Onde non hai libros...

Visto no Facebook (Rincón de libros)

Novas propostas para os Clubs de lectura de 3º e 4º de ESO

Unha de piratas...

A primeira proposta é a novela A illa do tesouro/La isla del tesoro de Robert Louis Stevenson, unha xoia que ninguén que goste de ler debe deixar pasar. Piratas, tesouros, illas... AVENTURA CON MAIÚSCULAS. Tedes máis información abaixo, á dereita.

...e algo máis

A segunda proposta é Persépole de Marjane Satrapi, un cómic de referencia, excelente testemuño histórico dun pobo e dunha época. Máis información abaixo, á dereita.

Aproveitamos esta comunicación para facervos saber @s premiad@s este trimestre por seren "@s que máis comentan no blog". Ben sabedes que o premio é algo que custa pouco pero que para nós ten moito valor, o feito de saber que estades aí e nos ledes e comentades, facéndonos saber a vosa opinión, fundamental para avaliar o noso traballo na bilioteca. Á dereita podedes ver o ranking d@s que máis comentarios levan feito ao longo do curso, pero este trimestre.... repite Noelia Casas, de 1º de ESO, que xa foi unha das máis comentadoras no primeiro trimestre, e estréanse Cristina Deus e Laura Moar de 2º de ESO. Mulleres de novo, as tres. Que pasa cos homes? Non len? Non comentan? Grazas chicas, e pasade pola biblioteca que temos un agasallo para vós. E grazas a tod@s @s que colaborades comentando, que cada vez sodes máis. A partir de hoxe abrimos o prazo do terceiro trimestre...

Mensaxe do Día Mundial do Teatro 2012, polo actor e director John Malkovich

Publicamos a versión galega da Mensaxe do Día Mundial do Teatro 2012, escrita polo actor, director e productor John Malkovich, traducíndoa desde a revista de teatro Artezblai.

Mensaxe do Día Mundial do Teatro 2012
O Instituto Internacional do Teatro-ITI da UNESCO honroume coa súa petición de realizar esta mensaxe na conmemoración do 50 aniversario do Día Mundial do Teatro. Vou dirixir estas breves consideracións aos meus compañeiros do teatro, os meus pares e camaradas.
Que o voso traballo sexa convincente e orixinal. Que sexa profundo, conmovedor, reflexivo e único. Que nos axude a reflectir a cuestión do que significa ser humano e que o devandito reflexo sexa guiado polo corazón, a sinceridade, o candor e a gracia. Que superedes a adversidade, a censura, a pobreza e o nihilismo, algo ao que, de certo, moitos de vós estaredes na obriga de afrontar. Que sexades bendicidos co talento e o rigor necesarios para nos ensinar como latexa o corazón humano en toda a súa complexidade, así como coa humildade e curiosidade necesarias para facer diso a obra da vosa vida. E que sexa o mellor de vós – xa que será o mellor de vós, e aínda así, hase dar só nos momentos máis singulares e breves – o que consiga enmarcar esa que é a pregunta máis básica de todas: “Como vivimos?” Boa Sorte!
John Malkovich

Conta de libros (XXIV): Unha presa de terra, Marilar Aleixandre

Unha presa de terra, Marilar Aleixandre, Ir Indo.

Esta historia gustoume moito, xa que a min gústanme moito as historias de detectives, policía...
A escena máis importante para min, foi cando Silvia entra no piso para salvar a Ana; aínda que me deixou coa intriga de cómo ela sabía que Ana necesitaba axuda. Tamén foi a escena que máis me gustou; e Ana foi a personaxe que máis me gustou xa que a pesar de saber que Pepe era o asasino tivo o valor de ir cear con el igual para coller máis probas.
O único que cambiaría da historia sería que o asasino non fora o home dela, xa que reflicte a violencia de xénero, e que fora a amiga ou calquera outra persoa.

Uxía Vieites Abelenda (4º)

Conta de libros (XXIII): Amor de tango, María Xosé Queizán

Amor de tango, María Xosé Queizán, Xerais

Encantoume o libro. Teño que admitir que ó principio o seu desenvolvemento foi lento e algo aburrido. Pero, ó chegar ó final todo cambia. Dáste conta que todo foi importante. Grazas ó final o libro convértese en inesquecible. Non é un libro especialmente triste, pero tampouco é feliz. Describe a realidade que viviron tantas persoas que aínda que a ditadura, a guerra rematase, a súa vida quedou marcada para sempre. Como é o caso de Margot, especialmente triste para mín. Ademais este libro abarca o machismo que existía e o feminismo en Galicia e en España. Tamén o desenvolvemento de Vigo, o anarquismo e mais a emigración. Eu non cambiaría nada, absolutamente nada. Tanto os temas individuais como os colectivos son importantes no desenvolvemento da obra. E faina ideal.
Non podería escoller algún momento importante, coma xa dixen, todos o son.

Sonia Calo Mosquera (4º)

Conta de Libros (XXII): O porco de pé, Vicente Risco

O porco de pé, Vicente Risco, Galaxia

Este libro está moi ben estruturado nas súas partes. Vai contando as historias que lle pasan a don Celidonio durante a súa vida. O único fallo que eu lle vexo é que se complica moito cando fai unha pausa para explicar unha cousa, e ás veces vaise do tema polas ramas. Tamén ten unhas enumeracións moi grandes que te confunden e algunhas veces cansan. Despois de todo é un bo libro cunha boa historia e un bo tema. Para ler está moi ben, pero para comentar non tanto.

Alberto Pardal Noya (4º)

Conta de Libros (XXI): Noitebra, Xavier López Rodríguez

Noitebra, Xavier López Rodríguez, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

O libro gustoume bastante porque cando o protagonista é un rapaz da nosa idade sénteste identificado, pero neste caso non moito porque é do sexo contrario.
O libro é entretido, está cheo de emoción e anima a seguir lendo desde o primeiro momento porque á nosa idade a case todos nos gustan as motos.
Noitebra ten algunas palabras difíciles de comprender pero non moitas, non é complicado de ler. O mellor personaxe para min foi Uxía porque lle axuda á protagonista (dálle sitio onde acomodarse e dálle bos consellos).
Un dos mellores momentos da narración sen ser cando quedou durmida na casa de Uxía, foi cando lle compraron a moto. O peor momento foi cando uns rapaces lle querían quitar a moto. Eu recomendaríallo a moitas persoas.

Alejandro Bello Andreo (3º ESO)

Conta de Libros (XX): Os dous de sempre, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

Os dous de sempre, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Galaxia

Este é un libro que eu xa tiña lido, e penso que daquela me gustara, aínda que foi hai moito tempo e non me lembro ben. Desta vez gustoume un pouco, pero tampouco demasiado. Ao ser tan confusa a narración da historia e tan curta non se lle acaba de coller verdadeiro apego a ningún dos protagonistas, aínda que se teño que escoller prefiro a Rañolas, xa que Pedriño é tan pouca cousa que é noxento ver como todo se pudre ao seu redor e el non fai nada para remedialo, só folgar, comer e comer.

Javier Domínguez Negreira (4º)

O libro non me gustou moito. Está moi ben escrito, aínda que nun galego non actual e por tanto é máis complicado de ler. Reflicte a realidade da época. Aínda así non me chegou a convencer.

Os dous mozos pasan por unha vida moi complicada e dura, algo que lle pasaba á maior parte dos galegos nesa época. Tamén fala da emigración e do duro que é. Di que a maior parte dos emigrantes fracasan.

A forma de contar a historia, mesturando un trozo da vida dun cun trozo da do outro, fai que lle perdas o fío á historia de cada un. Tamén me complicou máis a lectura porque tiña que recordar o que pasou tres ou catro capítulos antes con cada personaxe.

Nuria Calo Mosquera (4º)

Conta de Libros (XIX): Cando petan na porta pola noite, Xabier P. Docampo

Cando petan na porta pola noite, Xabier P. Docampo, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

O libro a min en xeral gustoume moito, porque ten catro relatos, todos relacionados co medo, e iso a min gústame. O relato que máis me gustou foi O Fornadas, porque a vella ao final acabou con quen lle quitara a vida a ela. O que menos me gustou foi A Loba, foi un conto que non me gustou moito, porque non me meteu tanto medo coma os outros, e non me chamou tanto a atención ao comezar a lelo. Para min o momento máis interesante de todos os contos está no primeiro, O espello do viaxeiro, no momento en que o viaxeiro mata o ferreiro. Tamén me gustou moito este libro porque en cada conto, máscase a traxedia ata o final, e non se desvela nada do que poida pasar máis adiante. Á parte tamén me gustou a forma en que está relatado, e Xavier P. Docampo é un escritor que me gusta moito, pola súa imaxinación, e a forma na que escribe. O libro tamén me gustou porque son historias moi difíciles de crer, pero se te paras a pensar que che poidan pasar a ti, non sabes como reaccionar, se afrontar todo o que che boten ou intentar fuxir e esquecerse de todo.

Martín Calviño Vicente (3º)

A min, o conto que máis me gustou deste libro, foi o do cumpremortes porque é no único conto, no que non morre ninguén.
O momento que menos me gustou deste libro foi no conto do Fornadas, cando queimaron a vella e a vella se ergueu no forno, outro momento que tampouco me gustou moito foi cando lle puxeron lume á palleira coa loba dentro, aínda que por unha parte fixeron ben, pero sen estar o rapaz dentro, aínda que eles non o sabían.
O momento que máis me gustou deste libro foi no conto do cumpremortes, cando ó final o home non morreu.
O conto que menos me gustou foi o do Fornadas, por cando lle foron pegar á vella e despois a queimaron no forno.
Eu non faría ningún cambio no final, porque xa está ben así.

Alicia Veiras Noya (3º)

Conta de Libros (XVIII): Cartas de inverno, Agustín Fernández Paz

Cartas de inverno, Agustín Fernández Paz, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

Que momento do libro me pareceu máis importante.
-Cando entrou Xabier na casa e atopou a Adrián, e logo pensou que foi el quen puxo o lume para acabar con toda esa maldade, que parecía estar dentro dela. Pero aínda así queimando a casa o caderno non sei como saíu e foi dar ao monte polo que camiñaba Tareixa, iso si que foi moi intrigante. Fágome preguntas como: Cómo chegou o caderno ao monte? Os libros andan? Cousas moi raras...
Interesouche o libro?
-Gustoume moito, é como se unha frase tirara pola outra, é un libro dos poucos que me enganchou e desde que o collin non o puiden soltar.
Farias algún cambio?
-Si, no final non me gustou que morreran, mellor sería pois que Adrián se salvara e acabase por casar e ter fillos con Tareixa. O final é como moi frío, pero iso penso que é o que fai que enganche a lectura a intriga de todo o que pasara e logo pasa todo o contrario.
Tiveches problemas co vocabulario?
-Pois non moito a verdade, é un libro sinxelo e moi entretido. Recoméndoo a min encantoume, leriao unha e outra vez e non me cansaría de lelo.

Alba Docampo Noya (3º)

Conta de Libros (XVII): Rapazas, Agustín Fernández Paz

Rapazas, Agustín Fernández Paz, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

O libro gustoume moito. O relato que máis identifico comigo é o de “A primeira meta”, pero o último relato “Dúas rosas murchas”, está moi ben, en xeral todo o contido ten as súas cousas que máis me chegan.
O final non sabería con cal quedarme, o que fixen eu é un pouco irreal, pero pódelle pasar a calquera, en cambio o verdadeiro final, penso que é un final para motivar a toda a xente que fai algún deporte e que adestra cada día máis. Creo que o que quere dar a ver é que, con esforzo, todo se pode lograr.
Non faría ningún cambio, porque todos están moi ben escritos, se hai que poñerlle unha pexa é que o primeiro relato nas dúas ou tres primeiras páxinas non se entenden moi ben.

Marta Brea Martínez (3º)

Preparando a lectura de poemas

Mañá celebraremos o Día Mundial da Poesía cunha lectura de poemas no Salón de Actos ás 15 horas. Participará o alumnado de todas as etapas educativas. Disfrutaremos. Estades tod@s convidad@s.

Para os últimos preparativos, pensamos en darvos pistas a@s q ides ler, escoitando a unha das grandes voces da televisión e do teatro, Francisco Valladares, actor e presentador, que nos deixou este sábado pasado. Este poema de Juan Ramón Jiménez titulado El viaje definitivo, adquire tras a súa morte un significado máis fondo. Todo está cumprido, agora que él xa non está. Todo un mestre no arte da lectura de poemas. Non deixedes de fixarvos nas pausas, no ritmo, sen présa, na súa perfecta VO-CA-LI-ZA-CIÓN. Abride ben as orellas e deixade paso á emoción dos versos.

Vídeo visto no Youtube

Conta de Libros (XVI): A noite que Wendy aprendeu a voar, Andreu Martín

A noite que Wendy aprendeu a voar, Andreu Martín, col. Fóra de Xogo, Xerais.

A min este libro gustoume moito porque é unha novela de misterio e policial e gústanme.
Ao principio o libro non me enganchou moito pero axiña xa me enganchou. A parte do libro que máis me gustou foi cando Wendy está a afogar e lógrase soltar da máquina, gustoume porque ten moito suspense e faite quedar na dúbida de se se salvará ou non porque fala cada dous capítulos do que lle ocorre a Wendy e despois fala sobre o que pasa con Roger e Andrea no lugar do crime, iso está moi ben porque fai que sigas lendo para saber o que pasa se estás nunha parte do libro interesante.
O libro ten un vocabulario sinxelo e o final gustoume.

Daniel González Viqueira (3º)

Boas e malas novas

Visto no Youtube

O poder dunha coma

"La coma, esa puerta giratoria del pensamiento"

"Si el hombre supiera realmente el valor que tiene la mujer andaría en cuatro patas en su búsqueda."

¿Dónde va la coma?

Si usted es mujer, con toda seguridad colocaría la coma después de la palabra mujer.

Si usted es hombre, con toda seguridad colocaría la coma después de la palabra tiene.

Julio Cortázar

Visto en Facebook

La Fórmula preferida del profesor de Yoko Ogawa.

En el Club de Lectura de "profes" hemos leído últimamente La Fórmula preferida del profesor de Yoko Ogawa. (Más información abajo a la derecha). Hemos compartido lectura con otros miembros de un Club de lectura virtual, desperdigados por la geografía española, organizado por Isi , y hoy nos toca publicar una reseña, en castellano, sobre la obra. Lo hacemos encantad@s. Ha sido una experiencia fantástica que esperamos repetir.

Reseña: La Fórmula preferida del profesor de Yoko Ogawa.

Una exquisita técnica en el relato los hechos y en la presentación paulatina de personajes engancha al lector desde el principio de la novela. La autora combina con éxito esta delicadísima construcción de las acciones con frecuentes elipsis. A menudo faltan datos, se sobreentienden momentos vividos que como lector@s debemos recomponer. La reelaboración de estos datos se hace con facilidad, pero lamentamos esa ausencia en el relato de ciertas anécdotas, que resultarían tan gratificantes. Nos preguntamos si este “abuso” de la elipsis es propio de la narrativa oriental o japonesa.

El profesor de matemáticas, eje central de la novela entorno al cual giran los otros personajes, posee una memoria de 80 minutos, aunque es capaz de recordar su vida anterior al accidente sufrido en 1975. Una mujer, narradora de la historia, entra a trabajar para él, contratada por su cuñada, viuda, que vive aislada en el otro lado de la misma casa. También el hijo de la empleada de hogar establece una relación muy cercana con el profesor, que adora a los niños.

La acción que sucede en el tiempo inmediato o actual está constituida por la convivencia del profesor con la cuidadora/cocinera/limpiadora y su hijo. A pesar de la limitación del profesor, la adaptación y la paciencia de estos dos otros personajes crean un ambiente familiar y de camaradería , de cariño y respeto. Sentimientos no mostrados abiertamente en ningún momento sino contenidos a lo largo de toda la novela, expresados en actitudes y hechos. La contención de las emociones ante los demás, característica asignada tradicionalmente al pueblo japonés, se confirma una y otra vez en los comportamientos de los personajes de la novela.

La acción que ha sucedido en un tiempo anterior se va desvelando progresivamente de manera muy sutil. Es la historia de amor entre el profesor y su cuñada. Los sentimientos del profesor son indudables y se van desvelando a través de los hallazgos de la trabajadora del hogar. Los sentimientos de ella no son abiertamente desvelados, pero condicionan su relación con la empleada. Son sus celos contenidos los que provocan el conflicto en la novela. Además, se insinúa un posible adulterio el día del accidente en el que el profesor pierde la memoria, e intuimos el debate interno de la viuda que se siente culpable, pero a la vez ha de reconocer que ha amado al profesor toda la vida (solo desde ahí entendemos su decisión final y su relación con la narradora).

La ciencia matemática ocupa un papel central en la novela. Es la pasión del profesor, desde ahí entiende el mundo y soporta su penosa situación existencial. Constituye la redención de la trabajadora del hogar y de su hijo; este decide dedicar su vida a la enseñanza de las matemáticas. Compone la demostración de amor que la viuda recibe del profesor, hasta por dos veces. En el pasado, con la dedicación de toda su obra matemática. En la actualidad, fusionando y actualizando las dos acciones de la novela, a las que me he referido, con la demostración matemática preferida del profesor, que conlleva la solución al conflicto en la novela y a su conflicto interno. Mediante esa fórmula él es capaz de expresar sin palabras que no debe dudar del amor que él siente por ella, y ella por fin es capaz de comprenderlo y asumirlo. (Sobre la fórmula, recomendamos ver http://www.aeromental.com/2006/09/04/belleza-matematica/). La viuda comprende que nada debe temer ante la presencia y buena relación del profesor con la trabajadora y su hijo. Su relación es bella y adecuada tanto en la forma de llevarse a cabo (“el método”) y en los beneficios que a él le ha otorgado esta relación (“el desenlace”). Como en la fórmula, elementos que no guardan aparentemente relación se han combinado para crear un hermoso resultado, sin nada que esconder, ocultar o de lo que avergonzarse.

El profesor es uno de esos personajes que queda grabado en la mente de l@s lector@s para siempre. Con él nos emocionamos en cada capítulo de la novela, hacemos nuestros sus agobios, sus risas, sus tristezas y su incomprensión ante el mundo que nos rodea. Realmente inolvidable este profesor, sufridor y desmemoriado. Conocerle ha sido un inmenso placer muy recomendable.

As mulleres en Galicia no século XX

(Vía culturagalega)

Hai moitos libros que nos poden achegar á data do 8 de marzo, Día da Muller. De recente aparición nas librarías é este As mulleres en Galicia no século XX, escrito por diferentes autoras e autores e que coordinou o historiador Julio Prada. Publicouno Ir Indo Edicións na súa colección de Ensaio e Investigación e velaquí a nota editorial da súa lapela:
“Diferentes historiadores analizan o papel da muller na recente historia con exemplos da realidade galega de cada período e cunha liña temática transversal que nos achega a análise de cada momento histórico dun xeito máis comprensible. A muller foi acadando espazos de visibilidade propios, lonxe dos tutelados polos homes. A imaxe que durante anos nos sinalaba a muller como un elemento sen iniciativa é cuestionada neste estudo grazas á análise que se leva a cabo da realidade do momento”.
Sobre a mesma data tamén se pode consultar un interesante especial, con textos e fotografías. que podemos atopar na ligazón da páxina culturagalera.org

"Dónde se habrá metido esta mujer?", canción de Javier Krahe

(Vía Certo, Xornal Virtual da Barbanza)

Os homes tamén poden e deber participar do espírito do 8 de marzo, o Día da Muller Traballadora. Velaquí una fermosa canción do cantautor Javier Krahe, "Dónde se habrá metido esta mujer?" que serve para facer una denuncia da violencia machista e para dignificar ás mulleres. Falta fai que tamén os homes asuman esta data.

Celebramos o 8 de Marzo

Por que celebramos? http://gl.wikipedia.org/wiki/D%C3%ADa_da_Muller_Traballadora

Quen son as señoras do cartel? http://gl.wikipedia.org/wiki/Sufraxio_feminino


Foto: http://www.feminicidio.net

Preparando a lectura de poemas do 21 de Marzo do 2011

O día 21 de Marzo celebramos o Día Mundial da Poesía e na escola estamos a argallar unha "Quedada literaria" na que disfrutaremos dunha lectura de poemas.
Para ir dando pistas ao alumnado q participará, e que constitúe un bo número de voluntari@s, (gracias chic@s), aquí vos deixamos unha boa mostra da emoción que pode conter un poema: A paixón. As palabras da autora conmoven e removen por dentro. Unha execución así, aínda noutra lingua que non é a nosa, non deixa indiferente a quen a escoita.

Rafeef Ziadah - "Nosotros enseñamos vida, señor" (Visto no Youtube)

Para saber máis do conflicto palestino-israelí, aquí vos deixo un enlace cun breve artigo que axuda a entender toda esa emoción que non podemos deixar de compartir coa autora: http://mononeurona.org/pages/display/679