Balda de Libros (LXXI): Váter, de Roberto Salgueiro

Váter, Roberto Salgueiro, Noitarenga

Este libro non me entusiasmou moito por varias razóns. A primeira é que o diálogo entre dúas persoas non é moi divertido e menos se é toda a obra.

Logo, case non ten argumento, falan sempre do mesmo, da hora que é, da morte, e de cando sairán de alí.

Algo que me gustou é que che fai pensar sobre moitas cousas, a vida, os medos, o que farás...etc.

Este libro lese moi rápido, son apenas cincuenta páxinas, e a metade das veces din cinco palabras en en cada intervención.

Brais Rey Calviño (4º PDC)

Balda de Libros (LXX): ¡Prohibido casar, papá!, de Fina Casalderrey

¡Prohibido casar, papá!, Fina Casalderrey, Galaxia

A min este libro gustoume moito, foi un dos mellores que lin ultimamente. Ó principio pensei que non me ía gustar, porque polo título parecíame que ía sobre un neno pequeno, pero ao comezar a lelo xa vin que non era así para nada, e enganchoume dende o primeiro momento.

A escena máis importante de todo o libro penso que foi cando Berta se puxo a falar seriamente con Elia, porque se iso non sucedera, a rapaza non a aceptaría como unha máis na familia, e vemos que ó final xa lle da igual que case con seu pai.

O tema penso que é triste por unha banda, pero pola outra que é feliz. Penso que é triste porque se fala moito da morte da nai de Elia, pero tamén penso que é feliz porque dan o aspecto dunha familia feliz, onde predomina o amor fronte ás desgrazas.

Non faría ningún cambio, penso que está moi ben como está, e en canto ó novo final, deixaría o que ten o libro, porque o meu é moi triste.

A lingua pareceume moi fácil de entender, e aínda que había palabras que non sabía o significado, sacábanse facilmente polo contexto no que estaban.

Jennifer López Becerra (3º ESO)

Balda de Libros (LXIX): Neve en abril. / O grelo mecánico, de Inma López Silva / Xoán Fernández García

Neve en abril. / O grelo mecánico, Inma López Silva / Xoán Fernández García, Fundación Caixa Galicia

A dicir verdade, ningún dos relatos do libro me gustou. O primeiro fala moito das guerras, e en ocasións, chegábame a perder, e non sabía que estaba pasando. E no segundo relato, tamén me perdín moitas veces, e ademais é un relato de ciencia-ficción, que nunca me gustaron.

A escena máis importante de ''Neve en Abril", penso que foi cando Manolo confesou todo sobre o asasinato, xa que nese momento Elixio quedou tranquilo, e atáronse todos os cabos que estaban soltos.

A escena máis importante do segundo relato, penso que foi ó final, cando Tertuliano se encontrou con Tchulopocho e con Pakopp. Xa que nese momento soubose toda a verdade.

O tema, creo que é triste en ambos relatos ,porque nos dous hai moitas mortes, e digamos que ese non é un tema moi alegre.

Por suposto que faría cambios, no primeiro conto quitaría o tema das guerras e en canto ó meu novo final, penso que está mellor que o que ten o relato. E no segundo conto, cambiaría todo o argumento, e falaría de cousas que foran cribles.

Con respecto á lingua, tampouco foi un dos libros máis fácil de entender, porque tiven que buscar moitas palabras no dicionario.

Jennifer López Becerra (3º ESO)

Balda de Libros (LXVIII): A expedición do Pacífico, de Marilar Aleixandre

A expedición do Pacífico, Marilar Aleixandre, Xerais.

A min este libro gustoume bastante por varias razóns. Unha delas foi porque una muller nos tempos de antes, tamén podían facer o mesmo que os homes dentro dun barco. Tamén porque relata moi ben a historia e caracteriza moi ben aos personaxes.

O momento máis importante da historia para min foi cando Emilia foi co seu irmán a onde o comandante e el lle dixo que se súa irmá podía quedar no barco e o comandante lle deixou quedar no barco, porque sen ela non poderían levar a cabo a Expedición.

Eu non faría ningún cambio paréceme que a historia está moi ben así.

A lingua pareceume bastante fácil de entender aínda que había algunhas palabras que non entendía.

Sonia Pumar Muíño (3º ESO)

A min o libro pareceume un libro interesante no que se refire ao tema principal, é dicir a idea que a autora pensou para facelo. A verdade é que o libro che me gustou dabondo e a súa lectura era amena pero con momentos de máis interese que outros momentos.

O libro contén 3 partes que están ben difrenciadas que son: Introdución, Nó e Desenlace. A parte que máis me gustou foi cando deciden converter a Emilia en rapaz para que puidese ir á expedición, debido a que foi un momento no que pasa de ser Emilia a ser Marcos.

O libro ten un vocabulario moi fácil de entender pero co transcurso do libro van cada vez aparecendo palabras referidas a nomes de animais ou de plantas que eu non entendía moi ben o seu significado, polo demais o libro ten un vocabulario sinxelo.

Tamén me parece que se pode mellorar no sentido de que hai moitos persoaxes e ás veces cando os nomean non sabes cal e a función de cada quen na historia.

Este libro recomendaríallo ás persoas que lle gusten os libros de aventuras pero á súa vez libros fáciles, pero non por ser fáciles son peores que os outros.

Iván Señarís Veiras (3º ESO)

Balda de Libros (LXVII): Animaliños, de Roberto Vidal Bolaño

Animaliños, Roberto Vidal Bolaño, Positivas.

Esta obra Animaliños gustoume moito xa que para o meu parecer é unha especie de burla dos ricos que normalmente son os propietarios dos adosados xa que o seu custo é elevado. Parécemo porque os ricos teñen fama de ser moi finos e non saben desfacerse duns poucos caracois. Tamén me gustou o rexistro lingüístico que empregan porque lle dá un ton humorístico á obra.

Eu metería máis intervencións dos caracois, contando dende dous puntos de vista a historia; por unha parte dende os caracois que expresarían como están a vivir a situación e o que lle fan os humanos, e outro dende os propietarios como xa se fai.

E por último ampliaría o final contando o proceso que empregarán para acabar coa praga con fumigadores, quitándoos un a un, ou como o fixeran, e o resultado final contando como continuarían as vidas dos propietarios e sabendo se El e Ela definitivamente terían un fillo ou non.

Damián Muíño Bello (4º ESO)

Balda de Libros (LXVI): Azos de esguello, de Euloxio R Ruibal

Azos de esguello, Euloxio R Ruibal, Xerais

Este libro gustoume  porque é de teatro e trata sobre enganar aos demais para acadar máis diñeiro e máis poder. Hoxe en día tamén é así, canto un máis diñeiro ten máis quere ter, sexa o que sexa é por encima de calquera cousa.

A escena que máis me gustou foi cando Asperia e Polita ven na televisión o noticieiro porque falan dun atentado, contra o señor gobernador e mailo seu chófer.

O libro é bo de entender pero o vocabulario ás veces non é tan fácil neste libro, porque ten algunha palabra complicada.

Eu este libro recomendaríao ler xa que ves a situación económica doutras persoas, e como se conta no libro de teatro a como é agora hoxe en día.

Eu o final non o cambiaría porque me gusta tal como está, e senón poñeríase peor.

Margarita Pombo Castro (4º PDC)

Balda de Libros (LXV): Pedro y el Capitán, de Mario Benedetti

Pedro y el Capitán, Mario Benedetti, Alianza editorial

Yo recomiendo leer este libro, porque es bonito aunque la historia es dura. Porque Pedro estaba maltratado y sometido a torturas inhumanas. Este libro fue escrito en la ditadura que hubo en Uruguay. 

La parte que más me gusta es el final, porque es cuando se desenvuelve la historia. 

Tiene un vocabulario fácil, se nota que no es castellano de la penísula que es "Uruguayo".

La historia es corta y rápida de leer. Este libro es de teatro y sólo intervienen dos personajes. Yo no pondria un final tan abierto porque te deja en dudas.

Iria Fajín Casas (4º PDC)


Esta obra está muy bien, se le rápido, se entiende bien, sólo que le faltan cosas. Le falta que hablen mas de los personajes. 

No me gustó que el libro hablase siempre de lo mismo, de un interrogatorio, podían estar en otras escenas pero están seguido en la misma, la del interrogatorio, en un cuarto. Éche mucho de menos eso y la falta de más personajes y que esos tipos malos que hacían torturas me gustaría que intervinieran menos en la obra.

Si me gustó que Pedro fuera fiel a sus compañeros y no los delatara como un chivato. Él no los delató por encima de todo porque lo torturaron pero él no dijo nada. Es un tema interesante. 

Y el final me gustó mucho porque a pesar de que el capitán se arrodilló delante de él para que le dijera algo el no lo dijo.

Martín Mesías Remuiñán (4º PDC)

Balda de Libros (LXIV): Cuatro corazones con freno y marcha atrás, de Enrique Jardiel Poncela

Cuatro corazones con freno ymarcha atrás, Enrique Jardiel Poncela, Vicens Vives

A mi este libro me gustó, porque tiene su gracia en lo que dicen a veces, y además tienes que acabar de leerlo ya que no eres capaz de quedar con la intriga por el medio, quieres saber si mueren o no, o lo que hacen.

Se le muy rápido, aunque lo que no me gustó es que los personajes hablan mucho de cada vez, tenian que hablar mucho más intercalados, así se haría más rápido la obra y menos aburrida. 

Y otra cosa es que muchas veces unos personajes repiten lo que dice otro, y lo hacen mucho, acaba cansando y aburriendo. 

El vocabulario es fácil de entender. Yo lo recomiendo.

Brais Rey Calviño (4º PDC)

Balda de Libros (LXIII): El cadáver fugitivo, de Ellery Queen

El cadáver fugitivo, Ellery Queen, El País

A mi este libro me ha costado mucho entenderlo ya que tiene muchos personajes y nunca los define bien, excepto al protagonista que al principio del libro lo define bien.

El vocabulario, aparte de tener palabras que no se entienden, tiene otro problema, y es que da las medidas de distancia en pies y así no me puedo acabar de imaginar bien la historia.

Por el resto el libro a mi me gusta, siempre tiene ese suspense en cada capítulo que te hace ler el siguiente.

Brais Rey Calviño (4º PDC)

Balda de Libros (LXII): Salitre, de Xosé Henrique Rivadulla Corcón

Salitre, Xosé Henrique Rivadulla Corcón, Sotelo Blanco.

Este libro gustoume moito, a verdade é que me sorprendeu, nunca pensei que fora ler un libro de teatro que me gustara tanto.

Gustoume moito a forma que ten de mostrarnos que o que algo quere algo lle custa, pero que ó final todo se pode acabar conseguindo.

O que máis me sorprendeu foi que Marina aceptase sen poñer ningunha escusa para non ir con el para Rianxo, esperábame que pasase algún imprevisto que fixese quedar a Marina.

Non sabería dicir que foi o que menos me gustou deste libro, xa que é moi sinxelo de ler, os personaxes están moi ben caracterizados, ben talvez creo que é algo complexo polo tema de que non se sabe porque desapareceu o mar, en ningún momento o cita.

Polo resto un libro moi bonito que nos ensina o cariño que lle temos ó lugar no que nacemos.

Alba Docampo Noya (4º PDC)

Esta obra de teatro gustoume por un motivo, porque tratra sobre un mariñeiro que lle encanta pescar e lle encanto a seu traballo e a min gústame o peixe, ben non todo e tamén me gustou porque fala dun barco grande de ferro que deben ser os barcos que transportan o petróleo e contaminan moito. 

Isto é unha realidade porque aínda eu me acordo do Prestige que manchou toda a costa e deixouna toda negra, porque a día de hoxe aínda quedan restos. E iso había que evitalo.

A min o momento máis importante da obra foi o final cando os dous, Manuel e Marina, xuntos recuperan o mar. 

O que non me gustou nada foi o momento que a otra muller da obra quería cambiar a Manuel por outra persoa que el non era. O personaxe que máis me gustou foi Mariña porque grazas a ela recuperaron o mar.

Martín Mesías Remuiñán (4º PDC)

Lammily: as proporcións realistas da beleza

¿Qué pasaría si las muñecas de moda estuvieran diseñadas según las proporciones físicas reales de un ser humano?

 Es la pregunta que se hizo el ilustrador e investigador Nickolay Lamm el pasado verano. Bajo el leit motiv “la media es bella”, Lamm empezó a desarrollar un modelo 3D que reuniera las características estándar de una mujer estadounidense de 19 años. El resultado fue Lammily, una muñeca que no parecía cabezona debido a su extrema delgadez y que presentaba un busto normal (sin la función de chaleco salvavidas atribuido a su predecesora Barbie). Además de las proporciones realistas, Lammily lleva un maquillaje casi imperceptible y viste ropa de calle: shorts, camisetas de manga corta y zapatillas.

 “¿Dónde puedo conseguirla?”

 ¿Aceptarían los niños y niñas una muñeca así? 

Por lo visto, sí. 

Las imágenes del prototipo virtual creado por Lamm se viralizaron y la avalancha de peticiones provocó que Lamm se decidiera a convertir a Lammily en una realidad.

Ayer empezó la campaña de crowfunding para dar vida de Lammily, y Lamm ya está a punto de conseguir los 95.000 dólares necesarios para la fabricación del primer lote. Por 25 dólares, los mecenas pueden adquirir la primera edición de la muñeca, que no estará a la venta en comercios habituales.

Visto en http://www.playgroundmag.net/

Balda de Libros (LXI): As fronteiras do medo, de Agustín Fernández Paz

As fronteiras do medo, Agustín Fernández Paz, Rodeira

Este libro gustoume moito, xa que a min encántanme os contos de medo, misterio e intriga. Para min, as historias que aparecían no libro eran moi entretidas, e léndoas pasábaseme o tempo rapidísimo. 

A historia que máis me gustou foi a de "A mirada de k", porque era a historia máis enigmática de todas, e tamén a que máis me enganchou debido a que estaba moi intrigado sobre o que podía pasar coa historia, non sabía se podía haber un xiro nela ou calquera cousa polo estilo.

Eu a este libro non lle faría ningún cambio, porque todas as historias están moi ben escritas, e entretén moito ao lector.

Este libro recoméndollo a calquera persoa que lle gusten as historias de medo e de intriga.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (3º ESO)

O libro a min non me gustou moito, xa que os relatos que se contan no libro son coma todos os contos de medo, moi infantís para o meu gusto.

Á parte diso o libro estivo ben, o relato que máis me gustou foi o de "O pozo", non sei por que nin sei explicalo pero foi o que máis me enganchou cando o lin e o que máis me gustou.

O que menos me gustou foi "Os fillos de Hamlet" porque é o típico relato de medo, era moi curtiño e non tiña nada de interesante e para min era moi infantil.

O momento máis importante foi, por exemplo, no relato "O pozo" cando a familia se mudou de lugar, xa que se non o fixeran pois non  pasaría nada do conto.

Cambios non faría ningún e o vocabulario non foi moi complicado ó meu parecer e é moi infantil tamén para o meu gusto.

Adrián Ríos González (3º ESO)

Balda de Libros (LX): O lobishome de Candeán, de Paula Carballeira

O lobishome de Candeán, Paula Carballeira, Galaxia

O libro ó principio pois parecíame coma todos os libros de medo de lobishomes que lera, que non foron moitos, pero este era diferente. Contaba todo dende o punto de vista de cada personaxe, e tamén o contaba dende o punto de vista do lobishome.

Por outra parte, gústome que capítulos fosen tan curtos, xa que así podía parar cando quixese e non coma no resto dos libros que tes que acabar o capítulo para non quedar no medio.

O final a min non me gustou moito porque o lobishome non opuxo resistencia ningunha e a min gustaríame que se pelexasen co lobo ou algo polo estilo ou que o lobo marchase ao medio do monte.

O vocabulario era fácil xa que poucas palabras encontraba que non soubese a definición.

Recomendo o libro a quen lle gusten os libros de medo de lobishomes.

Adrián Ríos González (3º ESO)