(Na imaxe reproducimos a acta do xurado (Fonte: A. C. Mestre Gacio), que tamén se pode ler nesta ligazón:
Aitana Noya Santos, alumna de 2º da ESO no CPI Viaño Pequeno (Trazo), vén de ser gañardoada co 2ª premio no VI Certame Literario convocado po Asociación Mestre Manuel Gacio de Lestedo (Boqueixón) e no que todas narracións tiñan que inspirarse no mítico Pico Sacro. Aitana presentou o relato “Solpor no Pico Sacro”, co pseudónimo A. Trazo.
Os nosos parabéns a Aitana!
E velaquí o relato que enviou Aitana:
SOLPOR NO PICO SACRO
Amencía en Santiago de Compostela.
9.07 am:
Estaba estacionada nun hotel de 5 estrelas. A través das fiestras podíase ver o famoso Pico Sacro. Estaba soa nesa cidade descoñecida para min, necesitaba estar soa. Ás veces a xente dicíame porque me gustaba tanto a soidade, pero eu penso que é un sentimento moi fermoso.
10:43 am:
Collín o meu libro preferido de Marie Condo, e saín do hotel. Collín o bus que pasaba cada 20 minutos pola parada. Nun abrir e pechar de ollos xa me encontraba no Pico Sacro. Non era o mellor día para ir visitar este, xa que había moita néboa, pero aínda así era un lugar moi impactante.
Comecei a subir por aquelas inseguras escaleiras de madeira, pouco despois vin unha pequena cova pero estaba moi escura así que proseguín co meu percorrido polo Pico Sacro.
11:15 am:
Xa me encontraba na cima deste. Como era cedo só había un grupo de rapaces alí. Era un sitio reconfortante, sentía que todos os meus problemas nese momento esfumábanse e só quedaba tranquilidade. Non tiña palabras para dicir como se sentía estar no alto do Pico Sacro. Era “perfectamente imperfecto”.
Senteime nun dos bancos que hai xusto no borde do precipicio, e simplemente estiven observando a cidade de Santiago. Estiven moitos minutos sen sacar ollo, e cheguei á conclusión de que “esa era a miña cidade”.
11:56 am:
Pensei que ía a facer o resto do día, xa que mañá marchaba cara Pontevedra outra vez. Decidín ir buscar un sitio para máis tarde poder xantar, e despois volvería ao Pico Sacro a ver o anoitecer.
Collín o mesmo bus que pola mañá para ir cara á zona vella de Santiago, xa que me dixeran que alí se comía moi ben.
14:40 pm:
Xa comera ración de polbo á galega, e ía a polos famosos bicos de xeado desta cidade.
Pedín un de chocolate e abelás de tamaño medio, que por certo estaba para chuparse os dedos. Aínda era moi cedo para volver ao Pico Sacro, xa que o anoitecer non se vería ata as 19:00 pm, pero botaba en falta ese loable lugar. Ía ir cara alí, sen dúbida ningunha.
16:00 pm:
Alí estaba, no lugar que me namorara da contorna de Santiago, e que me poñía a pel de galiña.
Non necesitaba nada material pra que se me pasase o tempo voando naquel lugar, era máxico, polo que case sen eu decatarme fíxose de noite.
19:30 pm:
Era o momento.
O sol ía desaparecer, e a lúa chea iluminaría o ceo. O mellor é que eu podería ver ese momento desde o Pico Sacro.
Facía frío, moito frío, pero non era nada comparado coa emoción que sentía nese mesmo instante. O ceo xa estaba algo alaranxado, e o sol estaba moi baixo.
Nese preciso momento sucedeu, o sol esfumouse e no ceo só se vía unha escura cor, acompañado de pequenas estrelas.
Non quería que se acabase ese día, quería repetilo unha e outra vez ata que me cansara. Marchei de alí facéndome unha promesa a min mesma.
Cada vez que me sentise mal, ía vir aquí, e estaba segura de que marcharía encantada.
6:00 am:
Xa tiña a maleta feita, e ía coller o tren para volver a Pontevedra. Despedíame desa cidade con bágoas nos ollos, sabía que non esquecería aquela viaxe, estaba segura.
Esa era a “ miña cidade”.
Pseudónimo: A.Trazo
***Neste mesmo certame xa foran premiadas Mirian Otero Sande na edición de 2017 (que podedes ler premendo nesta ligazón) e Alicia Martínez Rodríguez na edición do ano pasado, no pandémico 2021, que non celebrou aínda a súa Gala de entrega, mais deseguida tamén reproducimos o seu relato:
Contos de Bruxas
Como acabei así?
Estou sentada entre unhas pedras, ao carón da Capela de San Sebastián, rodeada de plantas e coa única compañía dunha pantasma. Si, oístes ben: unha pantasma.
Supoño que escoitariades falar sobre as meigas da idade media, pero sei con certeza que nunca ninguén vos explicou todo sobre o porqué do cruel asasinato destas (e que o vivise de primeira man). Eu si. O espírito que me acompaña foi unha desas meigas, quen me explicou o que está a facer aquí hai uns intres.
