Andel de Libros (XIII): Males de cabeza, de Fran Alonso

Males de cabeza. Fran Alonso. Xerais

A min este libro gustoume moito porque era moi entretido, o vocabulario era moi fácil de entender e está dividido en varios contos curtos.

O conto que máis me gustou foi "A carapuchiña e o pobo feroz", xa que lle dá unha volta ao que é o conto popular, e tamén me gusta porque mostra como as persoas cambian rapidamente para mal, e lle botan a culpa aos demais sen arrepentirse.

O conto que menos me gustou foi o de "Desviación de chamada", xa que me parece moi ridícula a discusión que mantiveron, que tratou sobre que idioma van ter a conversa, xa que se entendían dende un primeiro momento.

En xeral as historias eran entretidas. Outras das que me gustaron son  "Como o pato Donald" e "Os aforros da vella".

Este libro recomendaríallo a todas as persoas. Xa que á maioría das persoas lles pasou algo do que conta algunha destas historias.

Non lle faría ningún cambio xa que gustaron en xeral todos os contos.

Sandra Noya Redondo (4º ESO)

Este libro gustoume moito xa que é o primeiro libro que leo deste autor, (Fran Alonso) e tamén me pareceu moi interesante. Gustoume moito xa que en todos os contos deste libro hai algunha persoa que non está ben da cabeza, diso penso que ben o título de Males de cabeza.

O relato que máis me gustou foi “Desviación de chamada”, xa que ao principio a muller e o home non se poñían de acordo para falar o mesmo idioma, ao final acabaron poñéndose de acordo e resultou que a muller tamen sabía falar o galego, xa que a súa nai era galega.

Neste libro non faría ningún cambio xa que penso que está ben así sen necesidade deles.

A lingua é bastante fácil de entender xa que o vocabulario é coloquial

Sonia Pumar Muíño (4º ESO)

Este libro paréceme un libro moi fácil de entender e rápido de ler, xa que cada historia ten aproximadamente dúas páxinas ou máis. Aínda que ao principio non me gustaba moito porque o contido de cada historia ten una serie de contradicións e non acababas de entender a historia, pero seguino lendo e enganchoume bastante porque moitas das historias son de humor. 

Ten moita variedades de temas. Hai historias de humor, de ficción, filosofía de vida e ata a morriña que sente o protagonista de "Estou Tolo" por Galicia. A historia que me pareceu máis humorística é a historia "Desviación de chamada", porque o protagonista fai una chamada a una muller para facerlle unha entrevista pero a muller contestalle cousas sen sentido ata que chegan a cambiar o idioma no que falan. A que máis me gustou foi "Carapuchiña e o pobo feroz" porque é una historia que mestura a fantasía coa realidade. 

Recomendo este libro porque aínda que non che guste ler, coma min, engánchate e pasáseche o tempo rápido.

Daniel González Iglesias (4º ESO)

Andel de Libros (XII): Arnoia Arnoia, de X. L. Méndez Ferrín

Arnoia, Arnoia. X. L. Méndez Ferrín. Xerais

A min o libro de Arnoia, Arnoia pareceume interesante, pero algúns capítulos foron moi difíciles de entender, como os dous últimos que tratan do final do libro, pero tamén había capítulos moi bos e fáciles de entender, como o principio do libro.                            

O momento máis interesante foi ó final aínda que era difícil de entender porque xuntaba moitas cousas. O final gustoume porque non me espera que acabara desa maneira, foi moi inesperado, porque non cría que Nmógadah ía a deixar de ser un príncipe segredo.                                                                                                                     

Recomendaríallo ler a calquera persoa que lle guste ler, pero sobre todo ás persoas que lle gusten ler libros de historias de príncipes e de aventuras.                                            

En xeral, o libro gustoume moito lelo, porque trata de aventuras e fantasía, e gústanme moito as historias dese tipo.

Manuel Vázquez Noya (3º ESO)

Andel de Libros (XI): Amor dos quince anos, Marylin, de Agustín Fernández Paz

Amor dos quince anos, Marylin. Agustín  Fernández  Paz. Xerais

Estas historias gustáronme moito pois son moi graciosas. 

A que máis me gustou foi a dos gatos, cando Nefertiti tivera 217. ''Un sono que adelgaza'' tamén me gustou moito, mais deume moito arrepío cando a Fernando lle saíra unha lesma do medio dos canelóns. Que noxo! 

Cambiaría que Alicia se marchara co doutor Quintillán, prefería que quedara con Fernando, pero así é a historia. O que me gustaría era que Ramón Pedreira aparecera, e retomara a súa relación con María. 

No primeiro relato non é nada crible o de Vlad Tepes XV Conde de Dracul, máis coñecido como Conde Drácula, pois os vampiros non existen. Igual me pasou co relato ''Malos tempos para fantasmas'' pois non creo que alguén se poida reencarnar cada 25 anos. 

O meu personaxe preferido foi Nefertiti, aínda que non sexa unha persoa, penso que xoga un papel bastante importante na súa historia, pois é a culpable de que Alberte e a súa esposa marcharan do caserón herdado do seu tío. 

Por último, recomendaríalle este libro a calquera persoa, a calquera lle pode gustar, pero especialmente a todos os meus compañeiros do rol '' Los Juegos del Hambre''.

Daniel Castro Álvarez (3º ESO)

A min este libro encantoume porque me gusta a forma en que mete cine polo medio e está moi ben relatado.

A parte que máis me gustou foi o relato de "Un problema de ósos", porque me gustan as historias de vampiros, pois paréceme moi incrible e divertido.

Faría un cambio no relato "Un sono que adelgaza", porque non me gustou que Alicia deixara a Fernando e se fora co doutor,  pero a parte que menos me gustou foi "Malos tempos para as pantasmas" porque me pareceu moi breve e non di se Diego se acaba namorando ou non, pero en xeral estivo todo moi ben.

A lingua era moi fácil de entender, creo que se adapta moito a linguaxe actual.

Recomendo este libro para a xente que lle guste o cine e as historias de fantasía de amor.

Laura Mariño Rey (3º ESO)

Andel de Libros (X): Pel de lobo, de Xosé Miranda

Pel de lobo. Xosé Miranda. Xerais.

A min o libro de Pel de lobo gustoume moito, é un libro moi entretido sobre lobishome e cazadores. 

Pareceume moi entretido porque mantente intrigado ata o final. É moi intrigante e divertido, porque ó final do libro levas unha sorpresa porque non te imaxinarías que ía a pasar iso. 

Ademais é moi fácil de ler porque é divertido, xa que en algúns momentos do libro pasan algunhas cousas graciosas e facilmente se acaba de ler en pouco tempo, e ten un vocabulario moi fácil de entender e moi básico, aínda que houbo algunhas palabras que non entendín. 

É un dos libros en galego que máis me gustou porque me gustan moito este tipo de historias de fantasía e en especial de bestas feroces, tamén me gusta porque está baseada nun espazo en Galicia, concretamente no concello do Incio.                                                            

Eu recomendaríalle este libro a toda a xente que lle gusten as historias de lobishomes e de fantasía en xeral.

Adrián Landeira Pose (3º ESO)

El asesinato de la profesora de Lengua de Jordi Sierra i Fabra

Por Adrián González Lage de 3º ESO

www.anayainfantilyjuvenil.com

La portada me gusta, y creo que sí que tiene un poco de relación con el contenido del libro, porque en la portada está la profesora de lengua y también se ven edificios detrás como si estuvieran en la ciudad, donde transcurrieron todas las pruebas.

También me gusta porque la portada es colorida, me llamó la atención la portada, por eso he cogido el libro.

Érase una vez una maestra de lengua, que daba clase a sus alumnos. Como es normal, la maestra les mandó  leer un libro y les examinó. Las notas no eran buena porque muy pocos habían leído el libro y todos tenían muchas faltas, menos dos de los alumnos.

La maestra les echó el sermón y luego dijo que ella no iba a dar más clase en lo que quedaba de curso.

Los niños lo estuvieron hablando y pensaron que se le paria al día siguiente, pero no fue como esperaban. Estuvo mucho tiempo mal, hasta que un día falto a clase y la directora y el jefe de estudios fueron a su clase y les dijeron que la maestra estaba loca. La maestra había mandado una carta que leyó el inspector de policía. La carta decía que la maestra (  la señorita Soledad) se había vuelto loca, y que iba a matar a uno de los alumnos si no daban con ella antes de las ocho. La carta también decía que para encontrarla le iban a dar unas pistas. Después de que el inspector terminó de leer la carta, la directora del colegio  dijo que esto debería quedar entre ellos, pero los niños no sabían dónde estaban esas pistas porque no venían en la carta. 

Las sensaciones que me produjo la  lectura son las siguientes: 

IRRESPONSABILIDAD- Porque los niños no leyeron el libro cuando lo tenían que leer.

CARIÑO-Por parte de la maestra porque con las pruebas demostró que los quería.

INQUIETUD- Porque cuando acababas una página te veías obligado a seguir leyendo y porque tenían ganas de saber lo que pasaría al final

Mi cita favorita: 

"La directora del instituto era una mujer rígida, severa, recia y cuadrada.

Y al mismo tiempo era un trozo de pan, de ahí lo de Buena, mantenía una cierta belleza juvenil, de ahí lo de Bonita.

Y vestía con un pésimo gusto de ahí lo de Barata.

(Se llamaba Bienvenida Blanco Balcázar, BBB o Buena, Bonita y Barata)"

Andel de Libros (IX): Aire negro, de Agustín Fernández Paz

Aire negro. Agustín Fernández Paz. Xerais.

A min este libro encantoume porque hai moito misterio e danche ganas de seguir lendo para ver que pasa.

A parte máis interesante do libro pareceume ao final cando a Gran Besta leva a Laura.

O que menos me gustou foi que Moncho lle dicía a Laura que non a quería na pousada porque ía espertar a Gran Besta, aínda que despois espertara.

Gustoume a dedicación e como insistía Víctor en que Laura se puxera ben.

Pareceume inquietante cando a Gran Besta foi a por Iria porque tiña o pelo vermello coma Laura e case a mata, ese foi un sinal evidente de que a Gran Besta espertara e ía a por Laura.

Cambiaría o final porque me gustaría que Víctor e Laura acabaran saíndo e que a Gran Besta morrera.

A linguaxe pareceume de nivel medio, xa que había algunhas palabras que non entendía como: aciaga, amodorrados, aprehensión...

Este libro lino porque mo recomendaron Dani e Irea, e non se equivocaron xa que me pareceu fascinante.

Laura Mariño Rey (3º ESO)

Gustoume moito este libro, pois coma moitos outros, trata de psiquiátricos, enfermos mentais… Ese tipo de historias abraianme xa que me deixan con intriga, con inquietude e tamén me dá algún medo.

Do relato, o personaxe que máis me gustou foi Laura pois aínda que lle dá medo recordar a súa historia fai todo o que pode por escribir o que recorda. A verdade é que tal historia dá medo recordar. 

As miñas escenas preferidas son nas cales Laura relata os acontecementos antes de que lle caera o raio.  

O final, deixoume totalmente abraiado, nunca pensara que ía terminar de tal forma.

Recomendaríalle este libro a miña compañeira da clase Laura Mariño, pois gustaríame que me dixera o que pensa deste relato. Tamén llo recomendaría a miña amiga de Buenos Aires, Valentina, pois a ela tamén lle gustan moito estas historias. Recoméndolle este libro a todo quen estea interesado nel, pois é unha das historias que se han de ler polo menos unha vez antes de morrer.

Daniel Castro Álvarez (3º ESO)

Foi un libro que me gustou bastante, pola forma que tivo Agustín de escribilo. Tamén me gustou a forma que tivo de redactalo, porque escribe moi ben e enténdese sen problema a maioría das cousas.

A parte do libro que máis me gustou foi cando Laura Novo fala da súa historia e cómo se volveu paranoica e empezaba a ver sombras e cousas moi estrañas.

O final do libro pareceume un pouco triste, porque ela foi raptada pola “Gran Besta”, pero en xeral,gustoume todo.

Podo dicir que foi un dos mellores libros que lin de Agustín Fernández Paz e que tiven o pracer de ler (outro título que lle lin foi Cartas de inverno).

A lingua en xeral,enténdese dado que non é un libro moi difícil.

Recoméndollo a todos os públicos e para todas as idades, porque realmente…é un libro incrible.

Irea Ríos Casas (3º ESO)

A min este libro gustoume moito porque é de misterio e acción e  encantoume ler como Victor intentaba resolver os problemas de Laura, que eran principalmente que era unha nena autista que non recordaba nada da súa vida anterior despois do seu accidente que foi que lle caeu un raio e ademáis escribia o seu nome sen parar LAURA NOVO.

Pero para min o máis interesante de todo foi cando Laura desapareceu e encontraron o rastro dunha besta. E tamén cando Laura contaba cousas da súa vida anterior como por exemplo que tiña un can que lle morreu ou que morrera moita da súa familia e que tamen montara unha casa de turismo rural en Galicia e que tivera dous mozos.

Este libro ten tres momentos diferentes na historia e gustoume máis a parte na que Laura conta a súa vida.

Recomendarialle este libro ás persoas que lles guste ler e lles gusten as novelas de suspense, este en concreto está moi interesante, sobre todo a partir da páxina 20 porque ai é donde Victor empeza a
relacionarse con Laura e empezan a falar deles e a facer cousas xuntos.

 José Luis Mirás Otero (3º ESO)

Andel de Libros (VIII): Salitre, de Jaureguizar

Salitre. Santiago Jaureguizar. Xerais

Este libro gustoume moito, foi un dos libros que máis me gustou dos que levo lido porque é moi curto e enténdese moi o vocabulario.

O momento que máis me gustou foi cando lle dispararon a Paula no mar porque aínda que queiras parar de ler o libro nese momento é imposible porque quedas coa curiosidade de que lle vai pasar. Ó final só foi un raspadura pero ese trozo do libro foi o que máis me gustou.

Eu non eliminaria a ningún personaxe porque as conversas que mantiñan os personaxes eran adecuadas para un personaxe en concreto, pois á hora de falar o personaxe dependendo a capacidade e a idade que ten fala cunha linguaxe diferente ca os personaxes maiores de idade ou con máis capacidade.

Tamén me gustou este libro polo fácil que é lelo, pois ten un texto moi doado de ler e é moi divertido.

Eu recoméndollo a todas as persoas porque é  moi interesante e ademais aparecen rapaces e xente maior.

Sergio Arias García (3º ESO)

A min o libro gustoume, porque engancha dende o principio, e xa dende o principio queres seguir lendo para saber máis, este libro en especial gustoume tamén polo tema da praia e todo iso porque a min iso gústame.

O libro é divertido porque tamén ten un pequeno tema erótico entre os dous mozos e non é aburrido como outros libros, era moi intrigante e quedei con ganas de saber máis porque nese final aberto quedas coas gañas de saber se o neno lle vai facer algo á nai ou se a nai vai vir a ver o neno.

A min iso de que a nai o chamara ó final do libro sorprendeume moito porque eu xa dende o principio pensei que a súa nai estaba morta pero ó parecer a moza de Eduardo tiña razón, pensei que xusto nese momento da chamada ía coller Eduardo e lle ían dicir que lle pasara algo a Paula. O seu pai estivéralle mentindo ó rapaz dende o día en que súa nai marchou de onde el.

A min o personaxe que máis me gustou foi o Americano porque andaba percorrendo o mundo e tamén porque foi tres veces campión do mundo en surf, O persoaxe que menos me gustou foi o mariñeiro Lino porque era moi agresivo e sempre quería arranxar as cousas con violencia. 

Gustaríame que o libro seguira para poder ler o que vai pasar coa nai de Eduardo.

Eu animaría á xente a ler este libro porque á parte de que é facil de ler e interesante.

Adrián González Laxe (3º ESO)

Andel de Libros (VII): Trampa de luz, de Agustín Agra

Trampa de luz. Agustín Agra. Xerais.

A min a verdade é que este libro non me gustou moito, basicamente porque é bastante difícil de entender. 

Outra cousa pola que non me gustou moito o libro foi polo final, porque a min non me gustan os finais abertos, pero aínda así recoméndolle este libro á xente que lle gusten os libros de fantasía, de intriga, de misterio ou tamén de medo. 

O que máis me gustou deste libro foi o personaxe do campaneiro, pola intriga toda que fai pasar, e o que menos que gustou e que sen dúbida cambiaría sería o final, porque te deixa coa intriga.

Non me pareceu un libro moi realista, porque hai un personaxe que posiblemente sexa o causante de que sucedan moitas cousas que non son normais. 

Aínda así, se queres pasar un bo anaco de intriga e de misterio recoméndoche que leas este libro xa que é un libro corto e pódese ler en pouco tempo.

Adrián Landeira Pose (3º ESO)

A min este libro gustoume, pero non foi o libro que máis me gustou porque había bastantes palabras que non entendia, pero aínda así interesoume o tema.

O momento que máis me interesou foi a maneira na que o pai de Irene lle esinaa o mundo dos insectos e toda clase de animais e como ten que tratalos, sempre con coidado de collelos, e despois de collelos e fotografalos sen facerlle dano. É tamén lle explicou a diferenza que hai entre o imaxinario e o mundo real.

Non eliminaría ningún personaxe pois todos teñen a súa participación no momento adecuado.

O final do libro gustoume porque non me esperaba que sucedera así, porque o remate deste relato acabou cando Irene estaba remexendo no andel dos libro e entre os libros caeulle a campá da súa bisavoa e recordoulle o rapaz que tocaba a campá na praza.

Recoméndollo a toda a xente que lle guste o mundo dos animais e que sempre queren aprender máis.

Sergio Arias García (3º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando Irene comeza a sospeitar do rapaz campaneiro, porque non cría que fora el o culpable de todos os acontecementos.

O final, non me causou ningunha sorpresa xa que  me esperaba que fora desa maneira, xa sabía que ía a ir á biblioteca a buscar información.

Persoalmente, o libro foi moi difícil de entender xa que había cousas moi raras e difíciles de entender, sobre todo o final da historia.

Este libro non me gustou nada, a pesar de que ten poucas páxinas, porque me resultou unha historia dificil de entender. Non llo recomendaría a ninguén, pero se tivera que recomendalo faríao a xente que lle gusten as historias de medo e de fantasía, porque na historia hai cousas que tratan sobre a fantasía e tamén cousas que dan  medo.

Manuel Vázquez Noya (3º ESO)

A min persoalmente non me gustou este libro porque é moi eslamiado e ao final non pasa nada e desde o principio aínda que é moi pequeno resulta custoso de ler porque non te engancha.

Do libro eu cambiaría que houbese algo máis escenas de acción para que o relato fose algo máis intrigante e que fora algo máis de aventuras.

Gustaríame que a nena protagonista fora en busca de probas para saber o que lle pasou a os animais.

Eu non recomendo este libro porque para min resultou moi aburrido.

Adrián González Lage (3º ESO)

Xeitosos e solidarios

Imaxe: Facebook (Os Xeitosos de Trazo)

Moit@s d@s nos@s alumn@s e ex alumn@s forman parte ou teñen formado parte desta asociación cultural. Teñen animado festas no centro escolar e nas rúas, por moitas partes de Galicia.

Queremos felicitalos polo seu aniversario e recordarvos que o vindeiro sábado van celebralo  solidariamente en Compostela. Un bo plan para a fin de semana.

Andel de Libros (VI): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre

Unha presa de terra. Marilar Aleixandre. Ir Indo.

Este libro gustoume moito porque é un libro detectivesco e bastante entretido. O único que lle reprocho é que sexa un final tan obvio e que se saiba xa dende o principio, pero polo resto está ben porque é un libro fácil de ler e que te engancha, non polo final pero por saber que vai facer a rapaza para descubrilo ou como o vai facer. 

