A min este libro paréceme moi interesante xa que nalgúns momentos, por non dicir a maior parte deles, podemos ver como era a vida antes.
As personaxes deste libro están moi ben desenvoltas xa que son dúas caracterizacións moi diferentes entre elas e a vida das dúas personaxes principais é moi interesante. A miña personaxe favorita é Rañolas xa que a súa vida é un gran exemplo de esforzo que a maioría deberíamos seguir e tomar de exemplo.
O momento do libro que máis me gustou é cando o Pedriño empeza a ter unha vida un pouco máis doada aínda que nalgúns aspectos non o merecía debido a que é moi deixado.
Gústame moito que o libro teña ilustracións feitas polo propio Castelao e grazas a elas a narración mellora bastante e é máis doado de ler e entender.
Non lle faría moitos cambios a esta novela clásica pero si que eliminaría a morte de Rañolas por un final un pouco máis feliz, xa que é unha personaxe á que ao longo do libro lle collín moito aprecio.
Este libro recomendaríao a persoas da miña idade para que teñan unha lectura amena cunha novela clásica debido a que a xente dos meus anos non está afeita a ler novelas de épocas máis antigas.
Ana Señarís Veiras (4º ESO)
Para min o momento máis importante do libro é cando Pedriño casa, xa que se separatotalmente da tía Ádega e a súa vida cambia por completo en todos os sentidos.
O libro pareceume interesante porque reflicte a vida destes dous personaxes, Rañolas e Pedriño, naquela época que era tan diferente á actualidade.
No desenvolvemento, se tivese que cambiar algo, falaría algo máis de Rañolas porque de Pedriño xa se fala bastante. Con respecto ao desenlace deste libro, o final sorprendeume moito xa que para nada o esperaba nunha historia coma esta.
O meu personaxe favorito é Rañolas, porque a pesar de todas as dificultades que se lle presentaron na súa vida sempre intentou seguir para diante. O personaxe que menos me gustou foi Filomena, a sogra de Pedriño, porque o trata con moito desprezo e indiferenza.
A lingua resultoume fácil de entender aínda que hai moitos arcaísmos e hipergaleguismos no texto. O libro gustoume e recomendo lelo.
Lucía González Castro (4º ESO)
A
min este libro gustoume
moito, nunca antes tivera oportunidade
de ler unha obra
dun autor tan coñecido como Castelao, neste caso Os
dous
de sempre
é un libro que che explica moi ben a vida de dous rapaces,
concretamente Pedriño e Rañolas.
Os dous son moi distintos, xa que Pedriño é un rapaz ben feitiño e aínda que non é de clase social alta non ten problemas económicos. Pola contra Rañolas é un rapaz eivado e por se fora pouco ten moitos problemas económicos.
Respecto á linguaxe, non é complicado de entender, si que é verdade que ao ser un libro un pouco máis antigo hai palabras que eu non utilizaría hoxe en día, o bo é que moitas delas pódelas comprender polo contexto.
En xeral gustoume moito e lino bastante rápido porque ao final acábate enganchando xa que queres saber como remata a historia de Pedriño e Rañolas, penso que é un libro que debería ler todo o mundo.
Sonia Muíño Riomayor (4º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario