Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 7 de febreiro de 2013

De "amores horrorosos"

Aproveitando que se acerca o San Valentín...e como ás veces tod@s vemos amores por aí que nos producen un sentimento ou unha sensación de "Que horror!!"...

...abrimos aquí unha sección compartida que imos chamar "Horrorosas cancións de amor", para darnos un paseo por esas horribles relacións acompañadas de horribles sentimentos (que nos fan sentir tan, tan mal...que tal vez teñan pouco de amor que goza de boa saúde, que nos debe alegrar a vida, e non convertir os nosos días nunha tortura). 

Ademais, penso que aínda nos vai dar para rir un pouco. (Asun promete, ademais, traballar nas aulas algunhas das cancións que propoñades)

Instruccións para participar.

 Enviade ao correo da biblioteca

1. Breve comentario sobre por que pensas que o tema describe un "horroroso amor"
2. Letra da canción (atópanse facilmente en Internet, para poder apreciar ben os "horrores")
3. Vídeo e/ou audio da canción


Por exemplo : Sin ti no soy nada de Amaral

Comentario: Non estamos dacordo con ese sentimento horrible de que non son nada sin ti, é falso. A realidade moitas veces é que sin ti podo ser moito, e por suposto, sirvo para un montón de cousas. Tal vez ata serei máis feliz que estando contigo.


Sin ti no soy nada,
una gota de lluvia mojando mi cara
mi mundo es pequeño y mi corazón pedacitos de hielo
solía pensar que el amor no es real,
una ilusión que siempre se acaba
y ahora sin ti no soy nada
sin ti niña mala,
sin ti niña triste
que abraza su almohada
tirada en la cama,
mirando la tele y no viendo nada
amar por amar y romper a llorar
en lo más cierto y profundo del alma,
sin ti no soy nada
los días que pasan,
las luces del alba,
mi alma, mi cuerpo, mi voz, no sirven de nada
porque yo sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
me siento tan rara,
las noches de juerga se vuelven amargas
me río sin ganas con una sonrisa pintada en la cara
soy sólo un actor que olvidó su guión,
al fin y al cabo son sólo palabras que no dicen nada
los días que pasan,
las luces del alba,
mi alma, mi cuerpo, mi voz, no sirven de nada
qué no daría yo por tener tu mirada,
por ser como siempre los dos
mientras todo cambia
porque yo sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
sin ti no soy nada.




Vídeo visto no Youtube

O portugués, unha xanela aberta ao mundo

Dende hai un par de días podemos botar un ollo á literatura en lingua portuguesa nos pasillos do instituto. Decidimos airear os libros en portugués dos que dispoñemos, para celebrar unha novidade/experimento que botamos a andar no Club de lectura: unha, ou máis ben dúas, lecturas nesta lingua que é, ou case, a nosa. Seis atrevidas chicas de 3º e 4º de ESO conforman este club e van ser as pioneiras do que pretendemos sexa unha continuidade nos vindeiros anos. (Abaixo á dereita podedes ver o que estamos a ler, pinchando encima das portadas dos libros.) 
Queremos agradecer a tod@s @s moz@s voluntarios que nos axudaron este martes a última hora a montar esta mostra, @s da foto. A exposición pretende ser un ánimo para que botedes un ollo  aos escritos nesta lingua, coa intención de descubrir que resulta máis sinxela do que pensabamos. Así nos está a suceder a nós.


luns, 4 de febreiro de 2013

Hoxe: Día Mundial contra o cancro

Imaxe vista no Facebook (Descosido)

Dona Angelita, a inventora galega do libro electrónico

Foto: www.losfilologos.com
El objetivo de doña Angelita era “reducir el peso de los libros” que los niños debían llevar en sus carteras y “hacer la enseñanza más atractiva para los alumnos”, explica su nieto, que añade que otra de sus preocupaciones eran “los niños con alguna dificultad, por ejemplo en la vista, para los que ideó la posibilidad de graduar la lámina transparente bajo la cual se deslizaban los carretes”.

Desgraciadamente, la Enciclopedia Mecánica nunca se llegó a comercializar, debido a que en ese tiempo “había otras prioridades en el país y se apostó por otros proyectos. Además,  la implementación de todas las especificaciones del invento era inviable”, afirma Rodríguez.


“En sus últimos años, Ángela intentó volverlo a construir, cuando ya era todo tecnológicamente viable, pero no consiguió apoyo público ni financiación privada. El que fuera mujer y española quizás contribuyó a ello…”, añade.

Aquí o artigo completo

venres, 1 de febreiro de 2013

"...era da cor do caramelo e era moi suaviño"


Por Irea Ríos Casas (1º ESO)


Palabras de Caramelo é un libro  que lemos no Club de lectura do autor Gonzalo Moure

O libro narra a historia  dun neno que é xordomudo  chamado Kori.
Kori ía a unha escola onde lle ensinaban  a ler e a escribir, e cada  día ía empezando a saber un pouco máis.

O seu tío tiña unha camela que un bo dia pariu, e naceulle un pequeno camelo. Kori emocionouse moito con este nacemento e cada dia ía visitar á cría e  contarlle as súas cousas. Púxolle o nome de  Caramelo porque era da cor do caramelo, e era moi suaviño.

Kori pensaba que Caramelo cando movía os beizos lle dicía cousas, el interpretaba como que se comunicaba con él. Cada dia que pasaba íase encariñando máis e máis, por iso  compartia co seu amigo todo o que lle acontecia.

Un día no campamento de Kori xa non quedaba comida para alimentarse, e pensaron que chegara a hora de matar a Caramelo. Kori non sabía nada de que tiñan que matalo e cando o soubo púxose moi triste e decidiu escapar cara ao norte con él, pero acabaron por atopalos.

O día do sacrificio levaron a Caramelo a unha montaña para matalo, porque dicían que había que sacrificalo  mirando ao sol.

 Kori quedou alí a ver como mataban a Caramelo e acariñándoo todo o tempo. Caíanlle as bágoas polas meixelas pero non deixaba de mirar  todo o tempo para Kori e dicirlle palabras bonitas  ao oído..

Cando Kori se fixo grande  aínda seguía pensando  en Caramelo, e fixo un libro con poemas que se chamou : Palabras de Caramelo.

Este libro foi moi coñecido e sóuboo porque un día de casualidade coñeceu a un poeta famoso, e falando con el, enterouse de que sabía de memoria os poemas que el escribira a Caramelo.


Valoración persoal : Pareceume un gran libro e gustoume moito. A parte que máis me gustou foi cando levaron a Caramelo a montaña e Kori quedouse alí mirando como o mataban, ese momento pareceume moi emotivo.

Os camelos non falan....ou si...?

Por Adrián Landeira Pose (1º ESO)

No Club de lectura no primeiro trimestre limos un libro titulado Palabras de caramelo do autor Gonzalo Moure.

A historia desenrólase no Sáhara, o protagonista é
Kori, un rapaz saharaui xordomudo. Na escola especial a que el iba, so debuxaban, aprendían a atarse os cordóns... as cousas máis sinxelas para poderse defender eles solos. Kori, ao ser xordo, non sabía o que dicían as demais persoas, salvo os nomes que recordaba polos movementos dos beizos. Por exemplo: El era Kori (boca pechada, boca estirada), e súa nai Mahfuda (beizos pechados, boca aberta, boca pechada, boca aberta). Kori non  sabía que os camelos non falaban, porque ao regurxitar a comida movían a boca e os beizos, polo tanto Kori pensaba que os camelos falaban.

A Kori gustábanlle moito os animais, pero en especial un: O camelo. No Sáhara os camelos son animais de gando, como aquí as vacas. Criábanas e cando se facían maiores sacrificábanas.

Os tíos de Kori tiñan unha camela, e, cando saía da escola, sempre ía ver a camela. Un día Kori ía ver a camela e , ao chegar, tiña unha cría, a que Kori decidiu chamarlle caramelo, pola súa cor.
Kori aprendeu a escribir e sempre que ía ver o camelo levaba papel e bolígrafo para anotar o que o camelo lle “dicía”. Kori fíxose moi amigo do camelo, o camelo foi medrando e chegou a hora de sacrificalo, pero non quixeron dicirlle nada ao neno. Kori ao final acabouse enterando e decidiu marchar co camelo ao deserto do Sáhara. Ao final o seu pai e o seu tío fóronos buscar ao deserto porque senón morrerían sen auga e comida.

Chegou o día do sacrificio e Kori foi co seu tío e dous honorables homes do poboado a ver como sacrificaban ao camelo. Levou con el papel e bolígrafo para anotar todo o que lle dicía o camelo antes e durante o sacrificio. O camelo empezou a mover os labios e o  seu tío degolou a cabeza do camelo, o cal berraba e movía os beizos. E Kori aguantou durante o sacrificio e viu como mataban ao seu mellor amigo. Ao escribir todo o que seu amigo, o camelo, dicía, saíulle un poema que en realidad escribira el, porque os camelos non falan.

Kori medrou e seguiu escribindo poemas, ata que se fixo un xoven poeta moi reconocido en todo o país. O poema que Kori escribiu chamouse “Palabras de Caramelo”, como o seu amigo o camelo.

O que máis me gusta do conto e que Kori non se separou do seu amigo ata nin sequera á hora da súa morte.

Valoración persoal deste libro: 8



xoves, 31 de xaneiro de 2013

"Sola a los quince años. La peor de las soledades. "


Soledades de Ana 

de Jordi Sierra i Fabra


 Por Verónica Barreiro Calviño (4º ESO)      

Comentario de la portada y contraportada del libro.
En la portada además del título, el autor y la editorial, aparece una imagen de una chica mirando hacia el suelo (esta misma imagen se repite en la contraportada pero con un tamaño más reducido). La imagen transmite tristeza y soledad. Estas dos sensaciones se manifestarán en la historia de una manera u otra, tal como ya se hace en la contraportada, donde se avanza que la historia trata de un embarazo a los 15 años y de todas sus consecuencias.

Resumen de la historia:
Victoria llega de Inglaterra para el entierro de su hermana Ana que había fallecido de una hemorragia por practicarle mal un aborto. Aunque por poco no llega al entierro, gracias a su tío Joaquín lo consigue, y logra ver a su hermana por última vez luego de unos meses. Luego en la semana que permanece en su pueblo cuida de sus padres (aunque con muchas disputas), busca la verdad sobre lo que le ocurrió a su hermana (interrogando a sus amigos, Lidia y Daniel, a su exnovio Ramiro, y haciendo comprobaciones de sus declaraciones, el médico, la farmacia…) y recuerda viejos tiempos con su exnovio Jairo, ya que se habían dejado por la marcha de Victoria. Finalmente, Victoria averigua que su madre no había ayudado a Ana, la farmacia no  le había vendido los condones a su exnovio, luego de que se le rompiera uno, y él no había realizado la “marcha atrás”, el médico no le había dado la píldora del día después y el aborto había sido mal realizado. Tras saber esto, Victoria le plantó cara a su padre y volvió a Inglaterra para los exámenes, pero acompañada de Jairo, que había roto las cadenas que lo agarraban a ese pueblo tan asfixiante.

Mi opinión sobre el libro:
Yo pienso que este libro refleja bien el comportamiento de alguna sociedad (juzgar sin saber), y por eso me ha gustado. Puede ser una historia totalmente real y refleja algunas ideas que los adolescentes sienten o han sentido, por eso me identifico con l@s protagonistas.

Comentario de las sensaciones que me produjo la lectura:
-Valentía: ya que Victoria para estudiar en Inglaterra tuvo que tenerla para enfrentarse a sus padres, e incluso más, cuando intentó averiguar lo que le pasó a su hermana.

-Tristeza: ante el hecho de una muerte provocada por la ignorancia, ya que son los mayores los que no dan las medidas necesarias para que no ocurra un embarazo, además del comportamiento de todos después del entierro de Ana.

-Cariño y amor: entre Victoria y Jairo, Ana y Daniel o Ana y Ramiro, y sobre todo entre casi todos los personajes hacia Ana, (entre Lidia y Ana, Victoria y Ana, los padres y Ana…)

-Furia: ante el comportamiento del farmacéutico, el médico, los padres de Ana, Carmen (la que quiere estar con Jairo).

Comentario sobre algo que me llamó especialmente la atención:
Lo que me llamó realmente la atención fue el hecho de que en una farmacia en pleno siglo XXI no se vendieran  preservativos. Y sobre todo, no sabía que se podía realizar un aborto sin ir al hospital. Aunque en el libro no se dan muchos detalles, da la impresión de que quien le realizó el aborto a Ana no sabía de medicina, y para  mí eso es un hecho inconcebible.

Citas del libro:
Estas son algunas citas de las que me gustaron, aunque hay muchísimas más:

“Sola a los quince años. La peor de las soledades. Daniel y Lidia, sus amigos, no pudieron hacer nada, porque eran como ella. A veces creo que ésta es la generación de la soledad. Cuanto más se siente, menos se posee. Cuantos más medios,  menos comunicación. Cuantos más móviles, vídeos, consolas, ordenadores, correos electrónicos, más cárceles del alma. Cuanto más lleno está todos, más vacío nos encontramos. Cuanto más nos hablan, menos oímos. Y cuanto más creemos saber, más ignoramos, porque la mayoría está de vuelta de todo. ¿El precio? De vez en cuando muere una Ana. Sólo eso."

“Los 15 la edad de la última inocencia y la primera madurez”

“¿Alguien conoce a alguien realmente?”

“La única ventaja de los muertos es que no envejecen en la memoria de los vivos”.

“La muerte unía a las personas, las hacía solitarias, partícipes de un mismo dolor. Se necesitaban”.

He escogido estas citas porque reflejan mi forma de pensar. Además, con las dos primeras citas me di cuenta que me identifico con ellas ya que tengo 15 años y me parece que las citas están muy bien razonadas. Las tres últimas creo que son aún más profundas y creo que para comprenderlas completamente tienes que pasar por ciertas situaciones. Pero todas las citas son fantásticas.

mércores, 30 de xaneiro de 2013

Aposta pola paz, di SI !!!!

Hoxe celebramos o Día da Paz...........

Se queres LER por que, pincha aquí.

Se queres SENTIR por que, olla o vídeo
 (só dura 1 minuto e medio, o tempo restante son os créditos)

                                       
                                                          Vídeo visto no Youtube

luns, 28 de xaneiro de 2013

Isn´t it beautiful?, unha curtametraxe de Kevin Bradley




E desde outro blogue amigo, chamado trafegandoronseis, esta marabillosa curtametraxe sobre o que acontece nas bibliotecas.

Titúlase Isn´t it beautiful? e o seu autor chámase Kevin Bradley.

Dura  tan só 2:21, así que non a perdades.

A cara B do mundo editorial: Os nenos-libros de Bombai




Polo seu interese reproducimos este breve artigo tirado do dixital letraenobras sobre a difusión do libro e a súa comercialización por menores de idade sen escolarizar. Todo un paradoxo!!!

A cara B do mundo editorial: Os nenos-libros de Bombai
Canda China, a India é un dos países do mundo onde máis libros se falsifican. As mafias son quen de colocar nas rúas unha novela ou un ensaio no mesmo día que o fan as editoras e a menos da metade de prezo. Esta abraiante estrutura comercial ten como elo imprescindible os vendedores ambulantes, a maior parte deles menores de idade que buscan un xeito de axudarlle ás súas precarias economías familiares.

O pasado 4 de xaneiro a xornalista de orixe indio, afincada en USA, Sonia Faleiro escribía unha reveladora reportaxe no New York Times. Faleiro achegouse a falar con estes nenos para coñecer o seu día a día. E así puido ser testemuña de como rapaces que apenas puideron ir á escola pelexan cada día por vender “best-sellers” como a biografía de Steve Jobs mentres vixían que non haxa policías nas proximidades. Todo un paradoxo desta fenda social.

• Pódese ler aquí (en inglés) o artigo de Sonia Faleiro no New York Times

venres, 25 de xaneiro de 2013

Participa no concurso sobre "O principiño" de Saint-Exupèry



Entre o noso alumnado hai varios que teñen conta na rede social Twitter e agora poden participar neste concurso literario da Editorial Galaxia sobre O principiño de Saint-Exupèry, co hashtag #gustameoprincipiñopor

Velaquí as bases ao completo:
A Editorial Galaxia bota a andar un concurso en twitter arredor de O Principiño co gallo das vinte edicións en galego do clásico de Antoine de Saint-Exupèry.

Onte informabamos de que viña de sair do prelo a viséxima edición en galego de O Principiño, obra que na Editorial Galaxia publicamos no ano 1972 en tradución de Carlos Casares.

Co gallo deste acontecemento a Editorial Galaxia bota a andar un concurso en twitter que pretende animar aos internautas, a través desa rede social, a elaborar un breve texto que explique por que lles gusta O Principiño.

A través do hastag #gustameoprincipiñopor todas e todos os que o desexen poderán participar no certame en rede dende hoxe mesmo ata o vindeiro 7 de febreiro (dúas semanas en total), completando os 140 caracteres que nos permitirán saber que é o que nos gusta desta obra inmorrente.

Entre todos os participantes elixiremos o mellor texto que levará como premio unha edición en tapa dura da obra de Saint-Exupèry así como un exemplar de todas e cada unha das obras literarias de Carlos Casares, tradutor do libro e coleccionista de edicións en distintas linguas da obra.

Ánimo a todas e a todos. Contádenos por que vos gusta O Principiño.

martes, 22 de xaneiro de 2013

Fina Casalderrey, unha Muller na Real Academia Galega (por fin!!)


Reproducimos a alegría da Asesoría de Bibliotecas Escolares, que compartimos, ante as boas novas para a literatura galega:

"A RAG (Real Academia Galega) acaba de elixir a Fina Casalderrey como académica numeraria.
Con Fina entra na Academia unha muller (por méritos propios) pero tamén a literatura infantil e xuvenil. Diso vai tratar o seu discurso de entrada,  escoitaremos esas palabras que tratan desta literatura non sempre asumida como LITERATURA (con maiúsculas).
Realmente estamos de noraboa, pois sentímonos moi ben representadas por esta muller que entre outros conta con Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Unha muller que ademais é mestra (¿acaso se deixa de ser por non ir xa á escola?) e, polo tanto, mediadora do libro. Unha académica de luxo!"

Imaxe: fina.casalderrey.com
Pincha aquí para saber máis sobre a autora

venres, 18 de xaneiro de 2013

Outra de nen@s...

Disfruta das cores, das formas, das follas, os arrecendos...Imita á xente grande que o teñen preto e o aman. Xa é un/unha gran lector/lectora

Foto: Facebook (Rincón del libro)


mércores, 16 de xaneiro de 2013

Andel de Libros (XXVII): Poderosa, de Sérgio Klein


Poderosa, Sérgio Klein, Xerais



Un dos momentos que máis me gusta é cando Joana vai onda Júnior xa que descubrira que el era o seu admirador secreto. A pesar de que el era moi tímido e calado bícaa na fronte, na fazula, na punta do nariz e de aí á boca. E así os dous coma dous namorados bícanse profundamente. 
Este libro gustoume moito, foi dos que máis me gustou. Identíficome moito con Joana e coa súa vida xa que ela seméllase moito a min e moitos dos problemas que ten sonme moi familiares.
Eu non faría ningún cambio, pois todo está moi ben pensado e escrito.
A lingua foi moi fácil de entender xa que tampouco é unha lingua moi culta e o libro tamén o foi, a pesar de que ten bastantes personaxes e que tamén hai varias historias neste que se mesturan.

Cristina Deus García (3º ESO)