O que máis me gustou deste libro de
Alfredo Conde, foi o rápido que Breixo pasaba de estar na realidade a estar nun
soño. Tamén me gustou moito a bonita historia que había entre Breixo e Xenara.
Pero houbo unha cousa que si que non me gustou en absoluto, que foi que
Breixo andara de flor en flor, para despois deixar a e esas mulleres,
rompéndolle o corazón e feríndoas por dentro. Tampouco non me gustou que
Breixo lle escribira esas cartas aos periódicos, xa que contaba moito a súa
vida, como se fora un diario.
Os personaxes que me parecen mellores son Breixo
e Xenara, polo feito de velos tan felices xuntos e de saber aceptar as cousas
tal como o son. Pero hai un personaxe, Lisardo, que non me gusta moito a súa
forma de ser, xa que me parece un pouco molesto que estea sempre meténdose na
vida do seu amigo Breixo. O personaxe de Aia non me acae moito, porque non se
fala moito dela, e tampouco me parece que teña un papel fundamental na
historia, aínda que este libro baséase na realidade e no soño. No final gustaríame
saber que foi de Aia, xa que ela chama a casa de Breixo, e aí acaba o libro.
O
vocabulario do libro eu penso que é sinxelo e doado de entender, así que eu
penso que o libro lle podería resultar interesante aos adolescentes e aos xa
non tan adolescentes, xa que é un libro co que te entretés con gran facilidade.
Este libro gustoume, aínda que non é un dos mellores libros que teño lido,
esperábame algo distinto do que lin, pois gustaríame que tivera máis diálogos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario