Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 10 de marzo de 2016

Balda de Libros (XXXVI): A morriña das balas, de Xosé Díaz Díaz


A morriña das balasXosé Díaz Díaz. Xerais

O momento máis importante para min desta historia foi cando John Ribera está camiñando polo deserto cunha bala atravesada nas costelas pero despois tivo sorte e encontrou un pobo onde alí había un médico e lle lograron sacar a bala da costela.

Tamén houbo outra parte da historia que me gustou e foi cando Jonh Ribera e Susan se encontran despois con Samuel Flanagan que é o xefe dos delincuentes co cal se ían enfrontar eles dous, e o que me impresionou foi cando viñeron uns indios para axudar aos dous personaxes e grazas a eles gañáronlle a Samuel Flanagan e á súa banda de delincuentes. 

Nesta historia como me gustou moito non lle cambiaría ningunha cousa no contido do libro e ademais non me resultou moi difícil de ler. 

Eu recomendaríallo ás persoas no cal lle gustan ler libros sobre aventuras moi fascinantes.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

Balda de Libros (XXXV): A Pomba e o Degolado, de Fina Casalderrey


A Pomba e o Degolado. Fina Casalderrey. Xerais

A min gustoume porque trata de cousas cotiás, que lle poderían pasar a calquera. Penso que o momento máis importante é cando por desgraza lle morre o avó a André, porque é un momento moi triste e sentimental. Creo que non cambiaría nada da historia, porque quizais perdería algo de sentido.


Dentro da gran obra desta escritora galega, é dos mellores que lin. Houbo personaxes que non me gustaron, como os abusóns, pero eses danlle o toque realista. Con todo, outros parecéronme moi reais, como André, Halima ou Curro. O que menos me gustou foi que dun día para o outro se deixase de falar con Curro, posto que iso non pasa moi a miúdo.

O final paréceme axeitado, non todo ían ser desgrazas, pobre rapaz senón, aínda que era fácil de deducir, creo eu, quen era a Pomba. 

Eu recomendaríallo a alguén ao que non lle gusten os finais tristes e si as historias realistas e de amor.

Lucas Paz González (3º ESO)

Balda de Libros (XXXIV): O país adormentado, de Xabier P. Docampo


O país adormentadoXabier P. Docampo. Xerais

A min paréceme que o momento máis importante do libro foi o final, cando Aurora, Val, Gablasel e algúns guerreiros máis logran asaltar a torre de Ambulasac o vixiante. Mais tamén me pareceu moi importante tanto o momento da loita encarnizada entre Ambulasac e Val como a loita entre Aurora e Daúro. Para min eses foron os momentos máis importantes do libro porque de todas as loitas que se contaron na historia, (que non foron poucos) esas dúas últimas foron as que decidiron o destino de Glearim. Ademais cando se enfrontaron Val e Ambulasac foi a loita definitiva entre os dous líderes de cada bando.

Gústaríame que o final da historia non fose tan feliz, senón que en lugar de que rematase tan ben houbese algo de drama. Por exemplo que algún dos homes importantes de Val morrese ao facer algunha heroicidade. Só faría ese cambio, polo demais a historia gustoume.

A diferenza dalgúns libros, neste, a linguaxe que empregan foi bastante fácil de comprender. Non hai palabras raras ou moi difíciles, exceptuando algunha que outra.

Eu recomendaría este libro a rapaces e rapazas de secundaria debido á súa sinxela e fácil utilización da linguaxe.

Marcos García López (3º ESO)

Este libro, malia ser curto, é un libro de ficción para adolescentes e a miña crítica é boa xa que é unha fantástica historia na que cabaleiros arriscan as súas vidas para salvar os seus pobos de reis malvados e dragóns xigantes.

Especialmente identifícome con Neve xa que é calado, observador e protector que salvou varias veces a protagonista desta historia Aurora.

Este libro desfruteino pola súa compenetración a hora de loitar xa sexa cubrindo as súas costas ou realizando actos heroicos, por outra parte tamén me gustou o ambiente no que se desenvolve a batalla marítima entre barcos.

O vocabulario deste libro é fácil de entender agás algunhas palabras que se sacan polo contexto. 

Este libro recomendaríallo especialmente aos adolescentes que lle gusten as historias románticas e de guerra  nos antigos tempos nos que se loitaba con arco e espada.

Yago Rey Viqueira (3º ESO)

mércores, 9 de marzo de 2016

Repasamos "análisis de la oración simple"

Aquí dejamos unos enlaces para repasar las funciones gramaticales de la oración simple.

Mañana hay examen de Lengua en 3º de ESO. 

- Primero, algunos muy fáciles:

- Fácil 1.

- Fácil 2. 

- Fácil 3. 

- Fácil 4. 

- Fácil 5.

- Fácil 6. 

