Balda de Libros (IX): Memorias dun neno labrego, de Xosé Neira Vilas

Memorias dun neno labrego. Xosé Neira Vilas. Galaxia 

 

Esta é unha historia moi bonita e tradicional, xa que conta o día a día dun neno desa época de forma moi realista. 

O meu momento preferido é cando Balbino lle dá o seu caderno ó fillo do seu xefe, considero este o momento máis importante xa que é o final das súas memorias. 

O meu personaxe preferido é Balbino xa que o ser o protagonista chegas a empatizar moito con el.

Respecto ao tema do libro, conta moi ben a forma de vivir daquela época e resúltame curioso comparalo coa actualidade, xa que é un cambio drástico en todos os aspectos. 

O final é moi axeitado, encántame ver como vai crecendo Balbino ata converterse nun home, para min era necesario que marchara da aldea xa que creo que así é moito máis feliz. 

É un libro moi fácil de ler, ten un vocabulario moi sinxelo, aínda que ás veces pode resultar algo antigo, pero enténdese perfectamente. 

Recoméndolle este libro a todas as persoas que lles guste ler diarios, porque a historia de Balbino é única. 

Lorena Becerra Varela (4º ESO)

Este libro fala sobre a vida dun neno labrego nas antigas aldeas de Galicia. Para min o momento máis emotivo do libro foi cando lle envelenaron o can pensando que era o raposo come galiñas. 

Eu non faría ningún cambio pero se o tivera que facer cambiaría o final porque Manolito era un desgraciado e andábao insultando e meténdose con Balbino todo o tempo. 

Para a miña opinión o tema do libro foi interesante porque a min non me aburriu nada o contido. Houbo algunhas partes do libro que foron difíciles de entender pero outras entendíanse perfectamente. 

O meu personaxe favorito é Balbino porque gústame moito, sobre todo cando lle lanzou a pedra a Manolito. 

Eu recomendaría este libro para a xente que lle guste ler moitas páxinas con contido moi interesante, se es unha persoa que non lle gusta ler libros con moitas páxinas este non é o teu libro. 

Adrián Esmorís Noya (4º ESO)

O libro gustoume moito xa que é unha narración que conta a historia dun neno pobre que vai moi pouco á escola porque non fai máis que traballar, e que non pode ter case nada do que quere, é dicir, non pode ter ningún capricho, entón axúdanos a valorar a vida que temos e a apreciar tamen todas as cousas que temos, por iso creo que todo o mundo debería ler este libro para que todo o mundo aprenda a apreciar as cousas. 

O libro ten un vocabulario moi sinxelo e fácil de entender, non hai case ninguna palabra que non entendas, e polo tanto entendes moi ben a historia do libro. 

O final para min é axeitado porque Balbino estaba cansado de que sempre lle botaban a culpa sen tela, e cando lle tira a pedra a Manolito ten parte de culpa pero non toda, pero o problema é que a culpa botáronlla a el, e chega un momento no que se cansa e séntese obrigado a facer o que fixo.

Anxo Lamas Liste (4º ESO)

Para min o momento máis importante foi cando Balbino co seu enfado cara a Manolito colleu unha pedra e lle arrebolou con ela na cara, porque en certo modo sacou a rabia que lle tiña a ese rapaz, aínda que despois tivera as súas consecuencias que non eran leves, case lle custa o desterró da súa familia. Afortunadamente iso non pasou, levou una melleira por parte de seu pai e marchou da casa, traballar de servente. 

A min este relato pareceume interesante porque co que conta dá a entender como se vivía nesa época, como era a sociedade, as familias, a emigración que había. 

A esta narración a verdade é que non se lle pode facer ningún cambio porque está moi ben estruturado e relatado, un final tan axeitado como realista. 

Por outra parte falando da lingua, en si foi fácil de entender, había algunha palabra que non era sinxela polo feito de non estar habituado a ela, pero en xeral entendíase xenial. Recomendo totalmente este libro. 

Daniel Martínez Calvo (4º ESO)

Este libro está xenial, gustoume moito. O meu personaxe favorito sen dubidalo é Balbino xa que é un neno pobre e a súa situación na casa non é a mellor, dáme moita pena que seu pai lle pegue e que Manolito se meta con el polo simple feito de ser pobre! Dáme moita pena tamén cando morreu seu padriño xa que Balbino lle quería moito e era moi importante para el. 

O momento máis interesante foi cando Balbino marchou da casa e toda a aldea estaba en busca del e foi o seu can quen o encontrou. Tamén me gustou moito a parte onde estaban de festa pero Balbino e a súa familia non podían ir a elas debido a que estaban de loito. 

O tema paréceme moi interesante e ao mesmo tempo emocionante pola vida que leva o neno, que sendo un neno levántase moi cedo para sacar o gando. Non cambiaría nada desta historia. A lingua pareceume difícil só que segundo ías lendo ías entendendo. 

Sara Pena Gutiérrez (4º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando lle tira a pedra a Manolito, porque xa está canso del e porque aí ten que decidir se marchar da aldea ou quedar e asumir as consecuencias. E o momento que menos me gustou foi cando Balbino espertou cos berros de súa nai e súa madriña porque morrera o padriño, porque o padriño era case o máis importante para Balbino porque lle contaba historias.

O final axeitado e tan só cambiaría que non morrera o padriño. 

Foi unha lingua fácil de entender porque algunhas palabras que custa entender sábense polo contexto, por iso está ben. 

É un libro moi interesante, emocionante, conta moitas historias que lle pasan, sempre queres saber o que vai pasar con Balbino porque está metido en todos os problemas que hai.

Martín Rivas Súarez (4º ESO)