O rostro pálido de Celsa da Ponte está a fitarme cos seus ollos baleiros e negros (sen esclerótica nin iris) mentres os seus cabelos flotan ao redor da súa cabeza.
Coñecina cinco minutos atrás. Ela contoume como fora a súa vida e o porqué de seguir no limbo entre a vida e a morte. A conversación que mantivemos foi máis ou menos así:
—Ti quen es? —estaba realmente aterrada. Imaxina por un segundo que un espírito sen ollos e con toda a súa non-masa gris estea a mirarte... A que dá arrepío. Pois isto era mil veces peor! —Hai tanto que ninguén me pregunta iso. —A pesar da súa rexia figura, o eco da voz que un día tivo a muller é sibilante e claro; ademais é como se resoara dentro do meu cranio. Logo dunha pequena pausa, a súa voz volve a soar—: Chámome Celsa da Ponte.
—Eh...?
—Non, non te preocupes —ela ben sabía o que eu quería dicir—. Só ti podes verme. Son completamente invisible para o resto do mundo, e ti para eles.
—Por que estás aquí... comigo? —agora non me detén.
—Non te deteño porque boto de menos falar. Respondendo á pregunta que formulaches coa boca e non co pensamento: veño a contarche a miña historia, a cal tamén che pertence a ti e á túa familia. Unha lenda con moita verdade e que se leva contando dende hai uns 400 anos. Así comezou a narrar un conto que só un tolo crería, pero que no século XVI era o normal. Ela nacera nunha familia de artesáns. A súa nai só puidera ter 5 fillos, pero dous deles morreran polas pestes de inverno; o pai traballaba nun gremio xunto con outros cabezas de familia e unha viúva cun único fillo. A súa irmá era cinco anos maior e casara cando Celsa só tiña sete anos (era nai de sete fillos cando esta morreu); o seu irmán, en cambio, estaba solteiro, pero desfrutaba de vivir aventuras coas mozas da vila. El estudaba para ser monxe, polo que non debería casar, senón xurar castidade eterna no nome de Deus, mais, ao igual que os sacerdotes da época, ninguén lle impedía ter liberdades persoais. Celsa sempre quixera ser coma os seus irmáns: quería ter unha boa vida cun marido e fillos ou ben estudar para ser monxa. Os seus pais non permitían ter unha monxa, posto que o de estudar nunha muller non ía ben, e o diñeiro que puidera traer un home máis á familia non podía rexeitarse.
Así foi que casou con doce anos co fillo da viúva do gremio, o que garantía máis man de obra e diñeiro para a familia. Con trece anos ela non tiña ningún fillo. «Isto é unha desgraza! Non hai diñeiro nin herdeiros nin sangue que herdar!» laiaba sempre o pai. Pola contra, a nai dicía que ao mellor era porque a rapaza non estaba preparada para iso, que era moi nova. —Parvadas! Ti coa súa idade xa tiñas á rapaza e ao home que hoxe é o noso fillo.
Así era sempre: o home falaba, a muller calaba. Se non tiñas fillos, a túa familia eran parias da sociedade.
Con dezaseis, quedara embarazada. O seu marido dicía: «Por fin alguén levará o meu apelido». A alegría durou pouco, pois, aos oito meses, Celsa tivo un parto doloroso. Ela sobreviviu de milagre, pero a criatura que levaba no ventre, non. A tristeza ameazaba con matala, pero soportouno.
Co que non puido foi coa prematura morte do home co que casara. Un inverno despois da morte do bebé, Johán contraera un arrefriado que gañou o combate en só tres días. Ela viuno morrer. No momento chamou berrando polos veciños, que ao ver o cadáver, ataron á pobre muller de mans e pés para ser xulgada unha semana máis tarde.
Así, o xuízo foi presidido polo seu irmán, quen a acusou de meiga e a mandou aforcar ao comezo da seguinte xornada. De fondo soaban as voces dos cidadáns de Vedra, quen recitaban, entre outras cousas: «Pico Sacro, fai que esta bruxa arda no inferno».
Xusto antes de perder a vida colleu unha afiada pedra ao pé da forca e cortou o pulso, axeonllouse e berrou:
—Eu maldígote. Sufrirás enfermidades e pesares, fame e dor. Os teus descendentes morrerán con sufrimento e remordemento, ao igual que ti.
Foi entón cando lle taparon a boca e, coa soga ao pescozo e sen poder volver a respirar, a maldición chegou ao ceo. A súa forma espectral perseguiu aos herdeiros do cura, até chegar a min: a rapaza que está a contarvos isto e que vai a dicir:
—E que queres que faga eu?
—Que me perdoes —rogou—. Só así rematará o tormento de ambas.
—Perdóote, Celsa da Ponte.
E con esas únicas palabras rematou o sufrimento dunha familia dividida polo odio de hai 500 anos.
Pseudónimo: A. Lici
Ningún comentario:
Publicar un comentario