- Fácil 7.

- Fácil 8. 

- Fácil 9. 

- Fácil 10.

- Fácil 11.

- Fácil 12.

Ahora a por los más completos, que no difíciles. Todo lo hemos visto en clase, así que a por ello !!



- Enlace 1 Aquí pinchamos encima de cada complemento y se nos abre una página en la que hay teoría y ejercicios prácticos. (Aparecen hacia abajo en la página)

- Enlace 2 También teoría y práctica, un poco más elaborada.

- Enlace 3 Diferencias entre Atributo y Complemento Predicativo

- Enlace 4  Complemento Predicativo, entre otros

- Enlace 5  Suplemento

- Enlace 6 Un variadito

- Enlace 7 Otro variadito

- Enlace 8  Uno variadísimo

- Enlace 9  Otro variadísimo (Haced los de Oración simple/Estructura del Predicado)

Enlace 10  Un poquito de teoría y ejercicios con dibujitos para terminar, que ya estamos cansadiños

martes, 8 de marzo de 2016

Aclaracións sobre o 8 de Marzo

¿Por qué non hai Día do Home e si da Muller?

Fonte e artigo completo: https://quejoder.wordpress.com/2010/03/08/por-que-dia-de-la-mujer-y-por-que-no-dia-del-hombre/

No es una fecha antojadiza, y no se conmemora la condición de ser mujer en sí. Hay un justificación histórica para ello; al igual que las personas con discapacidad, negras y de la tercera edad, los prejuicios y la discriminación por nuestra condición de mujer han sido atroces a lo largo del tiempo.

Aquí 29 razóns polas que o Día da Muller segue a ser necesario


luns, 7 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres





Hai unhas semanas estas chicas foron Medalla de Ouro no Campionato do Mundo. Exitazo apenas reflectido nos telexornais das distintas cadenas de tv; nin entrevistadas, nin nomeadas, nin recoñecidas. Sabíadelo? Como vos enterastes?

venres, 4 de marzo de 2016

Balda de Libros (XXXIII): Chamábase Luís, de Marina Mayoral



O momento máis importante do libro para min foi cando falaba a nai de Luís, de todo o que viviu ela de pequena e como o conta, do que sente polos fillos, do mal que o pasa polos seus fillos, por Pablo e por Luís, os dous drogaditos, porque Pablo roubaba pero non o collía a policía, pero Luís rouba e sempre o pillaban e ía ao cárcere e entón a nai sufría e ía velo ao cárcere … 

A min gustoume este libro porque reflicte moitas cousas importantes na vida e que a droga dana ao que a consome e á familia. Chamoume a atención que a maioría dos personaxes casan, teñen fillos, sepáranse e volven casar e a ter fillos con outra persoa. 

O final deste libro non está mal pero gustaríame que contase ou pasasen máis cousas. 

Eu este libro aconsellaríao á xente da miña idade para que non se meta nas drogas. O vocabulario é fácil de entender en todo o libro. Gustoume moito.

Antía Iglesias Iglesias (3º ESO)

Balda de Libros (XXXII): Xoel, de Isabel-Clara Simó


Xoel. Isabel-Clara Simó. Xerais

Este libro pareceume moi interesante porque á parte da historia trátanse temas moi curiosos como o de como se ven as matemáticas, ou como se comportan as persoas. 

Os momentos que máis importantes, na miña opinión, foron nos que o protagonista, Xoel, dicía o que pensaba ou sentía sobre un comportamento. Penso que é un libro fácil de ler aínda que hai partes complicadas. 

O final gustoume en parte si e en parte non. Si porque opérano e cúrase pero non porque morre o pai. Cambiaría o final, sinceramente parécema moi cruel que xusto cando está ben morra seu pai. 

Tampouco me gustou cando Xoel e Marta cortaron porque despois de todo ela foi quen estivo con el aínda que tivera que estar tirado nunha cama pola súa enfermidade. A historia parece moi realista porque pode que alguén nalgún momento lle pase e seguro que non é doado sentirse inútil por unha enfermidade, pero a fin de contas esas enfermidades fante dar conta de que a vida non é fácil e tamén che fan ver que hai xente que faría o que fose por ti, como fixo o pai de Xoel.

Laura Martínez Calvo (3º ESO)

Balda de Libros (XXXI): Tres pasos polo misterio, de Agustín Fernández Paz



A historia que máis me gustou foi a terceira a pesar de que era a máis extensa cás outras e que ao primeiro non me gustaba moito pero ao final enganchoume. 

O momento que máis me gustou da terceira historia foi ao principio cando todo lle ía ben a Miguel e a Marta coa súa relación porque se vían moi felices e contentos.

O que menos me gustou foi na primeira historia cando lle meteron os ratos á serpe na vitrina porque foi moi noxento imaxinarmo. O tema era de misterio polo tanto gustoume. 

O final non me gustou o de ningunha das tres historias porque deume a sensación de que acaban moi de súpeto e que quedan incompletas as historias. 

Este libro recomendaríallo a rapaces e rapazas do meu tempo ou algo máis vellos. O que cambiaría deste libro sería o principio das historias xa que penso que é aburrido e pouco entretido.

Samuel Deus García (3º ESO)

martes, 1 de marzo de 2016

Recreando El Lazarillo de Tormes: última entrega

El texto original del episodio de la longaniza del Lazarillo de Tormes, que sucede en la villa de Escalona, puedes consultarlo en el siguiente enlace : Pincha aquí

Propusimos a nuestro alumnado de 3º de ESO recrear/imaginar el diálogo que es relatado por Lázaro en su intervención: " No, no - dijo él - que yo no he dejado el asador de la mano..." y hoy publicamos las creaciones más fieles al espíritu de la novela.



Irene, Olaya, Nerea G. y Laura, imaginan un desenlace un poco menos agresivo que el original, solo un poco:

- No, no - dijo él - porque no he soltado el asador de la mano. No es posible.

- ¡Os lo juro!. Yo no he sido.

- ¿Quién ha sido pues, hideputa?

- Un maldito que andaba por aquí

- Nadie pudo haber hecho tal acto sino tú, desvergonzado   

- Se lo juro, yo no he sido. ¿Por qué habría hecho tal acto?

- Si no lo has hecho, acércate pues, granuja

- ¿Qué especula, señor?

(Le mete la nariz en la boca, y este vomita)

- Te has delatado tú mismo, descarado (Le pega) ¿Cómo has osado mentirme? ¡Serás infame! (Le pega más)

- No lo hagáis, señor, no lo hagáis

(Llegan personas y lo sacan de las manos del ciego)

- ¡Cómo osáis suplicarme! Me habéis mentido. ¡Yo que te he dado techo y comida, y me lo has pagado de esta forma!

- ¿Comida? Señor, usted me ha matado de hambre todo este tiempo

- ¿Cómo osas decir eso? ¡Vete de aquí! ¡Que te mantenga otro, gandul!


Samuel D., Nerea P., David y Damián, muy fieles al texto y breves:


- ¡Que no! ¡Que no, tío! Os juro que yo no he sido. Os lo juro.

- ¿No te creo! Ven aquí (El ciego le abre la boca y mete la nariz en ella) Quiero probarlo con mi propia nariz. ¡Hideputa! Hueles a longaniza

(Lázaro comienza a vomitar)

- Lo siento, lo siento amo. Aaaaaaaaaaghhh (Lázaro comienza a gritar, ya que el ciego le pega)

- Eres un desvergonzado. ¡Cómo te atreves!

Entra gente a acudir a Lázaro

- Infame ciego, dejad al niño. No tenéis piedad.

La gente le arrebata a Lázaro de las manos






luns, 29 de febreiro de 2016

Recreando disputas entre Lázaro y su amo, el ciego. Intento poético.

El texto original del episodio de la longaniza del Lazarillo de Tormes, que sucede en la villa de Escalona, puedes consultarlo en el siguiente enlace : Pincha aquí

Propusimos a nuestro alumnado recrear/imaginar el diálogo que es relatado por Lázaro en su intervención: " No, no - dijo él - que yo no he dejado el asador de la mano...". 

Yago, Fernando, Lucas y Martín de 3º de ESO intentaron añadir un "extra" poético, conseguido a medias, pero no deja de tener su gracia:

- No, no - dijo él - porque no he soltado el asador de la mano. No es posible.

- Te lo juro por mi madre.

- Espera y lo compruebo. (Metió su nariz en mi boca y me hizo vomitar)

- Angh angh asdgg hiopgz (sonidos de vómito)

Acabó de comprobarlo y dijo:

- Que no lo habías comido, eh, peloalpargata, que te rajo con mi navaja.

- Deja de pegarme con ese cuerno o irás al infierno.

- ¡Hideputa!

Acudieron los vecinos y dijeron:

- Pasa ciego loco, y no le rompas el coco.

Y me separaron a duras penas del ciego loco



sábado, 27 de febreiro de 2016

El Lazarillo de Tormes en versión pacifista

El texto original del episodio de la longaniza del Lazarillo de Tormes, que sucede en la villa de Escalona, puedes consultarlo en el siguiente enlace : Pincha aquí

Propusimos a nuestro alumnado recrear/imaginar el diálogo que es relatado por Lázaro en su intervención: " No, no - dijo él - que yo no he dejado el asador de la mano...". 

La nueva versión imaginada por Brais, Adrián, Antía y Samuel V. de 3º de ESO muestra a un ciego más paciente y no violento. Gracias a esto, Lázaro se libra de la paliza habitual con la que soluciona el ciego sus desavenencias. A ver qué os parece:

C- No, no - dijo él - porque yo no he soltado el asador de las manos. No es posible. 

L- Yo te vi salir del asador

C- ¡Mentira!. Yo no salí de allí

L- Yo no lo cogí, viejo asqueroso

C- ¡Hideputa! Tú lo cogiste mientras yo bebía

L- ¡Ah! Así que soltaste el asador para beber...

C- Y en ese momento te escuché cogerlo, infame

L- ¿Y cómo demuestras que fui yo y no fue otro?

C- Porque no escuché abrir la puerta, y en ese momento solo estábamos tú y yo

L- ¡Que yo no lo cogí!

C- Entonces, si no fuiste tú, déjame oler tu aliento

L- ¡No quiero!

C- ¿Acaso tienes que esconder algo? ¡Déjame!

En ese momento le abrió la boca oliéndole el aliento

C- ¡Mentiroso gandul! Has comido la longaniza

L- ¿Por qué lo sabes?

C- ¡ Te apesta el aliento, granuja!

L- Está bien, fui yo, nunca me das nada

C- ¡Pues que no se vuelva a repetir! ¿Entendido?

L- Entendido, mi viejo amo


xoves, 18 de febreiro de 2016

La vida detrás del escritor. Antonio Machado.

"Me gustó mucho cómo cuidó a su mujer cuando le diagnosticaron tuberculosis, paseando en el carro. A él le dicen que no se acerque mucho a ella porque le puede pasar la tuberculosis, pero él no les hace caso y sigue con Leonor hasta que se muere. Me gustó que fuese fiel a su pareja, porque Leonor fue su único amor" comenta Sergio.

"Me llamó la atención que con 35 años se casase con una niña de 15 años. También me fascinó que él quería morir con Leonor, porque era su gran amor (Leonor murió de tuberculosis)" comenta Manuel.

Si sentís curiosidad por ver el vídeo, sobre Antonio Machado, que vimos en clase, que dura unos diez minutos, aquí os lo dejo:



"No sabía que aún estaban vivas tantas personas cercanas, como su sobrina (...) Me ha parecido muy bonita la frase que ha dicho junto al olmo" comenta Daniel.

Explicamos "la frase que ha dicho junto al olmo" tal y como nos la cuentan en la página web Antonio Machado en Soria     

El poema ” A un olmo seco”, creado por Antonio Machado, en la primavera  de 1912 en Soria, es un viaje a la esperanza, para la recuperación de su mujer Leonor, con quien pasea cada día en busca del aire puro soriano. Tres meses después la joven esposa hará su último viaje,  y el poeta cambiará de destino para siempre.

Aquí el poema completo y un buen comentario sobre el mismo





Balda de Libros (XXX): Cando petan na porta pola noite, de Xabier P. DoCampo



Este libro gustoume moito principalmente porque ten uns finais desgrazados que fan que as historias sexan máis interesantes. Por exemplo no primeiro conto un home que mata a un ferreiro pensando que este o queimara a propósito para que foran idénticos e despois ten que quedar usurpando a vida do ferreiro. 

O conto que máis me gustou foi o terceiro porque fala da vida entre o avó e o seu tan apreciado neto polo que faría o que fose. Pola contra o conto que menos me gustou foi o cuarto xa que relata unha historia moi aburrida na que sempre se fala das mesmas cousas. 

O libro ten un vocabulario bastante fácil de entender, aínda que haxa algunha que outra palabra que non se entenda como por exemplo poxigo, zafras, tempas,… 

Este libro recomendaríallo aos rapaces e rapazas un ano ou dous  máis pequenos ca min aos que lles gusten os libros de intriga/medo e porque para a miña idade penso que estaría mellor outros libros que dean máis medo.

David Boo Noya (3º ESO)


É un libro que me gustou moito. Conta historias de medo e de misterio á mesma vez. Estes libros nos que hai intriga e misterio son os que cando les se che fan moi pequenos e quedas coas ganas de máis. 

Cando a vella está a medio queimar e se levanta dá un pouco de medo, pero ese fragmento foi o que máis me gustou de todo o contido do libro. 

O personaxe que máis me gustou foi o cumpremortes porque aínda que sabía que ía morrer fixo todo o  que estivo mas súas mans para saír adiante. 

Cambiaríalle o final, no fragmento da vella poñeríalle que os tres homes foron á casa dela para escarmentala, a vella estaba na cama, eles ían coa cabeza tapada e ela levou moito medo. Dende ese día todos os veciños xa se levaban ben coa vella, e ela con eles.

Recomendaríallo a quelas persoas que lles gusta o misterio ou os relatos de medo. 

Brais Bouzas Leis (3º ESO)