que é protagonista desta historia
O libro en xeral
gustoume moito, aínda que o final pareceume demasiado aberto e iso é o que
menos me gusta do libro.
O momento que máis
me gustou do libro foi cando Tareixa queimou o libro, xa que me pareceu que se
acabaran todos os problemas que provocara a maldición desa casa.
O tema pareceume
emocionante, co final demasiado aberto, e daríalle máis protagonismo a Tareixa.
A lingua é moi fácil de entender.
Penso que é un libro ben narrado, non é un dos libros que
máis me engancharon, Gustoume bastante en xeral pero non me gusta que teña un
final aberto e que os protagonistas non aparecesen ao final. De feito pódeste
asustar un pouco xa que semella que te metes no libro.
Os personaxes principais son dous. Deles o personaxe que
máis me gustou foi Adrián, xa que conta todo o sucedido naquela casa encantada
mediante cartas ao seu mellor amigo Xavier. A irmá de Xavier Tareixa, non é moi fundamental
na historia pero aínda así ten certa importancia no desenlace da historia.
Sobre o
tema gustoume en especial que fose de misterio porque ao ser unha historia
deste tipo deixa ideas abertas que logo vai resolvendo o protagonista
principal.
Ten unha linguaxe expresiva e sinxela , polo tanto ten poucas palabras incomprensibles.
Eu recomendo lelo aínda que haxa cousas que non me
encanten no nó pero se queres saber os feitos acontecidos só tes que ler o
libro
Mirian Otero Sande (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario