ÁS
VECES CANDO TE DÁS DE CONTA XA É DEMASIADO TARDE
Un 8 de
Decembro de 1989 ninguén podería saber o que ia suceder. Son as 11 da mañá,
toda a cidade está totalmente branca, non hai o primeiro coche polas estradas, os tellados estában
totalmente recubertos de neve, as beirarúas estaban totalemente baldeiras, soamente se podían ver un neno
pequeno que xogaba coa súa nai no parque.
A muller era morena, alta, tiña un rostro que só con
mirala se vía que non estaba pasando polos seus
mellores momentos, un rapaz pequeno duns 5 anos. Todo estaba totalemente
deserto eu volvin meterme na cama e
taparme coas sabas xa que a traballar non podía ir.
Pasadas unhas horas volvín levantarme mirei pola xanela
e vin ao mesmo rapaz alí no parque miraba
para un lado e para o outro pero non estaba aquela muller morena alta....onde
estaba?
Seguía mirando para un lado e para outro pero non
conseguía vela. Saquei o pixama rápidamente, vestinme coa primeira roupa que
collín por diante e decidín ir cara onda
o rapaz pero ao verme colleu e botou a correr. Todo era moi estraño. Non
entendía nada. A ese rapaz que lle pasaba? Onde estaba a súa nai?
Miro para atrás e as beirarúas estaban totalemente
colapsadas por xente que viña cara min quedei parada esperando ao que podería
pasar, pero toda a xente pasou de longo, incluso a xente pasaba por onda min e me pisaba e me
golpeaba sen darse de conta.
Eu non podía saber o que estaba sucedendo, collín
e botei a correr cara a miña casa de
novo. Estaba na cama, decidin taparme coas sabas ata a cabeza e collín e
púxenme a durmir coa esperanza de poder levantarme e dicir que todo foi un
soño.
8 de Decembro de 1989 ás 17:23. Levanteime a fume de carozo, abrn a
xanela e seguía ali o rapaz no parque. A xente andaba toda no mesmo sentido. O
rapaz seguía xogando, a súa nai nin estaba. Eu non entendía nada, levanteime e
fun á garda civíl dar parte do sucedido. Dixéronme que non me procupara por
nada que eles estudarían o asunto.
Eu non paraba de darlle voltas, iso tiña que estar a
ser un soño, pensaba para min mesma que podería estar alucinando xa que eu
levaba tempo moi deprimida. Non estaba a gusto comigo mesma desde que miña nai
morrera atropelada por un camión. Non conseguia nin un día estar tranquila.
Estaba sentada no sofá dándolle voltas ao sucedido, tratando de sacar algunha conclusión.
Soa o teléfono. Collo rápidamente. Son os da garda civil.
Nada raro encontraron no asunto e dixéronme que me voltarían chamar e que non
cerrarían o caso. A verdade é que quedei algo máis tranquila pero voltei a
mirar pola xanela e ali estaba o rapaz.
Pensei no que me dixeran os gardas, acouguei e
decidin lavarme, vestirme, peitearme e
ir ver unha película ao cine, cousa que xa había uns anos que non fixera. Xa as
miñas amigas mo dicían: Estás seguido metida na casa, sae algo, distráete. Pero
eu desde a morte de miña nai non tiña
ánimo ningún. As rapazas tentaban sacarme da casa e que podía ir a Ordes de
festa, ir de compras pero eu intentaba esquivar cada unha das invitacións que
me facian cada día. Ese día elas non me invitaron, non me chamaron e non me
botaron a bronca, nin me dixeron que saíra da casa, nin a miña familia me
chamara para dicirme que aínda había morrer durmindo.
Ese día decidin ir ao cine eu soa. Había unha
película que a verdade vira anunciar na tele e me parecera que tiña boa pinta.
Era o día da estrea. Había máis xente... non collía nin unha mosca. Collín as entradas
e entrei tan rápido como puiden para a
sala, senteime, acomodeime, saquei a chaqueta e púxenme a mirar para a
pantalla.
A película empeza. Era raro, na miña fila estaba
toda unha familia pero había un oco entre min e esa familia. Pareceume estraño.
Empeza a pelicula "A morte non pode
con todo", 5 min de película, 10, 23... e de súpeto entra un rapaz moi
semellante a aquel que vira no parque pero non era, pois este home tería uns 20
anos, secadra tiñaos, e veu e sentou a carón de min. Mirou para min. Eu vino
pero non lle prestei atención e dixome susurrándome: Non hai moito que empezou
non? Eu quedeime sen palabras. Era tan guapo, tan atractivo, tan... pero
díxenlle: Non, acaba de empezar. Cada un mirou para a pantalla.
A película empezou con gran intensidade. Era unha
muller duns 40 anos que tivo un accidente de tráfico e morreu e deixou aos seus
fillos sen nai. Eu identifiqueime tanto con esa historia que xa empecei a
chorar. As bágoas empezaron a empapar os meus ollos verdes e a deslizarse suavemente
polas miñas meixelas. O rapaz que tiña ao lado viume e ofreceume un papel para
secar as lágrimas e logo seguiu mirando para a película. Eu seguía mirando a película
pero a cada minuto parecía como se estivera feita coa miña propia vida. Todo era
tal e como a min me sucederá. Unha nai morta, uns avós enfermos, un pai do que
non sei nada... Non entendía nada e por encima un rapaz que ninguén sabia o que
lle acontecía o mesmo que me pasara está maña...
Collín as miñas cousas e marchei encanto puiden. Non
podía soportar máis esa situación. Saín correndo, collín o coche e fun para a
miña casa. Estaba diante da casa, ía baixar, tiña os ollos empapados de auga,
non podía máis, todo era demasiado para min.
Baixei do coche, ía abrir a porta e escoitei unha
voz por detrás que me dicía: Estás ben?
Coñecino xa pola voz. Era el, ese rapaz que estivera
ao meu lado no cine, mirei para atrás e abraceino tan forte como puiden.
Foi inevitable, mentres o abrazaba as miñas lágrimas seguíanse
deslizando pola miña cara, deume un bico e díxome que fora forte, que el estaba
comigo.
Subimos á miña casa e ofrecçínlle algo de beber,
pero non quixo. Conteille todo o que me estaba a suceder e díxome que el estaba
casado e que tiña un fillo, pero que non sabía nada deles, buscáraos por ceo e
terra, pero non os deu encontrado.
Nada máis escoitar a palabra “rapaz” levanteime, abrin
a xanela e ali estaba o neno coma sempre, xogando. Boteille un berro e díxenlle
que fose para a casa. El miroume pero
non me fixo caso. O rapaz que estaba acarón miña berroulle tamén aindaque non
vira ao rapaz e rapidamente o rapaz mirou para a ventá. O home saíu a mirar á
xanela pero antes de que o home dera mirado xa a nai do cativo o obrigou a
entrar.
O home quedouse mirando para aquel parque e
empezoume a contar todas as horas que pasara alí coa súa muller e o seu fillo
xogando. Eles eran moi felices pero un dia tiveron unha pelexa pola cal ela se empezou a sentir moi mal e
marchou e nuunca máis soubo nin do seu fillo nin da súa muller. O home empezouse a encontrar tamén mal e non
puido evitar soltar unha que outra lágrima, lágrimas que a metros
de lonxe se lle vía que non eran ningún conto, que de verdade o estaba a pasar mal.
Estivemos así un bo tempo, contándonos a nosa vida,
chorando, rindo, pero chegou a hora que había que despedirse e cada un foi para
a súa casa. El vivía algo lonxe de onde eu estaba, así que deixoume o seu
número e pediume que o chamara.
Ao que marchou empecei a pensar e algo me dicía de
que aquel neno e aquela muller algo tiñan que ver con aquel home. Foi moi estraño
que nada máis escoitar a voz do home rapidamente a muller chamara polo neno
para dentro, algo me dicía que ese era o seu fillo, parecíanse moito en todo,
na mirada, en todo.
9 de Decembro de 1989. Levanteime. Algo me dicía que
sería un bo día. Rapidamente abrín a xanela, vin o neno, nin me cambiei. Saín
correndo e alí estaban a nai e o fillo.
Tan pronto como me viron intentaron fuxir, pero
deinos collido e falano con eles. Estivemos falando un bo cacho, aínda que a
maioria das veces simplemente era eu a que falaba e pouco a pouco funlle
sacando que o pai do neno non sabían onde estaba, díxome que tal vez morrera,
por iso non volveran a saber del.
Ela contoume que o seu pai marchara de onda eles
porque estivera moi alcoholizado. Eu non lle crin nada e decidín coller e
despedirme, darlle dous bicos ao neno, pero cando se deu a volta a mochila
poñía o nome e os apelidos: Mateo Rodriguez Castedo.
Collín o
móbil e chamei axiña ao rapaz do cine e díxenlle o que estaba a acontecer, díxenlle
o nome do neno, os apelidos e díxome: Eu chámome Alex Rodriguez Iglesias, ese non é o nome do meu fillo ... O meu fillo
apelidabase exactamente asi pero chámase coma min xa que Ana, a súa nai, quixo
chamalo así porque era o meu nome e
disque o home de toda a súa vida.
En menos de 2 horas xa estaba Alex na miña casa.
Abrimos a ventá e alí estaba o neno e dixo: É el e saíu correndo da casa e foi
cara a el. Púxose diante del pero o neno non sabía quen era. O home colleuno e
o neno púxose a chorar.
De súpeto apareceu a súa nai e díxolle: Deixa o neno
aí! Que fas aqui? Marcha xa!!
O home pousou o neno no chan e foi cara á muller e
díxolle: Este é o meu fillo, ti estivéchesmo ocultando. Onde vos meterades?
Ana colleu e neno e púxose a correr cara á casa e
entón Alex empezou a perseguilos pero pasou un camión e conseguiu arrasar con
Alex. O neno mirou para atrás ao escoitar ese forte ruído e púxose a chorar. A
nai colleu o neno e botouse a correr cara onde estaba Alex pero era demasiado
tarde. Alex estaba morto. Eu non fun capaz de moverme do sitio, simplemente vin
como fora o mesmo que me pasara a min unha vez que corrín para salvarlle a vida
a miña nai. Xa era tarde. As rodas do camión xa acabaran con ela.
Escoitábase a
Ana chorar. O neno tamén. E eu que xa
non entendía nada desta vida porque tiña que ser tan dura...
Eu sen nai e ese fillo sen pai. El aínda non se da
de conta pero paso a paso irá medrando e dárase de conta que hai que actuar
rapidamente e ás veces aínda sendo así tardase moito.
Alba
Docampo Noya (3º PDC)
Ningún comentario:
Publicar un comentario