Os personaxes son todos moi carismáticos e con moita personalidade, e estes reflicten moi ben a vida real e como son os veciños. O momento que máis me gustou foi cando o policía se equivoca de culpable e a detective acerta.

A linguaxe pareceume moi sinxela e adaptada para todos os públicos.

Recoméndolle este libro aos rapaces que lles gusten os libros de misterio, pero que tampouco se queiran matar a pensar como e quen o faría.

Tomás Beiras Rivas (4º ESO)

Este libro, a min persoalmente gustoume moito, porque é de misterio, e todo o relacionado con ese tema encántame. Tamén me gustou porque é moi fácil de ler, e non te perdes polo medio.

A escena máis importante penso que foi cando Pepe estaba a piques de tirar a Ana polo balcón, e de súpeto apareceu Silvia cunha pistola na man, e disparoulle no xeonllo ó home. Penso que é moi importante, porque foi cando se descubriu quen fora o asasino, e tamén porque lle salvaron a vida a Ana.

O tema é moi emocionante, porque non podes parar de lelo unha vez que empezas, e queres saber como vai acabar todo.

Non faría ningún cambio, gústame tal e como está. E en canto ó novo final, prefiro o do libro.

A lingua foime moi fácil de entender, aínda que había algunhas palabras que non sabía o seu significado, pero sacábanse facilmente polo contexto.

Este libro recomendaríallo a toda a xente, que lle guste ler, porque engancha moito, e é moi entretido.

Jennifer López Becerra (4º ESO)

A min este libro pareceume unha boa maneira de lle mostrar ao mundo a violencia de xénero, xa que todos os días aparecen mulleres mortas a mans das súas parellas ou exparellas. Por outro lado tamén mostra que as persoas non nos podemos fiar das aparencias xa que nos poden enganar. 

É unha obra xuvenil. O que máis me gustou do libro é cando Ana empeza a investigar o caso, xa que ten a sensación de que anda dando os mesmos pasos que xa deu a policía, sen obter ningún resultado. 

Por outra banda o que menos me gustou do libro é a parte do principio xa que ten moitas descricións e se non tes interese por ler o libro non che vai a gustar nin un pouco.

Con respecto a lingua é moi comprensible e fácil de ler.

En xeral a min gustoume moito e recomendaríalle a xente que o lese xa que é moi entretido e unha vez que comezas a lelo non paras ata que o terminas.

Miriam Baleato Fraga (4º ESO)

Andel de Libros (V): Memorias dun neno labrego, de Xosé Neira Vilas

Memorias dun neno labrego. Xosé Neira Vilas. Galaxia

Este libro a min gustoume moito porque é moi orixinal e porque eu son de aldea e aínda que eu non tiven a necesidade de ter que facer nada diso foime moi fácil de comprender a súa maneira de pensar e de actuar.

O que máis me gustou do libro foi que Balbino dicía que aínda que viña moi cansado que lle gustaba moito ir á feira e que merecía a pena.

O que menos me gustou foi cando o pai lle pegou ao fillo diante do señor e que o rapaz caía e volvíase a levantar xa que sabía que a seu pai iso tampouco lle gustaba, pero que o tiña que facer para poder seguir vivindo e traballando esas terras.

Con respecto ao vocabulario a min pareceume fácil de comprender pero creo que se quen o lese fose unha persoa de cidade non creo que entendese nada xa que este libro contén moitas expresións propias da cultura galega pero aínda así eu si que llo recomendaría porque moita xente ten unha visión equivocada da vida da xente do rural.

Miriam Baleato Fraga (4º ESO)

Este libro,tiña moitas ganas de lelo porque é un ‘’clásico’’ e moita xente me ten dito que lles encantara. A min persoalmente, gustoume (ao contrario do que eu pensaba ao principio), paréceme fácil de ler e ademais non ten palabras moi difíciles de entender.

Gústame a maneira que ten Xosé Neira Vilas de relatar. Nunca lera un libro del, pero paréceme que neste libro, polo menos, non é aburrido nin se fai pesado lelo.

Gústame porque reflicte o que era a vida na aldea fai anos atrás.Un dos momentos que máis me gustou, foi cando Lelo axuda a Balbino a saír da auga e se fan amigos, os mellores amigos, e despois cóntanse todo, aínda que me dá pena cando Lelo emigra coa súa familia sen poder despedirse do seu amigo e o pobre Balbino queda moi triste.

O capítulo que menos me gustou foi o do loito, porque o pobre rapaz non lle deixaban facer nada por culpa diso.

Recomendo totalmente este libro porque é moi ameno, aínda que algúns capítulos sexan algo aburridos.

Noelia Casas García (4º ESO)

Pois a verdade é que, ó contrario do que eu pensaba, este libro gustoume moito, porque á parte de ser entretido e fácil de ler, tamén nos mostra moi detalladamente como era a sociedade na época de Balbino.

A escena máis importante penso que foi cando Balbino lle guindou un cantazo a Manolito, porque demostrou que tiña moito valor.

O tema penso que é triste e alegre ó mesmo tempo, porque naquela época vivíase nunhas condicións pouco axeitadas, pero os rapaces ilusionábanse con calquera cousa, ó que a xente de agora xa non lle dá importancia, como pode ser unha caixa de madeira.

Non faría ningún cambio, e con respecto ó novo final, prefiro o do libro e non o meu.

A lingua foi bastante fácil de entender, xa que se usan moitas palabras da nosa vida cotiá, que estou farta de oír cada día, e algunha palabra que non entendía sacábase facilmente polo contexto no que se atopaba.

Jennifer López Becerra (4º ESO)

Este libro foi un dos que máis me gustou dos que lin, ainda que non foran moitos.

Gústanme tanto as historias que conta, aínda que acaben todas cun final tráxico, por definilo dalgunha maneira, e tamén me gustan as personaxes, xa que che permite que ti os imaxines, pero ao mesmo tempo teñen unha descrición caracteristica cada un.

Tamén me gusta que ao principio de cada capitulo hai unhas palabras claves que van en maiúscula.

Un dos relatos que máis me gustaron foron as da "Pedra" e "O meu  amigo". Parecéronme moi 

bonitos xa que nun maosa un concepto de amizade que penso que se perdeu, e o outro gustoume porque me dá rabia que o pai non volva por el cando lle mandaron pegarlle.

O final si que non esperaba así xa que durante toda a historia lle pasan cousas negativas pensei que ía acabar tirado por algun lugar.

Sandra Noya Redondo (4º ESO)

Andel de Libros (IV): A esmorga, de Eduardo Blanco-Amor

A esmorga. Eduardo Blanco-Amor. Galaxia

Esta historia gustoume moito, resultoume moi entretida e moi interesante para ler. O que me custou moito foi o principio, porque non entendín nada do que poñía este libro, e tamén me custou moito entender o final, xa que non me daba de conta de que o home estaba declarando. Tiven que lelo dúas veces para enterarme de algo. Unha vez que me enterei de que ía, o libro resultoume moi fácil de ler.

O que máis me gustou do libro foi cando os personaxes se ían metendo en líos cada dous por tres. O que máis me gustou foi cando Cibrán lle prendeu lume ao pazo do castelo, porque me pareceu unha situación moi graciosa. Este libro, para non ser nin de intriga, nin de misterio,nin de aventuras, gustoume moito.

Eu recomendaríallo a calquera persoa que lle guste moito ler, xa que esta historia é moi difícil de entender de que trata.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (4º ESO)

A min este libro pareceume un pouco difícil de ler, xa que ten moitos dialectalismos e moitas desas palabras non sei o que significan, Tamén me pareceu difícil porque uns personaxes falan o galego e outros falan o castelán, pero á parte disto o libro gustoume bastante.

Creo que neste libro se reflicte ben a realidade da época no que está narrado, especialmente nos mundos marxinais da cidade de Auria.

O momento máis importante da historia foi cando descobren que a muller tan fermosa é unha boneca e deciden ir á casa de Socorrito, iso é o que vai desencadear o resto da historia. Faría cambios no final porque queda algo dubidoso non se sabe verdadeiramente a morte do protagonista, de Cibrán.

A lingua é difícil xa que é dialectal e hai moitas palabras que tiven que buscar no dicionario e algunhas non aparecian

Sonia Pumar Muíño (4º ESO)

Este a dicir verdade pareceume un gran libro e se me apuras o mellor dos libros que lin en galego, dado que ten de todo: os personaxes van de festa e emborráchanse, fan liortas moi grandes como queimar unha bodega, hai asasinatos e unha muller fermosa, tensión e un final a modo de climax. 

Ademais neste libro é moi fácil sentirse identificado con calquera personaxe xa sexas o tipo de persoas que lles gusta emborracharse cos colegas e ir de taberna en taberna, a muller fermosa, ou incluso a nai e ama de casa que coida da súa familia por riba de todo.

A única dificultade deste libro é o seu galego antigo, pero cando te acostumas a tres ou catro palabras o libro lése perfectamente e sen ningún problema.

Polo tanto recoméndolle este libro a toda clase de persoas e recoméndolles que se paren un pouco e se intenten poñer na pel dos personaxes porque de seguro que gozarán da súa lectura.

Tomás Beiras Rivas (4º ESO)

Gustoume bastante o libro xa que é bastante divertido, sobre todo cando fan  mal por toda a rúa por exemplo cando queiman o pazo e cando van á casa da muller misteriosa.

Este libro foi o que máis me gustou ler en todos os anos de galego xa que este fala moito como fala a xente da rúa e non con moitas palabras que non se entenden. Ademais quedabas enganchado cando empezaban a facer mal por todo e non sabías o que farían despois.

O que menos me gustou foi a introdución xa que é algo aburrida e repite sempre o de “si señor” e non entendín moito do que dicían ata que me dei conta que lle falaba a un xuíz. 

A linguaxe pareceume fácil, ainda que había moitos dialectalismos como "sintiu", moitas acoutacións como "vamos pa" e vulgarismos.

Este libro recoméndollo a todas as persoas que cheguen a este curso xa que é bastante divertido e moi fácil de ler sabendo que o protagonista lle fala a un xuíz.

Álvaro Noya Rey (4º ESO) 

A min o libro gustoume moito sobre todo por como está feito. O que máis me gustou foron as falcatruadas que os 3 amigos realizaron durante o transcurso da historia.

A esmorga é unha novela tremendista e fantástica ademais toda a historia ocorre nun día, é dicir 24 horas dende pola mañá ata a noite.

O que non me gustou moito do libro é que ao principio dos capítulos Cibrán ( o protagonista da historia) fala cunha persoa que é un xuíz pero se non se sabe que é un xuíz, por iso é difícil entender a historia. 

O libro está escrito nun galego que non se entende moi ben con palabras dialectais ( pra#para, il#el, hastra#ata….). Ademais disto o vocabulario do libro é bastante complexo.

Eu persoalmente recomendarialle este libro a persoas que lle gusten os libros de falcatruadas e persoas maiores de 16 anos xa que o vocabulario do libro é bastante complexo e non se entende moi ben.

Iván Señarís Veiras (4º ESO)

Este libro gustoume bastante se non fose pola dificultade da lectura, porque algunhas palabras eran bastantes dificiles de entender xa que ou eran dialectalismos ou eran palabras que se usaban antigamente e costoume bastante entender o relato ao principio.

O libro en si gustoume moito xa que había moita variedade de temas: pelexas, borracheiras, mulleres, asasinatos…Un pouco de todo e iso gustoume moito deste libro. 

Tameén me gustou moito o seu final xa que eu ao principio non me enteraba da história xa que falaba o protagonista só e polo medio aparecía outro persoaxe pero non falaba e iso desconcertábame pero ao final,cando vin que era un xuíz xa me cadrou todo.

O que máis me gustou do libro foi o final xa que non o esperaba para nada, Non pensaba que morrerian 2 protagonistas, un suicidándose e o outro afogado nunha lagoa.

Adrián Ríos González (4º ESO)